Ο προληπτικός έλεγχος για την Οστεοπόρωση και η φροντίδα μετά το κάταγμα του ισχίου ή της Σπονδυλικής Στήλης σώζουν ζωές!
Γράφει ο Παναγιώτης Στασινός
Ορθοπαιδικός Χειρουργός
Μέλος του Ελληνικού Ιδρύματος Οστεοπόρωσης
Μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης Μεταβολισμού των Οστών
Τα ποσοστά επιβίωσης μετά από κάταγμα ισχίου ή σπονδυλικής στήλης είναι χειρότερα από ό,τι για πολλούς καρκίνους!
Ο στόχος της μεγάλης πρόσφατης έρευνας, που δημοσιεύτηκε στο JBMR Plus και αφορά 100.000 άτομα, ήταν να αναδείξει την πρόγνωση μετά το κάταγμα σε άτομα άνω των 65 ετών εξετάζοντας τη συνολική επιβίωση ανά φύλο, ηλικιακές ομάδες και τύπους καταγμάτων, χρησιμοποιώντας τη βάση δεδομένων του δημοσίου Συστήματος Υγείας του Οντάριο στον Καναδά.
Σε ολόκληρη την ομάδα καταγμάτων άνω των 65 ετών μόνο το 34,5% των ανδρών και το 52,8 % των γυναικών επέζησαν πέντε χρόνια μετά από κάταγμα ισχίου, με τα συνολικά ποσοστά επιβίωσης να είναι οριακά καλύτερα μετά από κάταγμα σπονδύλου!
Οι πιο ηλικιωμένοι ασθενείς, οι άνω των 85 ετών, είχαν τη χειρότερη πρόγνωση. Οι γυναίκες ασθενείς έτειναν να έχουν καλύτερη επιβίωση μετά το κάταγμα από τους άνδρες, αλλά είχαν σημαντικά υψηλότερο κίνδυνο να υποστούν κάταγμα εξαρχής.
Η δημοσίευση σημειώνει ότι τα ποσοστά πενταετούς επιβίωσης μετά τη διάγνωση διαφορετικών τύπων καρκίνου που σχετίζονται με ηλικιωμένους ενήλικες είναι τα εξής:
• 64% σε ασθενείς 60 έως 79 ετών με οποιοδήποτε τύπο καρκίνου,
• 43% σε άτομα άνω των 80 με οποιοδήποτε τύπο καρκίνου,
• 94% σε άνδρες (οποιασδήποτε ηλικίας) με καρκίνο του προστάτη και
• 89% σε γυναίκες (οποιασδήποτε ηλικίας) με καρκίνο του μαστού .
Ως εκ τούτου, τα αποτελέσματα επιβίωσης για κατάγματα σε ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας είναι συγκρίσιμα ή χειρότερα από αυτά που παρατηρούνται για ασθενείς που πάσχουν από ορισμένους κοινούς τύπους καρκίνου.
Αναδεικνύεται λοιπόν για μια ακόμη φορά η μεγάλη σημασία του προληπτικού ελέγχου για την Οστεοπόρωση σε νεαρότερη ηλικία καθώς και η επείγουσα ανάγκη να αλλάξει η αντιμετώπιση απέναντι στους ασθενείς με κατάγματα ισχιου και σπονδυλικής στήλης και να τους προσφερθούν δευτερογενείς προληπτικές παρεμβάσεις (θεραπευτική αγωγή, φυσικοθεραπεία, υποστήριξη) άμεσα μετά την διάγνωση και αν είναι δυνατόν ακόμη και πριν από την έξοδο από το νοσοκομείο.
