Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821
Γράφει ο
Χρήστος Δελημπούρας
πρ. Σχολικός Σύμβουλος - Προϊστάμενος Π.Ε.
«Αναστήτω η Ελλάς
και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτής»
Η 25η Μαρτίου είναι διπλή γιορτή για τον Ελληνισμό. Δυο Ευαγγελισμοί σε μια ημέρα. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και ο Ευαγγελισμός της Ελλάδας. Και οι δυο για όλους τους ανθρώπους. Ο ένας μας έπεισε για τον ερχομό του Θεανθρώπου και ο άλλος για τον ερχομό της Ελευθερίας.
25η Μαρτίου: Ημέρα Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ο Θεός έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ με το λευκό κρίνο στην Παναγία, τη σεμνή παρθένο της Ναζαρέτ και της ανήγγειλε τον ερχομό του Θεανθρώπου, του Σωτήρα του κόσμου.
Ακριβώς αυτή τη μέρα της μεγάλης γιορτής, της ελπίδας για τη σωτηρία του κόσμου, διάλεξαν να αναγγείλουν με το δικό τους τρόπο οι αγωνιστές μας την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα. Τιμάμε τη μέρα αυτή, γιατί αποτέλεσε την αφετηρία, το ηρωικό ξεκίνημα του αδούλωτου λαού μας για να ανοίξει το δρόμο για την εθνική του αποκατάσταση.
Αλήθεια, ποιος λαός και ποια φυλή στον κόσμο, ύστερα από τόσους αιώνες μακροχρόνιας σκλαβιάς θα μπορούσε να κρατήσει άφθαρτα και αμείωτα τα εθνικά του ιδανικά μέσα από τους κατατρεγμούς και τις καταπιέσεις στην ακατάσχετη ροή των αιώνων; Ο ελληνικός λαός στο διάστημα της πολυκύμαντης ιστορίας του, όχι μόνο δεν έσβησε και δεν εξαφανίστηκε, αλλά κράτησε αμόλυντη την εθνική του συνείδηση, αγωνίστηκε, πάλεψε σκληρά και τελικά νίκησε.
«Μη σκιάζεστε τα σκότη, η λευτεριά
σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι,
της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».
Και όταν κάποτε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου τη γλυκιά και ελπιδοφόρα εκείνη χαραυγή της 25ης Μαρτίου 1821 η σπίθα της λευτεριάς άναψε στα στήθη των σκλάβων και έγινε φλόγα και έλαμψε τα ανθοντυμένα κορφοβούνια και τα ηλιοφίλεκτα πελάγη της πατρίδας μας.
Εκεί στη Μονή της Αγίας Λαύρας, κατά την παράδοση, ο σεβάσμιος Ιεράρχης Παλαιών Πατρών Γερμανός, ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης και όλοι, οπλαρχηγοί, αρματολοί, κλέφτες και λαός ορκίστηκαν «Ελευθερία ή Θάνατος». Ολόκληρο το σκλαβωμένο τότε έθνος μας ανταποκρίθηκε σύσσωμο, χωρίς καμία ξένη βοήθεια. Και αξίζει να αναφερθεί ότι η στιγμή που ξέσπασε η επανάσταση του 1821, το κλίμα της Ευρώπης, τουλάχιστον στο χώρο των κυβερνήσεων, ήταν καθαρά εχθρικό προς κάθε ιδέα φιλελευθερισμού, εξαιτίας του πνεύματος της Ιεράς Συμμαχίας, το οποίο είχε κυριαρχήσει.
Μάταια, οι Έλληνες στην προκήρυξή τους, απευθύνθηκαν στις ξένες κυβερνήσεις της Ευρώπης και ζήτησαν τη βοήθειά τους. Δυστυχώς, όμως, δεν υπήρξε ανταπόκριση από τις ξένες κυβερνήσεις στην έκκληση αυτής της πατρίδας μας. Για μια, ακόμη, φορά φάνηκαν αγνώμονες και αχάριστες στην πνευματική τους τροφό, την Ελλάδα.
«Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή!
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί»
(Δ. Σολωμός)
Εξαίρεση, βέβαια, αποτελούν οι λίγοι φιλέλληνες, οι οποίοι υλικά, ηθικά ή και προσωπικά ήρθαν εδώ και βοήθησαν τους Έλληνες στον απελευθερωτικό τους αγώνα. Αυτούς τους λίγους τους ευγνωμονούμε!
Χρειάστηκε ένας οκτάχρονος αγώνας άνισος και σκληρός, αδυσώπητος και τιτάνιος, αιματηρός και πολύνεκρος, γεμάτος εξάρσεις, αυτοθυσίες και ολοκαυτώματα, για την αποτίναξη του πιο σκληρού και βάρβαρου ζυγού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι πάνω από οκτακόσιες χιλιάδες ψυχές θυσιάστηκαν στον αγώνα, για να λευτερώσουν περίπου ενάμισι εκατομμύριο λαού, που στην πλειοψηφία του ήταν άστεγος, πεντάφτωχος και χαροκαμένος. Δεν έμεινε γωνιά της ελληνικής γης που να μη γνώρισε τη δόξα. Δεν έμεινε σπιθαμή της που δε βάφτηκε στο αίμα. Οι πέτρες και τα βράχια, τα ρυάκια και οι βρυσούλες, οι μυρτιές και τα θυμάρια, έμειναν αιώνιοι μάρτυρες.
