ΠΕΡΙ ΓΑΜΟΥ (ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΩΝ)

Γράφει ο Πρεσβύτερος Xρήστος Ζαρκαδούλας

Εφημέριος της ενορίας του Ι.Ν. Αγίων Αναργύρων Καραβομύλου 

Έχει καλλιεργηθεί η πεποίθηση σε πολλούς ότι η μορφή της οικογένειας είναι κάτι στατικό, που δεν υπόκειται σε εξέλιξη, ενώ ταυτόχρονα κυριαρχεί η αντιεπιστημονική (μεταφυσική) αντίληψη ότι είναι ανεξάρτητη από την οικονομική βάση του εκάστοτε κοινωνικοοικονομικού συστήματος.

Παραθεωρείται επίσης ότι την ίδια χρονική περίοδο συναντούμε στην ανθρωπότητα διάφορες μορφές οικογένειας κυρίως γιατί οι κοινωνίες δεν έρχονται όλες ταυτόχρονα στον ίδιο τρόπο παραγωγής του πλούτου, αλλά και ως κατάλοιπα του παρελθόντος. Για παράδειγμα μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα στην Ελλάδα, που επικρατούσε η μορφή της μονογαμικής-ζευγαρωτής οικογένειας, κάποιοι για λόγους οικονομικούς, νυμφεύονταν δύο γυναίκες.

Πρόκειται για ποιμένες της Ρούμελης, που όχι για την προίκα, όπως ίσως νομίσει κάποιος, αλλά για τις ανάγκες της παραγωγής παραθεωρούσαν τα για την τότε κοινωνία χρηστά ήθη. Ο γράφων έχει ιδίαν αντίληψη κάποιας περίπτωσης, αλλά κυρίως βλέπε Δ. Λουκόπουλου «τα ποιμενικά της Ρούμελης».

Σε πρωτόγονες κοινωνίες αναφέρεται πως όλη η κοινότητα ήταν μια οικογένεια. Για την συγγένεια λαμβάνονταν υπ’ όψιν μόνο η μητέρα και τα παιδιά θεωρούνταν παιδιά της κοινότητας και προστατεύονταν από όλους. Έτσι η «υιο»θεσία ήταν άγνωστη, αφού παιδιά μόνα σε «προβληματικές» οικογένειες, σε «κιβωτούς», σε άσυλα, σε ορφανοτροφεία κ.λπ. δεν υπήρχαν.

Σε μια κοινωνία δηλαδή που δεν υπήρχε το δικό μου και το δικό σου επί των μέσων παραγωγής δεν υπήρχαν και ιδιοκτησιακές σχέσεις μεταξύ των μελών της.

Τουτέστιν η μορφή της οικογένειας είναι στοιχείο του εποικοδομήματος. Πηγάζει από την οικονομική βάση και ταυτόχρονα φροντίζει για την διατήρηση αυτής της οικονομικής βάσης, αφού ενυπάρχει σ’ αυτή η κουλτούρα της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης. Την σύγχρονή μας οικογένεια χαρακτηρίζουν σχέσεις εξάρτησης και εξουσίας μεταξύ των μελών της.

Είναι οικονομική μονάδα που λειτουργεί ανταγωνιστικά με τις υπόλοιπες οικογένειες, προάγει τον ατομισμό και την επιθετικότητα με διάφορες μορφές, τις περισσότερες εκ των οποίων έχουμε καταντήσει να θεωρούμε αποδεκτές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ζήλια, που αντί για ιδιοκτησιακή σχέση, η πλειονότητα την θεωρεί ένδειξη αγάπης.

Είναι μια μικρογραφία (κύτταρο την ονομάζουν) ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος το οποίο κάνει τον άνθρωπο λύκο για τον συνάνθρωπό του. Ταυτόχρονα όμως μέσα σ’ έναν εχθρικό για τον άνθρωπο κόσμο λειτουργεί ως καταφύγιο, ως βάρκα, που αν και τρύπια και σάπια, είναι το μόνο μέσον με το οποίο μπορεί να πλεύσει κάποιος πάνω στα μανιασμένα κύματα μιας αφιλόξενης, απάνθρωπης κοινωνίας. Αναγκαία συνθήκη.

Είναι θλιβερό το ό,τι πολλοί που επιθυμούν να δημιουργήσουν οικογένεια έχουν την παραίσθηση ότι αντί για σάπια βάρκα θα εισέλθουν σ’ ένα αβύθιστο υπερωκεάνειο με αποτέλεσμα συμπεριφορά τέτοια, που αντί να επιδιώκει την ασφαλή πλεύση οδηγεί στην βύθιση του πλεούμενου.

Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων δεν φταίει ο απέναντι κωπηλάτης, αλλά το πλεούμενο, το οποίο πρέπει σε αγαστή συνεργασία να κρατήσουν στην επιφάνεια και κυρίως δεν φταίνε τα παιδιά, σαρκικά ή όχι, τα οποία τα επιβίβασαν σ’ αυτό χωρίς να τα ρωτήσουν.

