ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ

Μάνα μου, απελπίστηκα
άλλο να περιμένω,
το όνειρο ξεμάκρυνε
και δεν το προλαβαίνω.

Ολημερίς τ’ αποζητώ
κι’ αυτό και την ελπίδα,
μα όμως μετανάστευαν,
κι’ αλλάξανε πατρίδα.

Απόκαμα και δεν μπορώ
επώνυμος να ζήσω,
θα βγω στο περιθώριο,
το στίγμα μου να σβήσω.

Να πάρεις μάνα το παιδί,
στο δρόμο μην τ’ αφήσεις
και κρύψε την αλήθεια μου,
ζητιάνο, μη με δείξεις.

Εκεί θα ζήσω λέφτερος
χωρίς φόρους και χρέη,
με το μυαλό μου ν’ αγαπά
και την καρδιά να κλαίει.

Γι’ αυτό αν πάρεις το παιδί
θέλω σχολειό να πάει
πατρίδα, οικογένεια,
θεό για ν’ αγαπάει.

Κι’ όταν ρωτάει να του λες
παίνιες πολλές για μένα,
πως τάχα πήγα για δουλειές!!!
και… χάθηκα στα ξένα.

Κι’ απ’ της ελπίδας το σταθμό
πες του να μην περάσει,
μην τύχει κι’ ανταμώσουμε
και… πρόωρα γεράσει.-

Χρήστος Τ. ο Βιτ’λιώτης.
    Νο 395 / 18-3-2014