Κάθε καλοκαίρι μαυρίζουν οι ψυχές των ανθρώπων! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Αντικρίζοντας τις εικόνες καταστροφής που αφήνουν πίσω τους οι αδηφάγες φλόγες των πολυάριθμων μετώπων φωτιάς που δοκιμάζουν τις τελευταίες ημέρες ολόκληρη τη χώρα,τα χιλιάδες στρέμματα δασικού πλούτου και φυσικής ομορφιάς που μέσα σε λίγες ώρες έγιναν παρανάλωμα του πυρός, αναρωτιέσαι αν έχει κάποιο νόημα να συζητάς για κάποια πράσινη μετάβαση στην εποχή της κλιματικής αλλαγής.

Τι νόημα έχει μια τέτοια συζήτηση,όταν δεν έχεις καταφέρει ως χώρα να βρεις την απάντηση για να αποτρέψεις την τεραστίων διαστάσεων απειλή του πύρινου εφιάλτη που σε επισκέπτεται κάθε καλοκαίρι,καίγοντας στο διάβα της όσα εμείς θέλουμε να προστατέψουμε;

Καταστροφή είναι η λέξη που μπορεί να περιγράψει αυτό που ζούμε, βλέποντας τις περιουσίες των πολιτών που χρειάστηκαν χρόνια για να φτιαχτούν, να χάνονται μέσα σε λίγο χρόνο. Φυσικά το παρήγορο είναι ότι προστατεύτηκαν οι ανθρώπινες ζωές, αφού όπως είχε πει και σε παλαιότερη δήλωσή του ο πρωθυπουργός ''τα σπίτια ξαναφτιάχνονται''!

Σίγουρα τα σπίτια ξαναφτιάχνονται. Αλλά με πάρα πολύ κόπο. Με ιδρώτα, με δουλειά, με προσωπικές θυσίες και με χρήματα.

Σίγουρα τα σπίτια ξαναφτιάχνονται, αλλά μια δημοκρατία στηρίζεται στην πεποίθηση του πολίτη πως η ιδιοκτησία του προστατεύεται. Στις βασικές αποστολές ενός κράτους, μιας κυβέρνησης και μιας δημοκρατικής πολιτείας είναι η προστασία της ζωής των ανθρώπων. Σε συνθήκες θεομηνίας όμως, εκτός από την προστασία της ανθρώπινης ζωής, βασική αποστολή του κράτους, της οργανωμένης πολιτείας είναι και η προστασία της ιδιοκτησίας των πολιτών.

Και το ερώτημα είναι θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά τα πράγματα από έναν κρατικό μηχανισμό που στοιχίζει στον Έλληνα φορολογούμενο πολλά δις, για να προστατευτούν οι περιουσίες των πολιτών που χάθηκαν δυστυχώς από την επέλαση της πύρινης λαίλαπας; Σε άλλες πυρκαγιές στο παρελθόν οι ανεπάρκειες και η έλλειψη σχεδίου κρύφτηκαν πίσω από δικαιολογίες περί στρατηγού άνεμου, ασύμμετρης απειλής και σχέδια οικοπεδοφάγων εμπρηστών. Σήμερα η κλιματική αλλαγή υπογραμμίζει τις ευθύνες όλων μας. Του κράτους, των πολιτικών, της κοινωνίας, του κάθε πολίτη ξεχωριστά γιατί ναι υπάρχει και η ατομική ευθύνη του πολίτη όσο κι αν ενοχλούνται ορισμένοι από αυτή τη διαπίστωση.

Όσοι έχουν εμπειρία από δάση και πυρκαγιές, συνηθίζουν να λένε ότι τη φωτιά, αν την προλάβεις στην αρχή την σβήνεις με ένα ποτήρι νερό. Έτσι και σου ξεφύγει δεν σου φτάνει το νερό της θάλασσας ούτε τα πυροσβεστικά μέσα που διαθέτεις. Η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Το ζούμε αυτές τις δραματικές ημέρες και νύχτες όπου ένας ολόκληρος στόλος από επίγειες και εναέριες δυνάμεις επιχειρούν με νύχια και με δόντια να δαμάσουν τις αδηφάγες φλόγες που καταβροχθίζουν στο πέρασμα τους πανέμορφα δάση και περιουσίες ανθρώπων.

