Χάσαμε έδρα, μην χάσουμε και την έδρα; (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Είναι αλήθεια ότι η νέα χρονιά δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για τη Φθιώτιδα. Αγγελιοφόρος της κακής είδησης για το νομό, ότι δηλαδή χάνουμε μια κοινοβουλευτική έδρα ήταν ο υπουργός Εσωτερικών Μάκης Βορίδης, ο οποίος λίγες ώρες πριν την εκπνοή του 2022, ανακοίνωσε τα επίσημα αποτελέσματα της ΕΛΣΤΑΤ της τελευταίας απογραφής με βάση τα οποία θα διεξαχθούν και οι εκλογές. Και μπορεί τα αναλυτικά στοιχεία κατά περιφερειακή ενότητα, Δήμο και δημοτική ενότητα να αναμένεται και τυπικά να δημοσιευθούν σε ΦΕΚ, ωστόσο ήδη εστάλησαν στον υπουργό Εσωτερικών Μάκη Βορίδη, προκειμένου να καθοριστεί η νέα κατανομή των εδρών για τις βουλευτικές εκλογές εντός Ιανουαρίου.

Το σίγουρο είναι ότι καταγράφονται μεγάλες αλλαγές σε συνολικά 16 βουλευτικές έδρες.

Η είδηση βέβαια πως θα χαθεί μια κοινοβουλευτική έδρα για το νομό, είχε αρχίσει να κυκλοφορεί πολύ νωρίτερα και ορισμένοι εκπρόσωποί μας το θεωρούσαν πλέον δεδομένο. Ουδείς φυσικά περίμενε κάτι καλύτερο, αύξηση για παράδειγμα των εδρών, αλλά τουλάχιστον είχαμε μια αμυδρή ελπίδα ότι θα παραμέναμε στα ίδια.

Δυστυχώς διαψευστήκαμε και η Φθιώτιδα είναι και επίσημα στους χαμένους της τελευταίας απογραφής. Φυσικά ο βρεγμένος την βροχή δεν τη φοβάται. Η περιοχή μας είναι μαθημένη στις ήττες. Χρειαστήκαμε πολύ χρόνο για να το καταλάβουμε, αλλά κάναμε και πολύ μεγάλο αγώνα για να... χάσουμε !

Και δεν εννοώ μόνο την κοινοβουλευτική μας εκπροσώπηση. Μικρό το κακό. Η μεγάλη ήττα μεταφράζεται σε υστέρηση παραγωγική και οικονομική. Και μπορεί αυτό να αργήσαμε να το καταλάβουμε, τώρα όμως το συνειδητοποιούμε εναργέστερα, αντικρίζοντας την βιομηχανική παρακμή και την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας.

Υποπτεύομαι πως αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο να αλλάξει. Θα χρειαστεί μεγάλη και κοπιώδη προσπάθεια απ' όλους για να κερδηθεί αυτό το στοίχημα, αν και δεν είμαστε σίγουροι πως υπάρχουν και πολλοί για να το διεκδικήσουν. Χάσαμε έδρα είναι γεγονός. Ας φροντίσουμε τα επόμενα χρόνια να μην χαθεί και η έδρα της Περιφέρειας.

Πόσες και πόσες φορές δεν γίναμε μάρτυρες συζητήσεων στο δημοτικό και περιφερειακό συμβούλιο με όλες τις παρατάξεις, πλειοψηφίας και μειοψηφίας να καταγγέλλουν συλλήβδην το αθηνοκεντρικό κράτος για την υποχρηματοδότηση της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Δεν είναι εύκολη δουλειά η παραγωγή πολιτικής. Ποτέ δεν ήταν. Το εύκολο είναι να συντάσσεις επιστολές παραπόνων και να τις στέλνεις στους υπουργούς με την ελπίδα ότι κάποτε θα δεήσουν να σε ακούσουν με προσοχή. Και φυσικά εφαρμόζοντας την αναχρονιστική μέθοδο της ανταλλαγής επιστολών με τους μανδαρίνους του κεντρικού κράτους, δεν μπορεί στη σημερινή εποχή να περιμένεις και θαύματα !

Σαν τους ήρωες του Καβάφη, ''δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι περιμένουν στη ζωή τους κάποιο θαύμα''.

Ας γυρίσουμε όμως λίγα χρόνια πίσω. Τότε που σύσσωμη η τοπική κοινωνία με τους πολιτικούς της ταγούς και τους τοπικούς της άρχοντες έδιδε τον υπέρ πάντων αγώνα για να μην κατασκευαστεί η Ζεύξη του Μαλιακού, προβάλλοντας στεντορείως το ''ακαταμάχητο'' επιχείρημα ότι αν γίνει το έργο αφενός το περιβάλλον θα καταστραφεί, χωρίς να περιμένει καμία κλιματική αλλαγή και αφετέρου τα έργο θα βάλει ταφόπλακα στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής.

Το έργο τελικά ματαιώθηκε γιατί κρίθηκε οικονομικά ασύμφορο και εμείς επιστρέψαμε στα σπίτια μας ανακουφισμένοι γιατί αποτρέψαμε μια καταστροφή.

Όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν από την... επανάσταση κατά της Ζεύξης του Μαλιακού κατασκευάστηκαν και διασταυρώνονται στην περιοχή μας όλα τα μεγάλα έργα ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Αυτοκινητόδρομοι (ΠΑΘΕ, Ε-65 ) και νέα Σιδηροδρομική γραμμή υψηλών ταχυτήτων.

Πως εκμεταλλευόμαστε άραγε την ευνοϊκή συγκυρία ότι οι μεγάλοι οδικοί και σιδηροδρομικοί άξονες περνάνε από την περιοχή μας ;

Θέλουμε να ζήσουμε με τα περασμένα μεγαλεία γιατί ο τόπος μας έχει μεγάλη ιστορία. Καμία αντίρρηση. Τι κάναμε όμως εμείς για να αξιοποιήσουμε το ιστορικό απόθεμα και να κάνουμε τον τόπο μας ελκυστικό και επισκέψιμο ;

Περηφανευόμαστε ότι είμαστε στο κέντρο της Ελλάδας, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά πράγματα εν τέλει, αν εμείς επιλέγουμε να πυροβολούμε τα πόδια μας.

Χρήστος Αλεξανδρής