Καθημερινή Αδέσμευτη Εφημερίδα

Εγώ Καμάρα κι εσύ Πολυτεχνείο

Γράφει ο Χρήστος Αλεξανδρής

 

Ο  πρώην Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα  όταν είχε ερωτηθεί να τοποθετηθεί για την πόλωση που επικρατούσε  στην πολιτική ζωή της Αμερικής την εποχή του Τραμπ είχε πει ότι ''ένας από τους λόγους που βλέπουμε τόσο δηλητήριο, τόσο μίσος στην πολιτική μας ζωή είναι ότι δεν συμφωνούμε σε βασικά δεδομένα και πληροφορίες''. Αυτοί που βλέπουν fox news, είχε πει χαρακτηριστικά, και εκείνοι που διαβάζουν Νew Υork Τimes ζούνε σε εντελώς διαφορετικούς κόσμους, σε εντελώς διαφορετικές πραγματικότητες, όπου δεν διαφέρουν μόνο οι γνώμες αλλά και τα ίδια τα γεγονότα''.
Θυμήθηκα τα λόγια  του πρώην Αμερικανού προέδρου με αφορμή  τη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας για τις αλλαγές στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Στη βάση του νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας συγκρούστηκαν δύο διαφορετικοί κόσμοι και η όλη  συζήτηση αντί να μας βοηθήσει να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα, οδηγήθηκε σε έναν καβγά άνευ ουσίας και σημασίας για το Πολυτεχνείο. Απόδειξη ίσως  ότι το Πολυτεχνείο δεν είναι απλά μία επέτειος που τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο, αλλά ένα γεγονός που θέλουμε  να το ζούμε κάθε μέρα.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι απλός. Πάνω στους αγώνες του Πολυτεχνείου χτίστηκαν πολιτικές καριέρες με τους περισσότερους αγωνιστές του Πολυτεχνείου να είναι στελέχη της αριστεράς που από θέσεις αντιπολίτευσης τα χρόνια της μεταπολίτευσης, αλλά και από θέσεις εξουσίας την περίοδο 2015 2019, αγωνίστηκαν για να μην αλλάξει τίποτα στο χώρο της εκπαίδευσης. Και ειδικότερα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Θυμίζουμε τους αγώνες της αριστεράς και ενός τμήματος της πασοκικής  σοσιαλδημοκρατίας για να μην αλλάξει το άρθρο 16 που απαγόρευε την ίδρυση ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα αλλά και τους αγώνες για να μην καταργηθεί το άσυλο πού από άσυλο για την προστασία της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών στα πανεπιστήμια είχε μετατραπεί σε  άσυλο τραμπούκων που απαγορεύουν την έκφραση άλλης γνώμης μέσα στα πανεπιστήμια.
Στην Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια κάθε πρόταση για κάποιες αλλαγές στους θεσμούς, στην οικονομία, στην υγεία, τη δημόσια παιδεία, αντιμετωπίζονταν από την αριστερά και τις άλλες ''προοδευτικές δυνάμεις''  ως επίθεση στα κεκτημένα του λαού από κάποια σκοτεινά κέντρα εξουσίας. Έχοντας κερδίσει μεταπολιτευτικά την ιδεολογική ηγεμονία στην πολιτική ζωή του τόπου πατώντας πάνω στις ενοχές της δεξιάς παράταξης για τον εμφύλιο και τη δικτατορία των συνταγματαρχών, αυτό που πραγματικά πέτυχε με τη συνεχή αγωνιστική της δράσης ήταν να σταθεί εμπόδιο σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια και σε κάθε εκσυγχρονιστικό εγχείρημα.Τελευταία μεγάλη μάχη που κέρδισε στα Πανεπιστήμια ήταν η ανατροπή του νόμου Διαμαντοπούλου που είχε ψηφιστεί στη Βουλή από 220 βουλευτές κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.  
Ένας βασικός λόγος που δεν αναπτύχθηκε ποτέ κουλτούρα διαλόγου στη χώρα είναι γιατί οι αυτοαποκαλούμενες  ''προοδευτικές δυνάμεις'' δεν ενδιαφέρθηκαν  ποτέ να καταθέσουν  εναλλακτικές προτάσεις στα κρίσιμα ζητήματα που απασχόλησαν την Ελληνική κοινωνία τα χρόνια πριν εμφανιστεί η οικονομική κρίση, αλλά και τα χρόνια της εποχής των μνημονίων. Απλά οι ''προοδευτικές δυνάμεις ' του τόπου αγωνίζονταν πάντα  μέσα από απεργιακές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας να γκρεμίσει κάθε κυβερνητική πρόταση αλλαγής των κακώς κειμένων. Αυτό το έλλειμμα στο δημόσιο διάλογο το ζήσαμε έντονα τον καιρό των μνημονίων. Η αντιμνημονιακή στάση με ευθύνη της αριστεράς έγινε κυρίαρχο ρεύμα στην Ελληνική κοινωνία.  
Όταν οι ''δυνάμεις της προόδου'' ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες το 2015, αυτό που αποδείχτηκε περίτρανα ηταν η παντελής έλλειψη εναλλακτικών προτάσεων για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο ότι απέναντι σε αυτά που πρότειναν οι θεσμοί της ευρωπαϊκής Ένωσης η μοναδική πρόταση των δυνάμεων της προόδου ήταν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που συνοπτικά υπόσχονταν περισσότερες προσλήψεις στο δημόσιο, υψηλότερους μισθούς, χαμηλότερους φόρους και καλύτερες συντάξεις.
Πράγματι υπέροχο πρόγραμμα, αλλά είχε μια αδυναμία. Χρειαζόταν λεφτά για να υλοποιηθεί και λεφτά δεν υπήρχαν σε μία χώρα που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, ήταν έτοιμη να κηρύξει στάση πληρωμών και έψαχνε εναγωνίως για δανεικά.Αλλά για να επανέλθουμε στη συζήτηση του νομοσχεδίου στη βουλή και τον καβγά που ξέσπασε μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ να πούμε ότι σήμερα οι νέοι με ευχαρίστηση ακούνε το λαικό άσμα του Βασίλη Καρρά ''εγώ Καμάρα και εσύ Πολυτεχνείο'', παρά νοιάζονται για το τι συνέβη στην Ελλάδα πριν πενήντα χρόνια. Αυτό που κυρίως τους ενδιαφέρει και έχει γίνει το μόνιμο άγχος τους είναι αν τελειώνοντας το Πολυτεχνείο θα καταφέρουν να βρουν μια αξιοπρεπή θέση εργασίας στην Ελλάδα ή θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό.  Οι μύθοι με τους οποίους μεγάλωσε η μεταπολιτευτική Ελλάδα, έχουν ξεθωριάσει και σίγουρα δεν έχουν πέραση. Δεν ζούμε ούτε στην εποχή της αθωότητας ούτε στην εποχή της αέναης επαναστατικότητας. Τους έχουμε ζήσει όλους, τους έχουμε μετρήσει όλους. Ζούμε στην εποχή του συγκεκριμένου και του εφικτού.   


    

 

Απόψεις

# Μπροστάρης σε όλους τους αγώνες των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ το στέλεχος του ΚΚΕ και Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς ο Κώστας Μπασδέκης, έχει αναδείξει το πρόβλημα σε όλα...
randomness