Γέμισαν το Δημοτικό Θέατρο οι Κομουνιστές για να τιμήσουν την ιστορία τους
Γέμισαν το Δημοτικό Θέατρο Λαμίας οι κουμουνιστές στη σημερινή επετειακή εκδήλωση για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 70 χρόνια του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας .Σε μια κατάμεστη απο κόσμου αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου και με τη νεολαία να κάνει αισθητή την παρουσία της με συνθήματα και πανώ του κόμματος ,οι κουμουνιστές απότισαν φόρο τιμής στους μαχητές και τις μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού ,φέρνοντας στο φώς αγνωστες πτυχές της ιστορίας του κουμουνιστικού κόμματος στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της αντίστασης . Για τις γυναίκες της Ρούμελης μίλησε η Αλέκα Παπαρήγα ,ενω την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του και ο ΓΓ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας . Στη έναρξη της εκδήλωσης ο Κώστας Μπασδέκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και γραμματέας της ΕΠ Ανατολικής Στερεάς - Εύβοιας του ΚΚΕ, παρουσίασε μια εκτεταμένη εισήγηση για τις Ρουμελιώτισσες γυναίκες που πήραν μέρος στον αγώνα του ΔΣΕ,ενω η εκδήλωση περιλάμβανε ανάγνωση αποσπασμάτων από το διήγημα «Η Μυρτιά του βουνού» από την Ελένη Γερασιμίδου και ζωντανή μαρτυρία από την μαχήτρια της ΙΙ Μεραρχίας του ΔΣΕ Ελένη Τραγγανίδα – Μακρυνιώτη. Η ΕΠ Ανατολικής Στερεάς - Εύβοιας του ΚΚΕ απένειμε τιμητικές πλακέτες στις μαχήτριες του ΔΣΕ και στις οικογένειες όσων δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν. Η εκδήλωση έκλεισε με το «Πέσατε θύματα». Στο χώρο του Δημοτικού Θεάτρου λειτουργούσε και βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής» καθώς και έκθεση φωτογραφίας. Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Αντιπεριφερειάρχης Θύμιος Καραίσκος και ο Δήμαρχος Λαμιέων Νίκος Σταυρογιάννης .''Οι εξελίξεις στην Ελλάδα, στην περιοχή, παγκόσμια θέτουν επιτακτικά το ζήτημα της προσέλκυσης, της μεγάλης μάζας των γυναικών που ανήκουν στην εργατική τάξη και στους κοινωνικούς της συμμάχους, στον ταξικό αγώνα, στον αγώνα κατά του καπιταλισμού, κατά των μονοπωλίων, εναντίον του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και αν το 1946-49 ο γυναικείος αγώνας ήταν και μαζικός και ηρωικός σήμερα πρέπει να πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις'' τόνισε στην ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα .
''Η συμβολή της γυναίκας στο ΔΣΕ, υποστήριξε στην ομιλία της η κ. Παπαρήγα ,αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια, της κορυφαίας ταξικής πάλης στη χώρας μας, καθώς ξεπέρασε κατά πολύ τον επίσης σημαντικό ρόλο των γυναικών στα χρόνια της πολύμορφης ένοπλης αντίστασης κατά της τριπλής κατοχής, γερμανικής, ιταλικής και βουλγαρικής, άλλων μεγάλων στιγμών των εργατικών - λαϊκών αγώνων''.
Σύμφωνα με την κ. Παπαρήγα ''οι ηρωίδες μαχήτριες του ΔΣΕ αν και δεν είχαν, αρχικά, την πολιτική πείρα των ΕΛΑΣιτών, αν και υστερούσαν σε σύγκριση με τους συμμαχητές τους στην πολιτική μόρφωση, παρακινήθηκαν από δύο γεγονότα που αλληλεπιδρούσαν: Οι διωκόμενοι ήταν οι αντάρτες που ελευθέρωσαν την Ελλάδα και οι κυνηγοί κεφαλών ήταν οι δωσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι απόντες. Ενώ εκείνη την περίοδο η νίκη του σοσιαλισμού σε 8 χώρες και ο αναντικατάστατος ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ρόλος του Κόμματος στην Εθνική Αντίσταση φλόγιζε την επιθυμία για μια νέα κοινωνία''.
Υπολογίζεται -τόνισε η κ. Παπαρήγα -ότι οι μαχήτριες του ΔΣΕ ανέρχονταν στο ένα τέταρτο της συνολικής δύναμης, γύρω στις 15.000. Επιβεβαιώνεται άλλωστε και από τη σύνθεση των πολιτικών προσφύγων με βάση το φύλο, που βρέθηκαν στις σοσιαλιστικές χώρες, όπου η συνολική δύναμη το 1950 ήταν 39.000 περίπου, εκ των οποίων οι γυναίκες ήταν περίπου 15.000. Χιλιάδες όμως γυναίκες, επί πλέον, στήριζαν τη δράση του ΔΣΕ στα χωριά, στα μετόπισθεν. Η μαχητική γυναικεία επίδοση απλώνονταν σε όλους τους τομείς της πολεμικής δουλειάς, στη χρήση των βαριών όπλων ακόμα και του πυροβολικού. Στην ανίχνευση, στη ναρκοθέτηση και αποπαγίδευση. Στο σαμποτάζ και γενικότερα στο μηχανικό. Στην ελευθεροσκοπευτική δράση. Στη σκοπιά σε προχωρημένη θέση. Στο τολμηρό σούρσιμο μέχρι το χαράκωμα του εχθρού. Και φυσικά στην ορμητική επίθεση στα υψώματα είτε στους κατοικημένους τόπους.
