Ουρανοκυνηγός ολομερονυχτίς για μια ζεϊμπεκιά από ψυχής!

 του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΜΟΚΟΒΙΤΗ

Τι ξαναζητάς

Τι κυνηγάς

στο χορό σου

γλεντζέ μου καθημερινέ

παλληκάρι μου

ολονυχτίς

τη μέρα να κρατάς

κρυμμένο

του γύπα

το ραμφί

Καυκάσου σου πληγή

το μυστικό σου

σαράκι

να το χτυπάς

ολονυχτίς

στην παλάμη σου

κρυμμένο μέσα

και μετά ανοιχτή

στη γη σου

στο χώμα

φτηνοταβέρνας

το ζεϊμπέκικο σου

δικό σου

μοναχική στροφή σου

νύχτα γιατρεύτρα

χτύπα ξανά

πιο δυνατά – δυνατά

τη φταίχτρα γη

μαζί και μάννα σου

σιωπής

από αυτή

της ζητάς

λογαριασμό

τα ρέστα

να σουδώσει

από τα άλλα

που της είχες δώσει

τη χτυπάς

τον πόνο σου

να νοιώσει

αντέχει

και στου ποδιού σου

τη βαρειά πατούσα

πόνος βαθύς

να ξεψυχήσει αλλά…

Να!

Μια αγκαλιά από εκεί

παράδεισος

μια ματιά

εκεί κοντά

αναπάντεχα

έλα!

να αποκοιμηθείς,

να γείρεις αφήσου

το χώμα μη χτυπάς

άκουσα! άκουσα!

μια κραυγή σου

πήδα ξανά.

Λεβέντη μου

από ψηλά

το κουφάρι

ψεύτη ουρανού

αναζητάς

από αυτόν

εκδίκηση ένα

αναπάντητο

ΓΙΑΤΙ

από δειλό απέναντί σου

χάος και σιωπή

δεν απαντά

μετά την καταστροφή

δεν ακούς

μόνο το ραμφί

χωρίς βοή κι αυτό

κι εσύ

μια ζεϊμπεκιά

μια στάλα λάδι

για μάτι φθονερό

να ξεματιάσει

ξέρεις θα χαθεί

ανέπαφη πληγή ρίξε

το ζεϊμπέκικο

ξανά

μόνο δικό σου

δικής σου ψυχής

στον ψεύτη ουρανό

αγκαλιά τη γη σου

εσύ κι αυτή

περήφανος να σπαταλάς

τη σιγή σου

να μην ακούσει

περισσότερα

και μαρτυρήσει

σε όσους

αμέριμνους πόνους

τους τριγυρνάς

μη δουν

μέσα στον ουρανό σου

κι εγώ

ΜΑΖΙ ΣΟΥ

να ακούω

ΕΛΑ! Αγάπη μου!

κρυφός ουρανός

ξανά

πάρε με

χειροκρότημα άκου!

για κρεβάτι μας

παράδεισος ξανά

δεν είσαι ένας

δεν είμαι μία

δεν είμαι καμμία

μια χαραμάδα

ματιά σου

ματιά μου

ψυχή μας

έλα! ξανά!

μετά τη ζεϊμπεκιά

μη ξεθυμάνει

ο θυμός σου

και σε αφήσει

μόνο μη ξαναγεμίσει

με το κουφάρι του

 ο άδειος ουρανός

της Νέμεσής σου

ότι έστω και… στιγμή

σου ξέφυγε

και δεν τον Νίκησες

στη γης σου

Ανταίος ανίκητος

στη μάννα Γη σου

της πατούσας σου

βαρύ το χτύπημά σου

από ουρανό μετέρωρο

να μη σ’ έχει

πατάς γερά άφησε γλυκά

τον πολεμιστή

στην αγκαλιά μου

κρεβάτι

φτωχό ή πλουμιστό

στη γη σου

γλεντζέ μου

για σένα

και τη ζεϊμπεκιά σου

καλά τη γνωρίζω

από παλιά

παλιά πληγή

από την ίδια πηγή

και της ψυχής

χειροκρότημά μου

πόνος δικός μου

το ίδιο ολονυχτίς

σπάζω

το ραμφί

ανάμεσα

σε ψεύτη ουρανό

και της γης

όλη την αλήθεια

στην αγκαλιά μου.

Γλεντζέ ΜΟΥ

θα σε περιμένει

το ξέρεις

αυριανή πάλι

η νύχτα

για τη ζεϊμπεκιά σου

και στο κρεβάτι μου

η ανάσα

της ανάπαυλάς σου!

Πάλι! Ξανά!

Αγάπη μου!