Οι καταστροφικές πυρκαγιές φέρνουν και πάλι στην επιφάνεια με αγωνιώδη τρόπο το θέμα της δασοπροστασίας. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια με τις καταστροφικές πυρκαγιές που μαυρίζουν τις ψυχές των ανθρώπων κάθε καλοκαίρι, είναι το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης της πρόληψης και της απαξίωσης των δασικών υπηρεσιών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στα Δασαρχεία έχουν να γίνουν προσλήψεις επιστημονικού προσωπικού (Δασολόγων-Δασοπόνων) κοντά δύο δεκαετίες! Τα δάση όμως εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους πολύ νωρίτερα, όταν οι δασικές πυρκαγιές έφυγαν από την αρμοδιότητα των Δασαρχείων και πέρασαν στην αρμοδιότητα της Πυροσβεστικής. Η οποία δεν κάνει πρόληψη αλλά μόνο καταστολή.

Τα Δασαρχεία σήμερα δεν έχουν τους πόρους να κάνουν τις απαραίτητες εργασίες μέσα στο δάσος, όπως καθαρισμούς δασικών δρόμων ώστε να υπάρχει πρόσβαση από την Πυροσβεστική στην περίπτωση εκδήλωσης μιας δασικής πυρκαγιάς.

Δικαιολογημένα οι κάτοικοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για την κατάσβεση των πυρκαγιών στην αποστολή ολοένα και περισσότερων εναέριων μέσων και δικαιολογημένα οργίζονται όταν αυτά δεν έρχονται. Αν όμως οι φωτιές σβήνουν μόνο με εναέρια μέσα δεν έχουμε πάρα να διπλασιάσουμε τα πυροσβεστικά αεροσκάφη και τα ελικόπτερα ρίψεων νερού και να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε την Πυροσβεστική για την κατάσβεση των πυρκαγιών. Αλλά και πάλι στο σημείο αυτό θα επικαλεστούμε αυτό που λένε όσοι έχουν εμπειρία από δάση και φωτιές. Τα εναέρια μέσα, λένε, δεν είναι πανάκεια.

Οι φωτιές δεν σβήνουν με εναέρια μέσα, απλά τα εναέρια μέσα επιβραδύνουν την πυρκαγιά, μέχρι να μπουν μέσα στο δάσος τα πεζοπόρα τμήματα για να καταφέρουν να σβήσουν τελικά τη φωτιά.

Συνοψίζοντας θα πούμε ότι η απάντηση στην πύρινη λαίλαπα, στην κλιματική αλλαγή και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, είναι να επιστρέψει η πρόληψη ως στρατηγική επιλογή της Πολιτείας και να ενισχυθούν τα Δασαρχεία με τους απαραίτητους πόρους, τα μέσα και το προσωπικό που χρειάζονται για να προλαβαίνουμε την καταστροφή και όχι να τρέχουμε κάθε φορά πίσω από τα γεγονότα. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται μια αλλαγή φιλοσοφίας στον τρόπο αντιμετώπισης των πυρκαγιών με πολιτικές που θα δίνουν έμφαση και προτεραιότητα στην πρόληψη και την αποτελεσματική προστασία των δασικών οικοσυστημάτων, αν θέλουμε πράγματι να σώσουμε τον πλούτο που διαθέτουμε και να στηρίξουμε την οικονομία μας, τον τουρισμό μας και πάνω απ' όλα τις ζωές μας.

                                                                                                                                                                                                                                      Xρήστος Αλεξανδρής 

                                                                                                                                                                                                                                             Δημοσιογράφος