20 χρόνια χωρίς τον Βασίλη Αποστολόπουλο…

Την 28^η Ιανουαρίου συμπληρώθηκε μια 20ετία από τη φυγή του αγαπημένου μας παππού Βασίλη Αποστολόπουλου, ενός πνευματικού ανθρώπου και ενεργού πολίτη, που άφησε ανεξίτηλες μνήμες στην τοπική κοινωνία και όχι μόνο. Γεννήθηκε το 1917 στο Νεοχώρι Τυμφρηστού, ένα ορεινό χωριό στα σύνορα της Δυτικής Φθιώτιδας, ένα χωριό που αγάπησε και στήριξε. Αρωγός όλων των συγχωριανών του, αγαπητός από όλους τους Νεχωρίτες, δεν θα μπορούσε παρά να μην είναι εκεί η τελευταία κατοικία του.

Σπούδασε στο Διδασκαλείο Λαμίας και υπηρέτησε προπολεμικά στο Δερμάτι Ευρυτανίας. Πήρε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και στη συνέχεια συμμετείχε ενεργά στις αντιστασιακές δυνάμεις κατά των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, εντάχθηκε στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, στη 2^η Μεραρχία του θρυλικού Διαμαντή. Συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1949 στο χωρίο του το Νεοχώρι, βασανίστηκε και φυλακίστηκε. Αποφυλακίστηκε το 1953, με τα μέτρα αμνηστίας, και επανήλθε στα διδασκαλικά του καθήκοντα στον Πτελεό Μαγνησίας, ενώ στη συνέχεια της εκπαιδευτικής του πορείας δίδαξε σε πολλά σχολεία της Φθιώτιδας και της Μαγνησίας.

Ο Βασίλης Αποστολόπουλος είχε σπουδαίο πνευματικό και συγγραφικό έργο. Εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές: τα Σήματα, Αθήνα 1975 και την Προσκομιδή, Λαμία 1993 και δύο σημαντικές ιστορικές μαρτυρίες για την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου: Το Χρονικό μιας Εποποιίας. Ο ΔΣΕ στη Ρούμελη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1995, που σήμερα κυκλοφορεί στην 5^η έκδοσή του. Πρόκειται για ένα βιβλίο, που ως ιστορικός συναντώ με βαθιά συγκίνηση ως πηγή σε πολλές ερευνητικές μονογραφίες Ελλήνων Πανεπιστημιακών. Δεν είναι τυχαία τα λόγια του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη στον πρόλογο του βιβλίου: «Όσα αναφέρονται σ’ αυτό το γραφτό, και ανεξάρτητα από τις όποιες κρίσεις, δεν είναι μυθεύματα, είναι πραγματικότητα, είναι η ζωντανή αλήθεια, και θα ‘λεγα ακόμα πως αυτά τα ενθυμήματα του Βασίλη Αποστολόπουλου είναι ένα αυθεντικό, απλό και απέριττο μνημείο του εμφυλίου πολέμου». Επίσης μετά τον θάνατό του, με φροντίδα των παιδιών του, Σοφίας και Γιάννη, και μετά από ενδιαφέρον του συγχωριανού του σημαντικού διανοούμενου Άγγελου Ελεφάντη εκδόθηκε το χειρόγραφό του: Επί ξυρού ακμής. Ένας "κομμένος" αντάρτης του ΔΣΕ στα βουνά της Ρούμελης, εκδ. Βιβλιόραμα-Αρχεία Σύγχρονης και Κοινωνικής Ιστορίας, Αθήνα 2009. Βέβαια, ο Βασίλης Αποστολόπουλος αρθρογραφούσε σε πολλές τοπικές εφημερίδες (υπήρξε τακτικός συνεργάτης του Λαμιακού Τύπου) και σε εφημερίδες πανελλήνιας εμβέλειας (Αυγή, Ελευθεροτυπία), ενώ κείμενα του έχουν δημοσιευθεί σε τοπικά περιοδικά πνευματικού περιεχομένου.

Μέχρι το τέλος της ζωής του μετείχε ενεργά στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Διετέλεσε Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Λαμιέων από το 1975 έως 1978 με το συνδυασμό του τότε Δημάρχου Απόστολου Κουνούπη, ενώ ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη από τις γραμμές της ΕΔΑ, του ΚΚΕ εσωτερικού, της ΕΑΡ και του Συνασπισμού.

Ο Βασίλης Αποστολόπουλος ευτύχησε να έχει συνοδοιπόρο στις χαρές και στις λύπες της ζωής του την αείμνηστη δασκάλα Ελένη Παπαγιαννίτση και πρόλαβε να δει την μονάκριβη κόρη του Σοφία, να φτιάχνει τη δική της οικογένεια με τον σύντροφό της Γιάννη Στρωματιά, Δικηγόρο και Αυτοδιοικητικό, χαρίζοντάς του δύο εγγόνια, τον γράφοντα, τον οποίο μεγάλωσε και σίγουρα επηρέασε πνευματικά, κοινωνικά και από ό,τι αποδείχτηκε και στο επίπεδο των σπουδών του, ήτοι στον τομέα της Ιστορίας και της Αρχαιολογίας, αλλά και στην μεταπτυχιακή εξειδίκευσή του στον χώρο των σπουδών του Λαϊκού Πολιτισμού και της Λαογραφίας, θέματα για τα οποία ο Βασίλης Αποστολόπουλος ομιλούσε συνεχώς, καθώς και τον μικρότερο εγγονό του Βασίλη, ο οποίος πήρε το όνομά του και τον οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβε να γνωρίσει. Πιστεύω, όμως, πως του «μετέδωσε» το ενδιαφέρον του για την διαρκή ενημέρωση των πολιτών για θέματα επικαιρότητας, κάτι που και ο ίδιος έκανε ως ανταποκριτής και αρθρογράφος εφημερίδων, κάτι που φαίνεται από το τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων, στο οποίο σπουδάζει.  

Στέλιος Στρωματιάς

Ιστορικός

MSc Λαογραφίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων