Στην Ελλάδα της μεγάλης ποίησης! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Είχε δίκιο ο Κίπλινγκ όταν έλεγε ότι οι λέξεις είναι το ισχυρότερο ναρκωτικό που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος. Για παράδειγμα, θέλεις να κάνεις μια επένδυση (δημόσια ή ιδιωτική δεν έχει σημασία), αλλά δεν έχεις τα απαραίτητα κεφάλαια ή δεν έχεις βρει ακόμη αυτούς που θα τη χρηματοδοτήσουν;
Κανένα πρόβλημα. Τη βαφτίζεις επένδυση κοινωνική και ξεμπερδεύεις. Ούτε σκοτούρες, ούτε να βασανίζεις το μυαλό σου με υπολογισμούς κόστους - οφέλους.
Αυτά απαιτούν γνώσεις, δουλειά και πολύ τρέξιμο. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι πολιτικοί στην Ελλάδα τα απεχθάνονται.
Άλλωστε, όπως έχει πει και ο πρώην υπουργός Στέφανος Μάνος, το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι ότι δεν έχουμε μάθει να μετράμε.
Αυτοί που παίρνουν στα σοβαρά το μέτρημα γιατί έχουν μάθει να είναι ωφέλιμοι και οχι αρεστοί, αποχωρούν γρήγορα από την πολιτική και περιορίζονται σε κάποιες έδρες πανεπιστημιακές, διδάσκοντας στους φοιτητές θεωρίες περί κόστους - οφέλους, αν και γνωρίζουν ότι αυτές πολύ δύσκολα εφαρμόζονται στην πολιτική κονίστρα.
Στην πολιτική αυτό που μετρά είναι να έχεις λαμπρές ιδέες και να εκφράζεις επιθυμίες, αδιαφορώντας αν αυτές είναι εφαρμόσιμες. Για παράδειγμα ο “εφευρέτης” της δημιουργικής ασάφειας στην Ελλαδα, είχε προτείνει σε έναν Περιφερειάρχη να κάνει δημοψήφισμα προκειμένου από το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας να πιεστεί η κυβέρνηση και να διατηρήσει τον μειωμένο ΦΠΑ στα νησιά.
Έξυπνο, δεν λέω, αλλά τελικά ανεφάρμοστο.
Στη συνέχεια κάποιοι άλλοι είχαν μια άλλη μεγάλη ιδέα. Να φορολογήσουμε τους πλούσιους αλλά περάσαμε τρία μνημόνια και ακόμη ψάχνουμε να τους βρούμε. Και ο λόγος είναι ότι δεν ζούμε σε εκλογοσοσιαλιστικές κοινωνίες για να ψηφίζουμε και οι επιθυμίες μας να εκπληρώνονται.
Ζούμε στην Ελλάδα που, πριν λίγα χρόνια, βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής γιατί δεν έμαθε ποτέ της να μετράει.
Είχαμε το μυαλό μας στις κοινωνικές επενδύσεις. Διοριζαμε στο δημόσιο περισσότερους από αυτούς που χρειαζόμασταν για να βγαίνει η δουλειά, σκορπάγαμε σε κάθε πόλη πανεπιστημιακά τμήματα, χωρίς καμία μελέτη βιωσιμότητας.
Για δεκαετίες σπαταλήθηκαν δισεκατομμύρια σε άχρηστα - από αναπτυξιακή και κοινωνική σκοπιά - έργα. Πολλά έργα κατασκευάστηκαν και δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ.
Κεντρική διοίκηση και Τοπική Αυτοδιοίκηση προτιμούσαν πάντα νέες κατασκευές που φαίνονταν προς τα έξω, με πολύ μικρά έως ανύπαρκτα οφέλη για τις τοπικές οικονομίες.
Φτιάχναμε περιφερειακά ιατρεία σε κάθε Δήμο και Κοινότητα. Συστήναμε, εν μια νυχτί, αχρείαστους οργανισμούς μόνο και μόνο για να κάνουμε προσλήψεις, δημιουργούσαμε παχυλά συνταξιοδοτικά προγράμματα και στρατιές 50άρηδων συνταξιούχων και μετά τρέχαμε να βρούμε τα λεφτά.
Και επειδή λεφτά δεν υπήρχαν ζητούσαμε από τους ξένους να μας δανείσουν και από τους φορολογούμενους να μας καλύψουν την διαφορά με αύξηση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών.
Ήταν η συνταγή της χρεοκοπίας, αλλά ποιός νοιαζόταν για τα κόστη όλων αυτών των κοινωνικών επενδύσεων ;
Χάσαμε πολλές άλλες επενδύσεις σε βιομηχανίες και βιοτεχνίες, αλλά σώσαμε τουλάχιστον τις κοινωνικές επενδύσεις !
Φαίνεται, όμως, ότι ακόμα και τώρα, που είδαμε να σωριάζεται μπροστά στα μάτια μας η σοβιετικού τύπου οικονομία, το μάθημά μας δεν το έχουμε πάρει.
Και ο λόγος είναι ότι στην Ελλάδα της μεγάλης ποίησης, οι επιθυμίες είναι αυτές που μετράνε !
Κάπως έτσι, κάνοντας πράξη τις επιθυμίες μας, παλεύαμε μια 15ετία με τα άγρια κύματα της χρεοκοπίας και τώρα που σωθήκαμε ανακαλύψαμε ξανά τις κοινωνικές επενδύσεις, τις οποίες χρηματοδοτούμε με το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Και επειδή αυτές “οι κοινωνικές επενδύσεις” ...πιάνουν τόπο, οι Έλληνες πρέπει να κάνουν δύο και τρείς δουλειές για να τα βγάλουν πέρα.
Χρήστος Αλεξανδρής
Δημοσιογράφος
