ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ : ΤΕΣΣΑΡΙ …… ΤΕΤΡΑΘΥΡΟ

Βάιος Απ. Ζαμπεθάνης Ph.D.

Επίτιμος Περιφερειακός Διευθυντής
Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
Ειδικός Επιστήμονας Κοινωνικής Ψυχιατρικής

Ήμουν πρωτοετής σπουδαστής στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λαμίας, όταν σε μία συζήτηση, μεταξύ πελατών στο μπακάλικο του πατέρα μου  (οδός Γρηγοροπούλου), άκουσα μια συζήτηση μεταξύ Διευθυντή Δημοτικού Σχολείου που συνταξιοδοτήθηκε, και, ομοτράπεζων  γειτόνων που πίνανε ένα «καρτούτσο»  κρασί με συνοδεία κάποιου συνοδευτικού. Συνήθως, την συντροφιά την αποτελούσαν τρεις ως τέσσερις πελάτες και όταν, η συντροφιά μεγάλωνε άλλο ένα τραπεζάκι συμπλήρωνε την άνεση της κουβέντας και θυμόσοφης συζήτησης.  Το ταπεινό συνοδευτικό ήταν, συνήθως  ελιές, λίγη φέτα, όχι  βέβαια τελεμές, που προσφέρεται για φέτα, σαρδέλες Καλλονής, ρέγκα Ισλανδίας κ. ά. Ο συνταξιούχος πλέον Διευθυντής περίμενε να πάρει το «ΕΦΑΠΑΞ». Συζητώντας με τους γείτονές του, εξέφραζε τον καημό του, πως με τα χρήματα που θα έπαιρνε ως ΕΦΑΠΑΞ δεν επαρκούσαν να πάρει ένα «τεσσάρι» διαμέρισμα και θα αναγκασθεί να αγοράσει ένα τριάρι. Μάλιστα είπε, πως ήταν σε διαπραγματεύσεις με τον κατασκευαστή της πολυκατοικίας στη Λαμία. Ήταν η εποχή, που η Λαμία αποκτούσε τις πρώτες πολυκατοικίες. Μάλιστα, κοντά στην Πλατεία Λαού.  Η μνήμη μου δεν συγκράτησε την πληροφορία που αναφέρθηκε στο ποσό. Έμεινα μόνο στο ποθητό «τεσσάρι», που έγινε τριάρι και αγοράστηκε για την κόρη του, ως προίκα. Τα χρόνια περνούσαν, οι συντροφιές διαλύονταν μα οι μνήμες έμειναν, όπως και οι μορφές των πελατών και γειτόνων. Στην εκπαίδευση γνώρισα εκατοντάδες συναδέλφους μικρότερους και μεγαλύτερους σε υπηρεσιακή ή βιολογική ηλικία. Οι μεγαλύτεροι κάποια στιγμή συνταξιοδοτήθηκαν, σκεπτόμενοι τα χρήματα αυτά να γίνουν μελλοντικό στήριγμα.. Δεν θυμάμαι, κάποιον με το ΕΦΑΠΑΞ να αγόρασε τριάρι διαμέρισμα. Στην πορεία του χρόνου τα χρήματα αυτά δεν επαρκούσαν από μόνα τους για την αγορά κατοικίας,  για να στεγάσει οικογένεια. Άλλοτε επαρκούσαν για δυάρι, αργότερα επαρκούσαν γκαρσονιέρα και κάποια στιγμή, ίσως επαρκούσαν για οικόπεδο. Οι ανάγκες αυξάνονταν και οι επιλογές μας δέχθηκαν μια σημαντική μεταστροφή. Αντιληφθήκαμε όλοι, πως υπερβήκαμε το στάδιο κάλυψης των αναγκών και επιδιώξαμε την κάλυψη των αναγκών με επιλογές. Αυτό συμβαίνει σε κάθε πολιτισμό και σε κάθε περίοδο, βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου. Η αίσθηση του μέτρου κι ο αυτοσαρκασμός επιτρέπουν στον άνθρωπο, με λαγαρό μάτι, να παρατηρήσει την πραγματικότητα και να αντιληφθεί την πορεία που ακολουθεί. Πριν από την οικονομική κρίση συνάδελφοί μου, έλεγαν με την ταχύτητα που τρέχουμε «προς τα πίσω, αντί για τριάρι, δυάρι, γκαρσονιέρα, οικόπεδο με τα χρήματα του ΕΦΑΠΑΞ θα αγοράζουμε …. γούνα», για ……τη γυναίκα μας. Με έκπληξη σήμερα διάβασα στον Τύπο, πως το ΕΦΑΠΑΞ των εκπαιδευτικών προσεγγίζει  τις 25000 ευρώ. Η σκέψη μου πήγε, αυτόματα σε εκείνη τη συντροφιά, στο μπακάλικο του πατέρα μου, το  ποθητό  τεσσάρι της εποχής εκείνης…. έγινε σήμερα αυτοκίνητο ……..τετράθυρο. Πιστεύω, πως τα χρήματα αυτά …επαρκούν; Όχι, βέβαια.  Αναρωτιέμαι, όμως, ... επαρκούν, ως κόπος ζωής;