Ύστατο μικροεγκώμιο στον Βασίλη Σίμο

Σεπτέμβρης του ‘65 και οι δειλές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις μπορεί να έφεραν στους μαθητές εκείνης της εποχής κάποια θολή ευφορία, ωστόσο το αγώι εξακολουθούσε να είναι βαρύ και οι καθηγητές μας εν πολλοίς άκαμπτοι κι απόμακροι. Η εποχή άλλωστε δεν ευνοούσε καινοτόμες παιδαγωγικές αντιλήψεις και πρακτικές.
   Ήμασταν λοιπόν μαθητές της B΄ τάξης πρακτικού του 1ου Λυκείου Λαμίας και υπήρχε τότε στο σχολείο μια αρνητική παράδοση ιδιαίτερα στο μάθημα των τεχνικών (πρωτεύον μάθημα). Ήταν δε τέτοιο το σύστημα αξιολόγησης και προαγωγής, που δεν ευνοούσε τους μαθητές. Μια παρασπονδία στα τεχνικά σε συνδυασμό με ένα άλλο μάθημα και έμενες στον «τόπο» (έκφραση κι αυτή!!!). Ευτυχώς, να λέμε, που μετατέθηκε ο μπαμπούλας και στη θέση του εμφανίστηκε ταπεινός και χαμογελαστός ένας νεαρός Λαμιώτης καθηγητής, ονόματι Βασίλειος Σίμος. Το ένστικτο των μαθητών θα έλεγα ότι λειτούργησε αίφνης απελευθερωτικά, οπότε τον υποδεχθήκαμε με ιαχές. Παραδόξως δεν υπερβήκαμε ποτέ τα όρια ευπρέπειας και παράλληλα με τη διαρκή αύρα στην ώρας του μαθήματος, περίσσευε ο σεβασμός προς το πρόσωπό του. Κι όχι μόνον αυτό. Ως διακεκριμένος ζωγράφος με λαμπρές σπουδές στην Ισπανία άρχισε να μας μυεί ουσιαστικά στην τέχνη του γραμμικού, αλλά κι ελεύθερου σχεδίου. Πρώτη φορά είδαμε καθηγητή να μας επιβραβεύει κάθε τόσο λεκτικά, να μας κάνει γόνιμες παρατηρήσεις και βέβαια να μας ενθαρρύνει! Αφού αποδεσμευτήκαμε από το άλγος της προαγωγής, τα καλλιτεχνικά μας αποτελέσματα ήταν προφανώς εντυπωσιακά. Αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας δημιουργικά, να δείχνει ο ένας τα έργα του στον άλλον και να περιμένουμε με χαρά το επόμενο μάθημα. Διαρκής άνοιξη, δηλαδή, στα τεχνικά!
   Τη μικρή του επανάσταση την πραγματοποίησε αθόρυβα κατεβαίνοντας από την έδρα – άμβωνα περιφερόμενος στοργικά ανάμεσά μας. Από παραδοσιακός αυταρχικός δάσκαλος μεταλλάχτηκε σε εμψυχωτής και φίλος. Μας διεμήνυσε με τον τρόπο του ότι η παιδαγωγική, πέρα από επιστήμη είναι και τέχνη να ενθαρρύνονται οι μαθητές για αυτενέργεια, στοιχειώδη έρευνα, ανακάλυψη, πολιτισμική αφύπνηση και ουσιαστική μάθηση, εστιάζοντας περισσότερο το ενδιαφέρον της στην επικοινωνία ως το μέγιστο φαινόμενο αλληλεπίδρασης και αλληλοεπιρροής. Επόμενο ήταν στα διαλλείματα και στις εκδρομές να τον έχουμε μόνιμα πολιορκημένο. Ίσως η συμπεριφορά του να χαλούσε την πιάτσα στο σύλλογο των καθηγητών, αλλά ήταν τέτοια η ηρεμία και η ευγένεια της ψυχούλας του, που δεν άφηνε περιθώρια για εξοστρακισμό. Ήταν δηλαδή αυθεντικός άνθρωπος  κι ανοξείδωτος. Όταν αργότερα είδα το όνομά του στην εγκυκλοπαίδεια των μεγάλων ζωγράφων, συγκινήθηκα ιδιαίτερα με ένα όμορφο χαρακτηριστικό του έργο, που τον συνόδευε και που μας το είχε δείξει, όταν τον είχαμε επισκεφθεί μασκαράδες στο ατελιέ του. Κολοσσός της Τέχνης και προ πάντων προσγειωμένος άνθρωπος. Δύσκολος, βέβαια, συνδυασμός. Ποτέ δεν προκάλεσε ευκαιρίες για περιαυτολόγηση και δογματικούς καλλιτεχνικούς αφορισμούς. Προτιμούσε το «εμείς» από το «εγώ». Έτσι μειλίχιος και δημιουργικός πορεύτηκε και τα ύστερα χρόνια του στη Λαμία, στην πόλη των αντιφάσεων.
    Προχθές δυστυχώς Τον κηδέψαμε. Σε τέτοιες στιγμές η μεταφυσική μας διάθεση δεν Τον εγκατέστησε σε έναν θεοσκότεινο τάφο, αλλά σε έναν απαράμιλλο καλλιτεχνικό παράδεισο, να προσθέτει επιδέξιες πινελιές και να μας χαμογελάει με νόημα. Αυτό το μεστό χαμόγελο είναι η εκλεκτή παρακαταθήκη για τους μαθητές Του. Και Τον ευχαριστούμε. Θα πεθάνει μόνον αν Τον ξεχάσουμε!
                                                                                               

Χρ. Σαμαντάς - Απόμαχος εκπαιδευτικός