ΠΕΛΕΚΗΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Γράφει η
Γιώτα Τριανταφύλλου

ΠΕΛΕΚΗΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Μικρές φύτρες
σμίξαν τη ζωή μας.
Βγάλαμε ρίζες
και κλαδιά
σε νύχτες και σε μέρες.

Απλώσαμε και φτάσαμε
στο θησαυρό μιας στέρνας.

Χορτάσαμε τη δίψα μας
στο κοιμισμένο αγρίμι.
Και γίναμε ροδιές,
πλάι... πλάι...
ανθισμένες!
Με ρόδια ζηλευτά,
που βρήκαν τρόπο
να κοπούνε!

Ίσκιοι θλιμμένοι,
που το νερό αρνούνται.

Δέντρα που μείναν μοναχά...

Κι έχει πουλιά
κι έχει κλαδιά
και φύλλα πράσινα τριγύρω.
Κι είναι όλα βολετά,
στου λογισμού το θρήνο.

Και σου φορώ αγάπη,
και πλάθω σκέψεις
τρυφερές,
πως θα μπορώ να σε κοιτάζω...

Πελεκημένα όνειρα
σε κοιμισμένο αγρίμι.

Του πόνου η μνήμη!!