Η συμμετοχή των γυναικών αυξήθηκε κυρίως από τα μέσα του 1948, ιδιαίτερα στο β' εξάμηνο, στις κύριες ζώνες του πολέμου, με αποτέλεσμα σε πολλά τμήματα να φτάνει και να ξεπερνάει το 30% και το 35%, να υπάρχουν Ταξιαρχίες όπου στα μάχιμα τμήματα, στις ομάδες, η γυναικεία συμμετοχή έφτανε το 40, 45 ακόμα και το 50%.
Στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Πανελλαδικής Δημοκρατικής Ένωσης Γυναικών, που ιδρύθηκε το '46, αναφέρθηκε: "φτάσαμε και… 30% στα μάχιμα τμήματα είναι γυναίκες και περνούν το 70% στις άλλες στρατιωτικές υπηρεσίες." Στην τελευταία μάχη στο Βίτσι, τον Αύγουστο του 1949, στην οργανική σύνθεση των δυνάμεων του ΔΣΕ, ήταν 2.250 γυναίκες.
Οι γυναίκες που ήταν στις υπηρεσίες ήταν και αυτές εκτεθειμένες στα πυρά της μάχης, δεν ήταν κάπου μακριά ασφαλείς.
Ανάμεσα στους μαχητές του ΔΣΕ, ο μέσος όρος ηλικίας των γυναικών ήταν μικρότερος από τον αντίστοιχο των ανδρών. Η κοινωνική σύνθεση των γυναικών ήταν ίδια με εκείνη των ανδρών, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία προερχόταν από την αγροτιά.
Διακύμανση υπήρξε στο ποσοστό κομματικών μελών γυναικών, που κυμαινόταν μεταξύ 8% έως 21%.
Και κατέληξε λέγοντας οτι ''στην ελεύθερη Ελλάδα που δόθηκε το δικαίωμα της ψήφου στις γυναίκες και μάλιστα στα 18 χρόνια, όπως και στους άνδρες, εκλέχτηκε σημαντικός αριθμός γυναικών στα Λαϊκά Συμβούλια του χωριού η της επαρχίας, δικαστής στα Λαϊκά Δικαστήρια, Λαϊκός Πολιτοφύλακας, φρούραρχος ή αγροφύλακας. Στα τέλη του 1948 πάνω από 20% ήταν η συμμετοχή των γυναικών στα λαϊκά όργανα, ποσοστό πολύ μεγάλο για την συγκεκριμένη εποχή που συζητάμε και μάλιστα σε συνθήκες ένοπλης πάλης. Γυναίκες επίσης στήριξαν τα Λαϊκά Διδασκαλεία που αποτέλεσαν επίσης μεγάλης σημασίας θεσμούς τους ένοπλου αγώνα, και τα όποια βεβαίως απευθύνονταν στο σύνολο των παιδιών και όχι μόνο σε παιδιά και συγγενείς γενικά των ανταρτών''.Η Αλέκα Παπαρήγα εκλεισε την ομιλία της διαβάζοντας ενα μικρό απόσπασμα από ένα γράμμα που έστειλαν γυναίκες της Ρούμελης προς την Παγκόσμια Δημοκρατική Οργάνωση Γυναικών:
"Στο όνομα των εκατοντάδων γυναικών και μικρών παιδιών που δολοφονήθηκαν κατά τον πιο τρόπο στην τελευταία εκστρατεία του αμερικανόδουλου μισθοφορικού στρατού στη Ρούμελη, εξ ονόματος όλων των αγωνιστών και αγωνιστριών της εθνικής ανεξαρτησίας, που καθημερινά πέφτουν από τα βόλια, κάνουμε θερμή έκκληση στις γυναίκες όλου του κόσμου να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στους δολοφονημένους του λαού μας, ενάντια στα φρικιαστικότερα εγκλήματα που έγραψε ποτέ η ιστορία. Οι σφαγές του Διστόμου και του Κούρνοβου που έγιναν στη χιτλερική κατοχή, ωχριούν μπροστά στη θηριωδία και τη φρίκη των καινούργιων εγκλημάτων τύπου Γκρίζγουολντ. Οι μοναρχοφασίστες αφού δεν μπόρεσαν να τα βγάλουν πέρα με το ΔΣΕ, ξέσπασαν με λύσσα πάνω στον άμαχο πληθυσμό της περιοχής μας".
Σήμερα το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κινήματος -υποστήριξε η κ. Παπαρήγα -τίθεται σε συνθήκες νίκης της αντεπανάστασης και μεγάλης -δεν φοβάμαι να χρησιμοποιήσω τον όρο- πρωτοφανούς υποχώρησης του επαναστατικού κινήματος, μια υποχώρηση που ακόμα δεν έχει τελειώσει οριστικά. Άρα η ανασύνταξη περιέχει νέες δυσκολίες, είναι πιο σύνθετη, όχι βεβαίως αδύνατη και ακατόρθωτη.
Σήμερα παλεύουμε στην Ελλάδα να αποτρέψουμε ακόμα χειρότερες εξελίξεις για την ζωή των εργαζομένων που υποφέρουν, να αποσπασθούν έστω κάποιες κατακτήσεις που ανακουφίζουν, αλλά όλα αυτά δεν αποτελούν ένα κλειστό πλαίσιο πάλης, αντίθετα εντάσσονται στον αγώνα για τη νίκη της εργατικής εξουσίας''.
