Όταν έχεις δίκιο

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν δίκιο. Πάει και τελείωσε αυτό για να ολοκληρώνουμε καμμιά φορά με το θέμα της αδικίας.
Κατέβαινα με το αυτοκίνητο μου την κατηφόρα προς την πλατεία. Η κυκλοφορία μεγάλη και τα οχήματα πήγαιναν βήμα σημειωτόν. Κάθε τρείς και λίγο σταματούσαμε και άντε πάλι ξανά. Την ώρα που ξεκινούσαμε κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό μου και έστριψα για να το πάρω, το πόδι μου είχε αφήσει ελαφρά την πίεση στο πεντάλ του φρένου και το αυτοκίνητό  κύλησε τελείως ομαλά και με μηδέν ορμή άγγιξε τον προφυλακτήρα του προηγουμένου . Η επαφή θα μπορούσε να μην γίνη πιθανόν  καθόλου αντιληπτή, ήταν τελείως ανεπαίσθητη. Όμως ο οδηγός της προπορευόμενης πολυτελούς διθέσιας Mercedes το κατάλαβε και κατέβηκε να δή τη ζημιά που του είχε προκληθεί. Ανοιξε την πόρτα της Mercedes ένας νέος άνθρωπος ηλικίας το πολύ μέχρι τριάντα χρονών με μαλλιά μαύρα και  περιποιημένη μαύρη γενειάδα Αραβικής  επαναστατικής  μορφής.
Δεν διέκρινα το χρώμα των ματιών του γιατί καλύπτονταν από σκούρα γυαλιά ποιότητος τουλάχιστον Armani-Gucci-Rolls Royce και βάλε ακόμα πέντε αστέρια του δικού μας γαλαξιακού συστήματος. Οι κινήσεις ήταν αργές και το ολιγότερο που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ήταν σαν αυτές των ηγεμόνων της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας επί Αυτοκράτειρας Sissy.
‘Εβγαλα το κεφάλι μου από το παράθυρο και του ζήτησα παρακαλεστηκα συγγνώμην με την βεβαίωση ότι αν είχε συμβεί το παραμικρό  θα τον αποζημίωνα εις το ακέραιον. Είτε μίλησα εγώ, είτε μιλούσε κάποιο ανωφελές κουνούπι η αντίδραση του κυρίου με το πολυτελές διθέσιο όχημα ήταν η ίδια. Τσιμπήθηκα για να δώ αν υπάρχω. Προς στιγμήν σήκωσε για κλάσματα του δευτερολέπτου το βλέμμα του προς εμένα, πιθανόν για να διαπιστώση αν άξιζε τον κόπο να μου ρίξη μία ματιά απέραντου οίκτου. Το έκανε, και γιαυτό αισθάνομαι μεγάλη υποχρέωση που δέχθηκα μια τέτοια ανταμοιβή. Όταν εισπράτει κάποιος έστω και το απαθές αλλά αυστηρό βλέμμα κατόχου διθέσιας Mercedes πρέπει να το καταγράφει στις επιτυχίες της φτωχής  και ασήμαντης ζωής του. Αισθάνθηκα μικρός αλλά υπερήφανος για την αποδοχή αυτου του  τιμητικού βλέμματος.