Αν αυτή είναι η οικογένεια καλύτερα μόνοι, θα πουν κάποιοι, ή να αλλάξουμε την μορφή της θα πουν κάποιοι άλλοι. Καλή η σκέψη, αλλά η μοναξιά είναι για λίγους. Σε μια εχθρική κοινωνία όλοι χρειαζόμαστε έναν συναγωνιστή-σύντροφο στο πλευρό μας, ενώ μόνο με την ανατροπή της οικονομικής βάσης μπορεί να αλλάξει η μορφή της οικογένειας.

Εφικτό είναι μόνο να βελτιώσουμε κάποια στοιχεία της. Μόνο επίκτητα στοιχεία ενός προσώπου μπορούμε να αλλάξουμε, αλλά όχι το DNA και η οικονομική βάση είναι το DNA του εποικοδομήματος. Ακόμη όμως και αν αλλάξει η οικονομική βάση κάποια στοιχεία του εποικοδομήματος μεταξύ αυτών και η οικογένεια ίσως να μην έχουν εμφανείς αλλαγές.

Η οικογένεια σε μια κοινωνία κοινοκτημοσύνης το βέβαιο είναι ότι θα απαλλαγεί από στοιχεία, που αλλοτριώνουν, καταπιέζουν τον άνθρωπο και δεν επιτρέπουν την ελεύθερη ανάπτυξή του. Η μορφή της όμως δεν μπορεί να μπορεί να προσδιοριστεί εκ των προτέρων, ούτε να επιβληθεί δια νόμου.

O ελεύθερος άνθρωπος θα δημιουργήσει την μορφή της οικογένειας που θα του ταιριάζει και αν υπάρχει νόμος αυτή θα τακτοποιηθεί και νομικά. Σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις ο νόμος πάντα έρχεται να τακτοποιήσει υπάρχουσες καταστάσεις.

Αυτό έρχεται να τακτοποιήσει και ο πολιτικός γάμος μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν ήδη ως ζευγάρια άτυπα ή με σύμφωνο συμβίωσης. Οι λόγοι που διεκδικούν το δικαίωμά σύναψης πολιτικού γάμου κάθε άλλο παρά ανατρεπτικοί του συστήματος είναι. Αντίθετα οι αξίες του συστήματος και μάλιστα η περιουσία είναι στο επίκεντρο.

Έτσι όσοι διεκδικούν το ως άνω δικαίωμα προβάλουν επιχειρήματα σχετικά με κληρονομιές, δάνεια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.λπ.

Από την άλλη πλευρά όσοι εναντιώνονται στον πολιτικό γάμο των ομοφύλων προβάλουν επιχειρήματα που δεν έχουν επιστημονική βάση, όπως ότι έτσι θα αυξηθεί η ομοφυλοφιλία, θα μειωθούν οι γεννήσεις κ.λπ.

Φυσικά η ομοφυλοφιλία αυτή καθ’ εαυτή δεν είναι ούτε κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεται κάποιος, ούτε κάτι για το οποίο πρέπει να υπερηφανεύεται. Το ίδιο ισχύει και για την ετεροφυλοφιλία. Ούτε κάποιος θα γίνει ομοφυλόφιλος επειδή θα μπορεί να έλθει σε γάμο με πρόσωπο του ιδίου φύλου. Ούτε φυσικά επειδή βλέπει πρόσωπα του ιδίου φύλου να κοινωνούν την αγάπη τους.

Το επιτρεπτό για τους ετεροφυλόφιλους δεν μπορεί να είναι κατακριτέο για τους ομοφυλόφιλους.

Φυσικά σε μια κοινωνία που απαξιώνει το διαφορετικό νομίζω ότι ούτε ο δήθεν επιδιωκόμενος σκοπός της απελευθέρωσης των ομοφυλοφίλων από ενοχές θα επιτευχθεί.

Στην ταξική κοινωνία είναι αδύνατο να υπάρξει ισότητα και ελευθερία. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους ετεροφυλόφιλους εγγάμους ο γάμος σε τίποτα δεν θα βελτιώσει την θέση των ομοφυλοφίλων στην κοινωνία.

