ΤΑ ΠΑΓΩΝΙΑ

Γράφει ο Χ.Τ. ο Βιτ'λιώτης

Πότε ναι και πότε όχι
Μπλέξαμε μες στην απόχη
Και χτυπιόμαστε σαν ψάρι
Δίχως τύχη για μια χάρη.

Πότε φύγε πότε έλα
Καταντήσαμε σαμπρέλα
Μια μαστίγιο μια καρότο
Και στο στόμα μας τσιρότο.

Πότ’ αλλιώς και πότε έτσι
Κυριακή χωρίς γιουβέτσι
Δίχως εκκλησιάς καμπάνα
Και κεράκι για τη Μάνα.
Μια με κρύο μια με ζέστη
Φουλ δουλειά κι όλοι μας ρέστοι
Δίνουν για μισθό σκαμπίλι
Κι έγινε η ζωή σφοντύλι*.

Πότε δάκρυ πότε κλάμα
Της ψυχής μας η ρεκλάμα
Διαφημίζει μ’ άσπρα γάντια
Την κατάμαυρη κατάντια.

Τα ονείρατα του κόσμου
Είναι βιός σου μα και βιός μου
Κι ένας αναμμένος δράκος
Μας ξυπνά κι είμαστε ράκος.

Κι αν το πράμα γίνει δράμα
Του μηχανισμού η λάμα
Θα μας κόψει τη συνήθεια
Να μασάμε παραμύθια.
*
Αν ξανάρχονταν τα χρόνια
Που ’χει η πόλη πατριώτες
Κάποια τώρα απ’ τα παγώνια
Θα ’ταν στο κοτέτσι κότες.

*Σφοντύλι = εργαλείο ύφανσης  
  κλωστής, που γύριζε σαν σβούρα.