Η Ιερότητα της Μάσας

Γράφει ο
Γιώργος Καρανάσιος

Η Ευρωπαία Γενική Εισαγγελέας, Λάουρα Κοβέσι, ήρθε στην Ελλάδα και είπε κάτι που εμείς εδώ το ξέρουμε, αλλά κάνουμε πως δεν το ακούμε: «Η διαφθορά μπορεί να σκοτώσει. Παράδειγμα: τα Τέμπη.»

Δεν μίλησε με υπαινιγμούς. Μίλησε με ονόματα.

Αναφέρθηκε στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ για «εγκληματίες με την κάλυψη κρατικών λειτουργών έκλεβαν για χρόνια ευρωπαϊκά χρήματα».

Και πρόσθεσε πως πρέπει να αλλάξει το άρθρο 86, ο περιβόητος νόμος περί ευθύνης υπουργών.

Με άλλα λόγια, είπε καθαρά αυτό που εδώ θεωρείται βλασφημία:

Να αλλάξει το Σύνταγμα μιας χώρας που έχει θεοποιήσει την ατιμωρησία.

Γιατί στην Ελλάδα η μάσα δεν είναι απλώς συνήθεια  είναι ιεροτελεστία. Μια θρησκεία με πιστούς, τελετές και λειτουργούς. Ιερείς της, οι πολιτικοί. Διάκονοι, τα ΜΜΕ. Ψάλτες, οι «διαμορφωτές γνώμης». Και θυσία, πάντα η ίδια: Ο πολίτης. Ο πελάτης ο χρήσιμος ηλίθιος, ο αφελής, ο «γραφικός»!

Ο ναός αυτής της θρησκείας είναι το ίδιο το κράτος. Το ευαγγέλιό της; «Έτσι είναι το σύστημα.» Και όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει τη λειτουργία του ναού, να μιλήσει για ευθύνη, για λογοδοσία, για κάθαρση, βαφτίζεται αμέσως γραφικός, αφελής ή εχθρός της σταθερότητας.

Στη χερσόνησο των Βαλκανίων, η Δικαιοσύνη έχει καταντήσει ανέκδοτο. Οι φάκελοι κουκουλώνονται, οι υποθέσεις παραγράφονται, ή πάνε αρχείο, τα χρηματικά ποσά που αποκαλύπτονται βαπτίζονται ως αδιευκρίνιστα ή προέρχονται από θείες, οι υπεύθυνοι προάγονται, και ο λαός μαθαίνει να σωπαίνει.

Το έγκλημα των Τεμπών δεν ήταν «τραγωδία».

Ήταν λογιστική πράξη. Μια ψυχρή εξίσωση ανάμεσα στο πολιτικό κόστος και στα οικονομικά συμφέροντα.

Κι όσο το κόστος μένει μικρότερο από τα έσοδα της μάσας, οι νεκροί καταγράφονται σαν νούμερα σε ένα Excel.

Τόσο απάνθρωπα, τόσο κυνικά, τόσο ελληνικά.

Και μετά έρχονται οι λέξεις-μανδύες, οι λέξεις-άλλοθι:

«Ανάπτυξη», «επενδύσεις», «μεταρρυθμίσεις».

Καλλωπισμενες  για επικοινωνιακά δελτία ειδήσεων, αλλά πίσω τους κρύβεται το ίδιο business plan: το φαγοπότι να συνεχιστεί απρόσκοπτα, με την ευλογία των «επενδυτών» και των «μεταρρυθμιστών».

Κι όταν κάποιος ψελλίσει «μα υπάρχει διαφθορά», η απάντηση έρχεται έτοιμη: «Διαφθορά υπάρχει παντού». Ναι, αλλά το "παντού αλλού" η διαφθορά οδηγεί στη φυλακή. Εδώ οδηγεί στο πάνελ, στην υποψηφιότητα, στο παράσημο.

Στην Ελλάδα, το να κλέβεις δημόσιο χρήμα δεν είναι έγκλημα είναι καριέρα. Δεν σε λένε απατεώνα, σε λένε μάγκα και σαρωνεις άμα λάχει ψηφοθηρικα. Δεν σε λένε διεφθαρμένο, σε λένε έξυπνο.

Και τον τίμιο τον βαφτίζουν κορόιδο.

Οι πολίτες; Αιώνια διχασμένοι ανάμεσα στο «φταίνε όλοι οι άλλοι» και στο «δεν αλλάζει τίποτα».

Έτσι, οι ίδιοι που καταριούνται την εξουσία στο καφενείο, πάνε και ξαναψηφίζουν τον ίδιο μάγειρα της μάσας για να συνεχίσει να σερβίρει. Και μετά απορούν (ταχατες) : τι  έχουν τα έρμα και ψοφάνε!

Αυτό δεν είναι απάθεια. Είναι συνέργεια.

Γιατί, όπως είπε ο Όργουελ: «Οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς, κλέφτες και προδότες δεν είναι θύματα, είναι συνένοχοι.»

Η χώρα βυθίζεται στα χρέη, τα παιδιά της φεύγουν στο εξωτερικό, οι ηλικιωμένοι πολλαπλασιάζονται, οι υποδομές διαλύονται, και το παραμύθι της «ανάπτυξης» παίζεται σε επανάληψη από τα ίδια πρόσωπα. Η Ελλάδα «πετάει», μας λένε. Πού; Στην άβυσσο με fast track διαδικασίες, με κορδέλες από τα funds, με «success story» για τίτλο.

Γιατί η μόνη ιερότητα που αναγνωρίζεται πια σ’ αυτή τη χώρα είναι το ιερό δικαίωμα στη μάσα. Όλα τα άλλα αξιοκρατία, νομιμότητα, δικαιοσύνη είναι για βιτρίνα.

Και όσο περιμένουμε να έρθει κάποιος «σωτήρας», ο Άγιος Βασίλης-Δικαστής να βάλει τάξη, η μάσα θα συνεχίζεται. Γιατί οι νεκροί των Τεμπών δεν είναι «παράπλευρη απώλεια».Είναι η φωτογραφία του μέλλοντός μας. Και το πιο τραγικό;

Δεν φταίνε μόνο οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, οι κολλητοί των κολλητών, οι μπουκωμένοι και χορτασμένοι. Φταίνε κι εκείνοι που κοιτάζουν το τραπέζι της μάσας και  ψιθυρίζουν: «Μακάρι να ήμουν κι εγώ στο φαγοπότι.»

Η σιωπή τους και η υπομονετική αποδοχή τους τρέφει το τέρας.

   Και όσο αυτό το τέρας τρέφεται με φόβο, λήθη και συνενοχή, η χώρα θα συνεχίζει να βουλιάζει, με τη δικαιολογία: «Έτσι είναι το σύστημα.»

Υ.Γ.  Η Μ. Καρυστιανού, σχολιάζοντας στο Mega την επίσκεψη της Ευρωπαίας Εισαγγελέως, είπε: «Αισθάνθηκα ντροπή που χρειάστηκε να έρθει μια αξιωματούχος από την Ευρώπη για να μας πει ότι η χώρα μας προστατεύει το έγκλημα που διαπράττουν πολιτικοί.»

Αυτή η φράση είναι ίσως η πιο ειλικρινής εξομολόγηση της Ελλάδας του 2025: μιας χώρας που έχει μετατρέψει τη διαφθορά σε κανονικότητα, τη λογοδοσία σε ανέκδοτο, και τη μάσα σε ιεροτελεστία.