Όχι ο γάμος, αλλά η ταξική συνείδηση των κατώτερων τάξεων θα βελτιώσει την θέση τους. Λυπάμαι αλλά τα πρόσωπα που σήμερα αγωνίζονται για την θέσπιση του γάμου των ομοφύλων είναι απολύτως συστημικά. Ομνύουν πίστη στην Ε.Ε. και στις Η.Π.Α., δηλαδή σ’ ένα σύστημα που στηρίζεται στην αρχή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Είναι λοιπόν οφθαλμοφανές ότι ο γάμος μεταξύ ομόφυλων προσώπων είναι απολύτως ρύθμιση εντός του ανθρωποφάγου συστήματος και εις ουδέν θα βελτιώσει την θέση των ομοφυλοφίλων, αλλά και εις ουδέν θα βλάψει την κοινωνία. Στάχτη προοδευτισμού στα μάτια του λαού είναι ο γάμος των ομοφύλων, που θα βοηθήσει τους ομοφυλόφιλους όσο βοήθησε τους φτωχούς μαύρους των ΗΠΑ η ανάδειξη ενός μαύρου στην προεδρία των.

Μεγάλος θόρυβος γίνεται εσχάτως και για το δικαίωμα στην παιδοθεσία που θα προκύψει από τον γάμο των ομοφύλων. Τα επιχειρήματα εκατέρωθεν φαίνονται λογικά, κατά την γνώμη μου όμως πρόκειται για μεγάλη υποκρισία και από τις δύο πλευρές. Αν ενδιαφέρονταν όντως για τα δικαιώματα των παιδιών θα αγωνιούσαν γιατί να υπάρχει έστω και ένα παιδί προς «υιο»θεσία.

Ακούσατε εσείς να προβάλλεται τέτοιου είδους αγωνία; Ακούσατε να αγωνιούν οι συγκρουόμενοι για το πως θα οικοδομηθεί μια κοινωνία στην οποία δεν θα υπάρχουν παιδιά προς υιοθεσία;

Ο εγωισμός είναι αποτέλεσμα του ατομισμού τον οποίο καλλιεργεί η κοινωνία που στηρίζεται στο δικό μου και στο δικό σου. Ετεροφυλόφιλοι, ομοφυλόφιλοι κ.λπ. αυτόν τον εγωισμό θέλουμε να ικανοποιήσουμε δια της «υιο»θεσίας. Ας είμαστε ειλικρινείς. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα.

Επαναλαμβάνω ότι το ζήτημα είναι η οικοδόμηση μιας κοινωνίας που τα παιδιά θα είναι υπό την προστασία και την φροντίδα όλων και η ιστορία έχει δείξει ότι μπορεί να υπάρξει.

Επί του όντως όμως υπαρκτού ζητήματος εκφράζοντας γνώμη, θεωρώ ότι η συζήτηση είναι άνευ αντικειμένου, αφού από πολλών ετών μπορεί να προβεί σε «υιο»θεσία ένα μόνο πρόσωπο.

Η με οποιοδήποτε τρόπο μονογονεϊκή οικογένεια, ως ευάλωτη στις πιέσεις, ωφελούσε το σύστημα γι’ αυτό ουδείς αντέδρασε ούτε αντιδρά.

Στον καπιταλισμό οι γυναίκες θεωρούνται εργαλεία-μέσα παραγωγής. Οσάκις γίνονταν πρόταση κοινοκτημοσύνης όσοι τα συμφέροντα των οποίων θίγονταν συκοφαντούσαν την προσπάθεια με το επιχείρημα ότι οδηγεί και στην κοινοκτημοσύνη των γυναικών. Στον κόσμο του καπιταλισμού η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως μέσο παραγωγής. «να αγαπάς την γυναίκα σου σού έκανε τόσα παιδιά» λένε.

Παραβλέπω το κτητικό «σου» που αντιμετωπίζει το ένα μέλος του ζευγαριού ως κτήμα του άλλου. Αντί το ο άνδρας μου και η γυναίκα μου που προσδιορίζει κτήση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το σύζυγός μου, σύντροφός μου που κατονομάζουν ισότιμη σχέση.

Ελεύθερος είναι αυτός που αγωνίζεται για την ελευθερία του άλλου και αυτό πρέπει να ισχύει και στις σχέσεις των μελών της οικογένειας. Επανέρχομαι στην προαναφερθείσα φράση που προσωπικά την ταυτίζω με την «να αγαπάς το τρακτέρ σου όργωσε τόσα στρέμματα».

Αν η γυναίκα δεν αντιμετωπίζονταν ως μέσο παραγωγής δεν θα γίνονταν λόγος για παρένθετες μητέρες. Η νομιμοποίηση της εκμετάλλευσης δια της χρήσης των ως παρένθετων μητέρων των αδύναμων οικονομικά γυναικών είναι πράξη εγκληματική.

Το ζήτημα είναι να ξεπεράσουμε ανάγκες που μας δημιουργεί το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που ζούμε να ξεφύγουμε από την αγωνία για την ικανοποίηση του εγωισμού μας καθώς και απ’ αυτήν για την κληροδότηση της περιουσίας μας.

Να αγωνιστούμε ενωμένοι για μια κοινωνία, η οικονομική βάση της οποίας θα επιτρέπει την όντως ελεύθερη έκφραση και ανάπτυξη των μελών της.