Από την πλευρά μου και όσο εκείνος κοίταζε και ήλεγχε με τεταμένη τη προσοχή του στην πιθανή, ελαχίστη ζημιά του αυτοκινήτου του συνέχιζα να τον βεβαιώνω για την πρόθεσή μου για οιαδήποτε αποζημίωση θα μου καταλόγιζε. Ταυτόχρονα η έκφραση του προσώπου του και η στάση του σώματός του μαρτυρούσε την αδυναμία του να καταλάβει πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι να κάνουν σφάλματα, μα πώς? Η σιωπή του και το μεγαλειώδες βλέμμα του, αν και κρυμένο πίσω από τά πολυτελή γυαλιά , εκφράζαν κραυγαλέα την αντίθεσή του με τη λογική ημών των λαϊκών. Μα πως είναι δυνατόν ένα αυτοκίνητο να ακουμπάει ένα διθέσιο σπόρ όχημα έστω και χωρίς γρατσουνιά, αυτό είναι αδιανόητο για προσωπικότητες σαν αυτή που είχα μπροστά μου. Ειχα την τιμή  λίγα δευτερόλεπτα μετά να δεχτώ και άλλο ένα αυτοκρατορικό βλέμμα γεμάτο δυσπιστία και ανωτερότητα. Από το παράθυρό μου εξακολούθησα να του λέω πως η επαφή των οχημάτων μας ήταν ελάχιστη και πώς αν πάλι υπήρχε ζημιά θα τον αποζημίωνα με το παραπάνω. Τελικά μπήκε στην πόρτα του διθέσιου ωραιότατου αυτοκινήτου του αφήνοντας σε μένα έντονη την απορία αν πραγματικά ο νέος αυτός ήταν υπερόπτης η κωφάλαλος. Δεν θέλω να προσβάλω την θύμηση του μετά τόσες μέρες αλλά θα προτιμούσα να είναι όντως κωφάλαλος γιατί αλλοιώς θα είναι σίγουρα με ένα τεράστιο κενό αναγνωρισιμότητας για τον εαυτό του. Δεν θα ήθελα να του συμβαίνει το δεύτερο γιατί οι άνθρωποι αυτοί προκειμένου να ικανοποιήσουν αυτή την έλλειψή  τους δεν διστάζουν να μιλήσουν μόνον αλλά και εκβιαστικά να απαιτήσουν την αναγνώριση. Θεός φυλάξοι.
Ακόμη κρατώ στη μνήμη μου την άφωνη και άλαλη συνάντηση με την τελειότητα αυτού του νέου. Ειμαι βέβαιος πως εσώψυχα θα ήθελε έστω μια μικρή γρατσουνιά, μια ζημιούλα βρέ παιδί μου για να του δοθή η ευκαιρία να μου δείξη την αξία του και γιατί όχι την υπεραξία του. Δυστυχώς δεν στάθηκε τόσο τυχερός. Ψάχνει κάθε μέρα να βρή την ευκαιρία να αναδείξη τον εαυτό του στα μάτια της συνείδησής του και για κακή του τύχη δεν στάθηκε τυχερός  ούτε αυτή τη φορά.
Εκείνο που με εντυπωσίασε στην κυριολεξία ήταν η απογοήτευσή του να βγή αδικημένος για να επιδείξη υπερήφανα στους περαστικούς  το μεγάλο  δίκαιό του, να δή και να θαυμάση ολος ο κόσμος  ποιοι είναι αυτοί που βρίσκονται στη σωστή μεριά των ανθρωπίνων διαφορών. Δυστυχώς δεν του κάθισε που λένε, δεν έπαθε ζημιά το πολυτελές διθέσιον όχημα, στάθηκε ειλικρινά πολύ άτυχος. Ας τον δικαιώση ο Πανάγαθος την επόμενη φορά, ας κάνη έστω μια λακουβίτσα το αυτοκίνητό του, σαν θεία χάρη το ζητάει.
Τελικά δεν μου απήφθυνε  τον λόγο, ίσως γιατί με λυπήθηκε, ίσως γιατί ήταν μουγκός, ίσως γιατί ο καλοθρεμένος του εγωϊσμός του επέβαλε τη σιωπή και την υπεροψία, ίσως γιατί χάθηκε η ευκαιρία να αποδείξη το μεγαλείο του ως ιδιοκτήτης ενός πανάκριβου αυτοκινήτου, ίσως γιατί φοβόταν μήπως αντί φωνή βγάλει κραυγή, ίσως γιατί ποτέ του δεν μπόρεσε να συνενοηθή με τα κουνούπια και τις σκνίπες. Πάντως εγώ υπόσχομαι  την επόμενη φορά να του κάνω μια μικρή  ζημιά, κάποτε πρέπει και οι αφανείς  ιδιοκτήτες των Mercedes  να νοιώσουν υπερήφανοι και δικαιωμένοι. Είναι επείγουσα κοινωνική ανάγκη

Ευθυμογράφημα
του Συνεργάτη μας
Φοίβου Ιωσήφ