Υπάρχουν και όρια! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Ευτυχώς ζούμε ακόμη σε δημοκρατικές κοινωνίες όπου εξακολουθούν να προστατεύονται έννομα αγαθά όπως η ελευθερία του τύπου, η ελευθερία του λόγου και η ελευθερία της έκφρασης. Οι χωροφύλακες της σκέψης έχουν μπει για τα καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και χαρακτηρίζουν μια πολύ μακρινή και σκοτεινή περίοδο του νεοελληνικού κράτους.

Παρακολουθώντας τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο σήμερα, πρέπει να νιώθουμε τυχεροί που ζούμε ακόμη σε μια χώρα που μπορούμε να μιλάμε να σκεφτόμαστε και να γράφουμε ελεύθερα την άποψή μας.

Πάντα φυσικά στα πλαίσια των συνταγματικών κανόνων. Διότι η πολιτική κριτική και ο έλεγχος της εξουσίας από τα μέσα ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους είναι ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα που ασκείται χωρίς περιορισμούς στην Ελλάδα, πάντα όμως με σεβασμό στους κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Υπάρχουν δηλαδή και όρια στο τι μπορεί να δημοσιευτεί και τι όχι. Δεν μπορεί για παράδειγμα εμείς οι δημοσιογράφοι να κάνουμε σκληρή κριτική στην εξουσία και την κυβέρνηση για το σκάνδαλο των υποκλοπών και τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων πολιτικών αρχηγών, εκδοτών και δημοσιογράφων και την ίδια ώρα εμείς οι ίδιοι να ανεβάζουμε βιντεάκια με συνομιλίες χωρίς τη συναίνεση των συνομιλούντων ! Πως προστατεύεται άραγε το απόρρητο των επικοινωνιών αφενός στην περίπτωση των υποκλοπών και αφετέρου στην παράνομη βιντεοσκόπηση συνομιλίας ;

Στην περίπτωση των υποκλοπών αυτός που προστατεύεται είναι ο υποκλοπέας, ενώ μένουν εντελώς απροστάτευτα μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές τα πολιτικά πρόσωπα, οι δημοσιογράφοι και οι επιχειρηματίες που μια κρατική εξουσία τους παρακολουθούσε και υπέκλεπτε τις τηλεφωνικές συνομιλίες τους.

Το μόνο που δεν έκαναν ήταν να ανεβάσουν τις συνομιλίες αυτές σε βιντεάκια στο διαδίκτυο ! Ωστόσο η υπόθεση των υποκλοπών τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και συνομιλιών, όσο δεν διελευκάνεται θα ακολουθεί ως μελανή κηλίδα τον κοινοβουλευτικό βίο κομμάτων και πολιτικών αρχηγών γιατί δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το σκάνδαλο και δεύτερο και σημαντικότερο γιατί δεν θα μάθουμε ποτέ για ποιούς λόγους εθνικής ασφάλειας παρακολουθούσαν αυτούς που είχαν επιλέξει να παρακολουθούν.

Διότι το απόρρητο της επικοινωνίας μεταξύ δύο ή και περισσότερων ατόμων όταν τα άτομα δεν επιθυμούν τη γνωστοποίηση του περιεχομένου της επικοινωνίας τους προστατεύεται από το νόμο. Το απόρρητο των συνομιλιών σε αυτή την περίπτωση πήγε περίπατο. Θυμίζουμε επίσης ότι μια παρεμφερή περίπτωση παράνομης ηχογράφησης ήταν και η περίπτωση του Παύλου Πολάκη που κατέγραφε τη συνομιλία με τον Διοικητή της Τράπεζας Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα.

Η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια και ο Παύλος Πολάκης αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών για την παράνομη ηχογραφημένη συνομιλία που είχαν μεταξύ τους και η οποία είχε δημοσιευτεί αυτούσια στο διαδίκτυο.

Αντίθετα η μαγνητοφώνηση συνομιλιών και η χρήση του περιεχομένου τους δεν είναι παράνομη, όταν υπάρχουν λόγοι δημοσίου συμφέροντος που αφορούν την πρόληψη τελέσεως εγκλημάτων, την προστασία έννομου συμφέροντος το οποίο είναι υπέρτερο της προστασίας της ελεύθερης επικοινωνίας και της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, όπως της τιμής και της ελευθερίας.

Με την κυριαρχία όμως των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, κάπου έχει χαθεί ο έλεγχος. Γι αυτό και οι άνθρωποι του Τύπου θα πρέπει να δίνουν πρώτοι αυτοί τη μάχη για την υπεράσπιση των κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, κάθε φορά που οι κανόνες αυτοί παραβιάζονται από το χαοτικό κόσμο του διαδικτύου οπού όλα είναι “χύμα στο κύμα” !

Χρήστος Αλεξανδρής