ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Γράφει η Γιώτα Τριανταφύλλου



Πάλεψα με τα δεσμά της ζωής μου, συνθηκολόγησα με το λάθος, κράτησα για επιδόρπιο τον πόνο.
Σπίθα ζωής σε τετράγωνο χαρτί, καταπιεσμένο παράπονο σε παράλληλο σύμπαν, σαρκάζεται στην στιγμή του χρόνου.

Στέριωσα τα πόδια στα ετοιμόρροπα είμαι, άφησα το νου να επιστρέψει στο τετράγωνο χαρτί.

Αν!
Μικρή λέξη οδύνης!
Κεντρί. . .
Ζωή δοσμένη,
αποφεύγει τους χρησμούς.
Αν, εμένα;
Αν, έφευγα;
Αν, γελούσα;
Αν, έλεγα;
Αν, νόμιζα;
Αν, γκρέμιζα;
Αν, σκλάβα σε τιμή προσιτή, σε παγκάκι με θέα, σχεδίαζα αποδράσεις;

Σκόρπια η ζωή, με κοιτώ και δακρύζω.
Μολυσμένο ρυάκι, χαράζει και χαράζεται στην έρημο της ψυχής μου με υποψία νοσταλγίας.
Γενναία η πορεία, θαυμαστή, σε κάνει πέτρα ν' αντέξεις.
Σίδερο να γνωρίσεις τα δεσμά σου.
Φωτιά να κάψεις τα λάθη σου.

Γεννιέται ταυτισμένος με μυστικά αιώνων.
Σκυτάλη ζωής να παραδώσεις!
Κάθε κρίση
Κάθε πτώση
Κάθε δυσκολία, ερμαφρόδιτοι συγκρατούμενοι σε επίσημο σκοτάδι.
Μεταμορφώνουν την χαρά σε ευγνωμοσύνη, στο τετράγωνο χαρτί που φωτίζει το ήμουν πριν προλάβω να είμαι.

Ευθύνη μου η σκυτάλη!

Μυστικά αγκιστρωμένα σε πυρακτωμένους φόβους, τρέχουν να προλάβουν τους αιώνες.
Θα γελάσουν θα κλάψουν, σε στιγμές τυπωμένες, σε χαρτιά λησμονημένα, θα περιμένουν την σειρά τους.