Kαθημερινή ζωή... Να τα προσπερνάς

Μερικοί έχουν σαν αρχή το κάθε τι να το μεγαλοποιούν. Και το κάνουν άλλοτε για να δώσουν αξία στον εαυτό τους για κάτι καλό που έκαναν και άλλοτε για να εκθέσουν και κατηγορήσουν τους άλλους για κάτι κακό που έκαναν εκείνοι.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η μεγαλοποίηση έχει κίνητρο τον εγωϊσμό που ζημιώνει και τον ίδιο και τους άλλους. Και γι’ αυτό είναι πολλοί εκείνοι που προξένησαν πολλά και ταλαιπώρησαν πολλούς από το τίποτα. Μόνο και μόνο γιατί θέλησαν να ικανοποιήσουν το παράλογο και κακοήθη εγωϊσμό τους.
* * *
Θα θέλαμε όμως να σταθούμε σε μια μεγαλοποίηση, που αναφέρεται στις μικροδυσκολίες και μικροαφορμές της καθημερινής ζωής. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις που ο κάθε άνθρωπος καλείται να αντιμετωπίσει. Το να αδιαθετήσεις από ένα κρυολόγημα, το να καθυστερήσει η συγκοινωνία και να σε δυσκολέψει στις δουλειές σου. Το να λησμονήσει ο φίλος σου να σου κάνει κάποια εξυπηρέτηση. Το να μη προσέξει το παιδί σου και να κάνει ζημιά. Το να μη θυμηθεί ο συγγενής σου να σε καλέσει στα βαφτίσια του παιδιού του. Το να σε κατηγορήσει ο συνεργάτης σου για κάτι που δεν φταις. Το να σε κρατά σε απόσταση ο αδελφός σου γιατί δεν υπεχώρησες στις παράλογες απαιτήσεις του, και τόσα άλλα που παρουσιάζει η κάθε ημέρα, εβδομάδα, περίοδος της ζωής μας, δεν είναι κάτι που αξίζει κανείς να σταθεί και πολύ περισσότερο να τους δώσει μεγαλύτερη σημασία.
Και όμως δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο ανθρώπων, που σ’ αυτά τα μικροπράγματα κυριολεκτικά βουλιάζουν. Και λένε, βέβαια, ότι είναι πολύ ευαίσθητοι και γι’ αυτό στεναχωρούνται και βασανίζονται. Είναι όμως δικαιολογία που τους απαλάσσει; Λίγο μυαλό δεν διαθέτουν, ώστε να σκεφθούν και να κρίνουν και ανάλογα να συμπεριφερθούν; Κι αν η πρώτη εντύπωση τους αναστάτωσε, δεν έχουν τη στοιχειώδη αντίληψη να το σκεφθούν κατόπιν ωριμότερα και να επαναφέρουν τον εαυτό τους στην τάξη; Και όχι απλά να ελέγξουν τον εαυτό τους ότι έκαναν άσχημα να αναστατωθούν και ίσως να μιλήσουν με απρεπή τρόπο, αλλά και να πείσουν τον εαυτό τους ώστε σε παρόμοιες αφορμές να κρατάνε την ψυχραιμία τους και να τα αντιμετωπίζουν με ανωτερότητα.
Και πρέπει ακόμη να προστεθεί ότι αυτή την ευαισθησία αν δεν την υπερνικήσει κανείς έγκαιρα, όχι μόνο τον ίδιο θα βασανίζει, με τη μεγαλοποίηση, αλλά και στους άλλους θα είναι πολύ ενοχλητικός και κουραστικός. Δεν ακούμε αρκετούς ανθρώπους να παραπονούνται γιατί ο αδελφός του, η κόρη του, η σύζυγός του, ο συνεργάτης του είναι πολύ ευαίσθητος και το κάθε τι το παρεξηγεί και το μεγαλοποιεί;
Και δεν το καταλαβαίνουν ότι έτσι δυσκολεύουν πολύ τη ζωή τους και τη φορτώνουν με πράγματα που δεν αξίζει τον κόπο να τους δίνουν τόση σημασία και βαρύτητα;
Τα πράγματα και τα φαινόμενα της ζωής φωνάζουν στον κάθε άνθρωπο, ότι πρέπει να πείσει τον εαυτό του να αντιμετωπίζει το κάθε τι με τη βαρύτητα που έχει. Τα μικρά πάντα να τα βλέπω όπως είναι, δηλαδή, μικρά και μικρής σημασίας. Και ποτέ να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να τα κάνει μεγάλα και σοβαρά και φοβερά.
Βέβαια, συχνά έρχεται κάποια φωνή, άλλοτε από τον πληγωμένο εγωϊσμό μου και άλλοτε από τον ψίθυρο του πονηρού, που μου τονίζει και υπογραμμίζει και μεγαλοποιεί μια απρόσεκτη κουβέντα του συνεργατη μου, μια άσχημη συμπεριφορά του παιδιού μου, μια δήθεν περιφρόνηση του φίλου μου. Κι αυτά τα ερεθίσματα, αυτές οι αφορμές, είναι βέβαια κάτι, αλλά δεν είναι τέτοια, ώστε να δημιουργούν αναστάτωση και φουρτούνα στην ψυχή μου.
Και όμως εύκολα μπορεί να το πάθει, όχι μόνο εκείνος που λένε ότι είναι ευαίσθητος, αλλά και ο κάθε άνθρωπος. Αν δεν επαγρυπνεί κάθε μέρα, ώστε από την πρώτη στιγμή να τα παραμερίζει, να τα λησμονεί, θα λέγαμε να τα περιφρονεί, γιατί δεν αξίζουν, πολύ εύκολα μπορεί να εμπλακεί σ’ αυτά τα μικροπράγματα.
Και όπως γίνεται αντιληπτό χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος να σκέπτεται ψύχραιμα και να κρίνει αντικειμενικά. Και θα βρει λόγους και επιχειρήματα να πείσει τον εαυτό του ότι δεν αξίζει τον κόπο να σταθεί σ’ αυτά τα μικροπράγματα, γιατί πράγματι είναι άνευ σημασίας και γι’ αυτό δεν πρέπει ν’ αναστατώνεται και να στεναχωρείται.
Ακόμη και τότε που οι μικροαφορμές προέρχονται από προσφιλή μας πρόσωπα και γι’ αυτό μας ενοχλούν, διότι δεν τις περιμέναμε. Αν λιγάκι τα κρίνουμε πιο ψύχραιμα και αντικειμενικά θα βρούμε τόσα πολλά τα θετικά, ώστε αυτά να είναι άνευ σημασίας. Και όπως το καταλαβαίνει ο καθένας μας: να έχουμε αξιώσεις τελειότητας από τους γύρω μας είναι μια ουτοπία.
Η ψύχραιμη λογική και η αλήθεια του Χριστού μπορούν και πρέπει να μας βοηθούν να σκεπτόμαστε και κρίνουμε σωστά και έτσι να μη φορτώνουμε τη ζωή μας με περιττά φορτία

Του Κων/νου Νικ. Αρβανίτη
π. Δ/ντή του Δήμου Λαμιέων