Υπάρχει λύση; (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Οι εξελίξεις των τελευταίων ωρών δείχνουν ότι στο αγροτικό ζήτημα οδηγούμαστε σε μια συμβιβαστική λύση ανάμεσα σε κυβέρνηση και αγρότες.
Από την πλευρά του ο πρωθυπουργός αναγνώρισε το δίκιο των αγροτών και εμφανίστηκε από την πρώτη στιγμή ανοιχτός να συζητήσει μαζί τους όλα τα προβλήματα που ταλαιπωρούν σήμερα τον πρωτογενή τομέα. Αλλά και οι αγρότες έδειξαν μια αυτοσυγκράτηση και δεν προχώρησαν σε ακραίες ενέργειες στις κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν.
Περιορίστηκαν σε συμβολικούς αποκλεισμούς δρόμων λίγων ωρών και δεν άφησαν τα πράγματα να ξεφύγουν. Επομένως όλοι περιμένουν το αποτέλεσμα της σημερινής συνάντησης του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με αντιπροσωπεία αγροτών. Από το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης θα φανεί αν θα υπάρξει ανακωχή ή περαιτέρω κλιμάκωση του αγώνα των αγροτών. Στο τραπέζι του διαλόγου προσέρχονται με επιχειρήματα και οι δύο πλευρές.
Για παράδειγμα έχουν δίκιο οι αγρότες όταν αναφέρονται στο άνοιγμα της ψαλίδας στις τιμές από το χωράφι στο ράφι. Όπως επίσης το δίκιο είναι με το μέρος τους, όταν υποστηρίζουν ότι απώτερος στόχος της πράσινης μετάβασης είναι να εξαφανίσει τον μικρό κλήρο καθώς δεν θα μπορέσει να επιβιώσει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό έχοντας την υποχρέωση να εφαρμόζει αυστηρούς περιορισμούς, περιβαλλοντικά πρότυπα και κανόνες στην παραγωγή του, τη στιγμή που κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τα εισαγόμενα αγροτικά προϊόντα από τρίτες χώρες.
Αν σκεφτούμε ότι το ίδιο αυτό πρόβλημα ανάγκασε τους αγρότες στην Γερμανία, την Γαλλία, την Ισπανία, το Βέλγιο και άλλες χώρες να βγουν στο δρόμο με τα τρακτέρ για να αντιδράσουν και να διαμαρτυρηθούν, αντιλαμβάνεται ο καθένας οτι το πρόβλημα για τον Έλληνα αγρότη και παραγωγό είναι πολύ μεγαλύτερο. Ακριβώς γιατί ο κλήρος στην Ελλάδα περιορίζει την αγροτική παραγωγή σε μικρές οικογενειακές αγροτικές εκμεταλεύσεις που σήμερα βλέπουν και τις επιδοτήσεις να περιορίζονται σημαντικά και τα προϊόντα τους να πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές.
Ενω την ίδια ώρα έχει αυξηθεί το κόστος για να παραχθούν αυτά τα προϊόντα.
Απολύτως κατανοητά επομένως και δίκαια τα αιτήματα του αγροτικού κόσμου. Όμως εδω πρέπει να πούμε και τη μαύρη αλήθεια. Ότι τα προηγούμενα χρόνια δόθηκαν δισεκατομμύρια στον πρωτογενή τομέα για εκσυγχρονισμό της παραγωγής και αναδιάρθρωση καλλιεργειών.
Με εξαίρεση αυτούς που κατάφεραν να αξιοποιήσουν τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις και να μεγαλώσουν την παραγωγή τους δημιουργώντας εξωστρεφείς επιχειρήσεις, η πλειοψηφία των αγροτών εμεινε πίσω στις εξελίξεις.
Δόθηκαν και εξακολουθούν να δίδονται πολλά χρήματα στον πρωτογενή τομέα και καμία κυβέρνηση και φυσικά ούτε και η σημερινή της Νέας Δημοκρατίας, δεν μπορεί να κατηγορηθεί σοβαρά για αδιαφορία απέναντι στα προβλήματα του αγροτικού κόσμου. Έχω τη αίσθηση, συζητώντας με ανθρώπους που γνωρίζουν τον αγροτικό τομέα από πρώτο χέρι, ότι το πρόβλημα δεν έχει να κάνει τόσο με την διάθεση χρήματος και φορολογικών διευκολύνσεων στον αγροτικό κόσμο.
Είναι ζήτημα καλύτερης οργάνωσης σε όλους τους τομείς.
Οι συνεταιρισμοί χρεοκόπησαν, οι ομάδες παραγωγών δεν λειτουργούν και τα συνεργατικά σχήματα που έχουν δοκιμαστεί μέχρι σήμερα δεν μακροημέρευσαν.
Συμφωνούμε όλοι ότι ο αγρότης και παραγωγός είναι το μέλλον της Ελλάδας και πρέπει να στηριχθεί παντοιοτρόπως, αν δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αλλά πολύ μεγαλύτερα αγροτοδιατροφικά προβλήματα στο μέλλον. Γι’ αυτό ο διάλογος της κυβέρνησης με τους αγρότες δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι προσχηματικός και ευκαιριακός, με στόχο να φύγουν τα τρακτέρ από τους δρόμους.
Χρειάζεται μια μεγάλη συζήτηση για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας με ιδιαίτερη εμφαση στον πρωτογενή τομέα. Και αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μια ολιγόωρη συνάντηση του πρωθυπουργού με τους αγρότες στο Μαξίμου.
Αφορά το μέλλον της εθνικής μας οικονομίας και επομένως είναι υπόθεση όλων όσων ασκούν εξουσία και παίρνουν αποφάσεις.
Χρήστος Αλεξανδρής
Δημοσιογράφος
