Στην Ελλάδα ζούμε, όχι στη Ρωσία! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Στις ευνομούμενες κοινωνίες όπου λειτουργεί ένα κράτος δικαίου, κάθε φορά που διαπράττεται ένα έγκλημα, η αστυνομία συλλαμβάνει τον δολοφόνο και τον οδηγεί στη δικαιοσύνη για να του επιβληθεί η τιμωρία. Διότι σε αυτές τις κοινωνίες δεν νοείται έγκλημα χωρίς τιμωρία. 

Σε μια αιματοβαμμένη χώρα, όπως είναι αυτή τη στιγμή η Ουκρανία, βλέπουμε να διαπράττονται εγκλήματα πολέμου αλλά ενώ γνωρίζουμε τον δολοφόνο, υπάρχουν και εκείνοι που δεν θέλουν να τον κατονομάσουν αλλά και εκείνοι που ενδιαφέρονται να δουν τι όπλισε το χέρι του εισβολέα και αναζητούν άλλοθι και ελαφρυντικά για να δικαιολογήσουν μια εγκληματική συμπεριφορά.

Στην πρώτη κατηγορία πολιτών είναι ορισμένοι καλλιτέχνες που διοργανώνουν συναυλίες για την ειρήνη, πιστεύοντας ότι αυτή είναι η απάντηση στο διαπραχθέν έγκλημα εξόντωσης ενός λαού που πίστευε ότι ζούσε σε μια ανεξάρτητη χώρα με δικαίωμα ελεύθερης επιλογής του τρόπου που θέλει να ζήσει.

Στη δεύτερη κατηγορία συναντάμε αυτούς που δικαιολογούν το έγκλημα με το επιχείρημα ότι η δυτική κοινωνία ήταν άδικη με τον δολοφόνο και δεν του συμπεριφέρθηκε σωστά όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν το τέλος του ψυχρού πολέμου.

Διαβάζω, για παράδειγμα, πολλές αναλύσεις του τύπου ότι η Δύση συμπεριφέρθηκε αλαζονικά στον Ρώσο εισβολέα. Προφανώς θα θεωρούν ότι το λάθος των Ευρωπαίων ήταν ότι αγόραζαν ακριβά το ρωσικό φυσικό αέριο, ενισχύοντας με δισεκατομμύρια ευρώ όλα αυτά τα χρόνια την οικονομία της Ρωσίας.

Στην πρώτη κατηγορία συναντούμε ανθρώπους που ταυτίζουν τον θύτη με το θύμα, στη δεύτερη κατηγορία τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα καθώς εμμέσως πλην σαφώς δικαιολογούμε το έγκλημα.

Έτσι εξηγείται γιατί το 67% των Ελλήνων διαφωνεί με την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας της Ελλάδας στην Ουκρανία, το 65% ζητεί από την κυβέρνηση να κρατήσει ουδέτερη στάση μεταξύ του εισβολέα και του αμυνόμενου, το 39% θεωρεί ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να συμμετέχει σε κυρώσεις κατά της Ρωσίας, ενώ το 23% πιστεύει ότι δεν έπρεπε να καταδικασθεί η ρωσική εισβολή.

Με άλλα λόγια ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας διαφωνεί με τη θέση που πήρε η ελληνική κυβέρνηση στο κορυφαίο ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία και την υποστήριξη στον δοκιμαζόμενο λαό της.

Εμμέσως πλην σαφώς και πιθανότατα χωρίς να το κατανοεί ενα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας φαίνεται να ασπάζεται τη στάση που τηρεί η Τουρκία στο ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία. Θυμίζουμε οτι η Τουρκία δεν συμμετέχει στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας.

Στη σκιά του πολέμου στη Ουκρανία και μέσα σε αυτό το κλίμα, γιορτάσαμε προχθές την εθνική μας παλλιγενεσία με ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας να συμμετέχει στις παρελάσεις της εθνικής ανεξαρτησίας χωρίς ωστόσο να μπορεί ακόμη και σήμερα να ξεχωρίσει το θύτη από το θύμα.

Όμως, από όποια πλευρά κι αν κοιτάξει κανείς τα γεγονότα του παρελθόντος και του παρόντος, στη σωστή πλευρά της ιστορίας ήταν σε όλες τις εποχές οι λαοί που αντιστέκονταν στους κατακτητές, συμμετείχαν σε πολέμους ανεξαρτησίας, εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής κυριαρχίας. Αλλά είπαμε στην Ελλάδα ζούμε όχι στη Ρωσία, δημοκρατία έχουμε και μπορεί ο καθένας να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.

Χρήστος Αλεξανδρής