Η ελληνική λευτεριά ξεπήδησε περήφανη μέσα από ερείπια και θρήνους, καπνούς και αίματα, από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά.
Το ’21 είναι η αποθέωση του παράτολμου ηρωισμού αντίθετα προς κάθε πρόβλεψη. Η Ελληνική Επανάσταση, είναι ένας αγώνας που έκαναν χριστιανοί με αλλόθρησκους, ένας αγώνας στον ίδιο αρχαίο ελληνικό χώρο για την ελευθερία, με τον επικό χαρακτήρα που του έδινε η ιδιόμορφη πολεμική τακτική, με τις μεγάλες νίκες και τα τρομακτικά μαρτύρια, συγκλόνισε βαθύτατα τους ευρωπαϊκούς λαούς και δημιούργησε ένα μεγάλο φιλελληνικό κίνημα, που με κάθε τρόπο βοήθησε τον αγώνα.
Η Επανάσταση του 1821 πέρασε πολλές δύσκολες στιγμές. Κινδύνεψε ακόμη και να συντριβεί, όχι, μόνο, γιατί ο κατακτητής ήταν ανελέητος, αλλά και γιατί ξέσπασε εμφύλιος σπαραγμός μεταξύ των διαφόρων τάξεων της τότε σκλαβωμένης κοινωνίας.
Σε όλη τη διάρκεια της βαρυσήκωτης σκλαβιάς, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας έγινε η ιερή κιβωτός, όπου διαφυλάχτηκαν τα ιερά και τα όσια της φυλής μας και εξασφαλίστηκε η εθνική μας επιβίωση. Η χριστιανική πίστη στα χρόνια της σκλαβιάς αποτελεί το κυριότερο βίωμα του λαού. Μικροί και μεγάλοι έχουν συνταυτισμένο το δίπτυχο: «Πίστη και Πατρίδα». Θα συναντήσουμε αμέτρητες ομολογίες στα Συναξάρια και τα Μαρτυρολόγια, που αναφέρονται στη ζωή και τα μαρτύρια των νεομαρτύρων.
Το εικοσιένα, που δίκαια ονομάστηκε από τον ιστορικό Φωτάκο «το θαύμα του κόσμου», παραμένει η μέγιστη ώρα του λαού μας. Έπειτα από μια σκλαβιά 368 χρόνων οι Έλληνες άδραξαν τ’ άρματα ενάντια σε μια πανίσχυρη αυτοκρατορία. Απόδειξαν για μια ακόμη φορά, πως κανένας λαός δε μένει υπόδουλος, όταν πάρει την υπέρτατη απόφαση να ζήσει ελεύθερος ή να πεθάνει.
Σήμερα, ανατρέχοντας στα γεγονότα της παλιγγενεσίας αισθανόμαστε περήφανοι και συγκινημένοι για τον τιμημένο ελληνικό αγώνα. Σε μια εποχή κρίσιμη, όπως η σημερινή, όπου ο ελληνισμός δέχεται επικίνδυνες βολές από τους εχθρούς του επιβάλλεται να σταθούμε προσεχτικά σ’ ορισμένα θέματα που αφορούν τις περιόδους κάμψης, κατάπτωσης και εκφυλισμού που γνώρισε η επανάσταση. Οι πολύτιμες παρακαταθήκες του αγωνιστή του ’21 Στρατηγού Μακρυγιάννη, στα Απομνημονεύματά του σηματοδοτούν ως ανεκτίμητη αναφορά την πορεία του έθνους. «Είμαστε στο Εμείς και όχι στο Εγώ». «Ένα πράγμα μόνο με παρακίνησε κι εμένα να γράψω: «ότι τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όλοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να τη φυλάμε κι όλοι μαζί και να μη λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Όταν, όμως, αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέτε «εμείς». Είμαστε στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ». Και στο εξής να μάθουμε γνώση, αν θέλουμε να φκιάσομε χωριό να ζήσουμε όλοι μαζί”».
Γιορτάζει σήμερα περήφανο το έθνος των Πανελλήνων. Αφιερώνει τη σκέψη του στη μνήμη των ανδρείων εκείνων του ανεπανάληπτου ’21 και γονατίζοντας ευλαβικά, αποτίνει φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης σε όλους εκείνους που με τους αγώνες, το αίμα και τη θυσία τους χάρισαν το θείο δώρο της Λευτεριάς.
«Για του Χριστού την πίστη την αγία
και της πατρίδας την ελευθερία».
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
ΖΗΤΩ Η 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ!
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!
