Εκδήλωση στη Λαμία για τα 70 χρόνια από τον Εμφύλιο

Eκδήλωση - συζήτηση με αφορμή την συμπλήρωση 70 χρόνων  από τον Eμφύλιο πραγματοποιήθηκε στη Λαμία με πρωτοβουλία της   Περιφερειακής Παράταξης «Αριστερή Παρέμβαση στη Στερεά Ελλάδα».

Ο Περιφερειακός Σύμβουλος της Αριστερής Παρέμβασης στη Στερεά Ελλάδα, Βασίλης Ζούμπος,ανέφερε στην εισηγησή του  ότι ''η Περιφερειακή Παράταξη δεν πραγματοποιεί εκδηλώσεις ιστορικού περιεχομένου με διάθεση ιστοριολατρείας ή εξιδανίκευσης του παρελθόντος, ούτε για να κάνει αφ' υψηλού κριτική στους αγώνες του παρελθόντος, ούτε βέβαια για να κάνει μια απλή παράθεση γεγονότων'',αλλά οι  εκδηλώσεις αυτές-είπε- πραγματοποιούνται για να βγάλουμε συμπεράσματα και διδάγματα για τους αγώνες του σήμερα.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης εγινε  διάλογος και τέθηκαν ερωτήσεις προς τους ομιλητές, για την περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης, καθώς και την περίοδο 1945-46 μετά την απελευθέρωση και την περίοδο του Εμφυλίου 1946-49.
Οι ομιλητές, Γιώργος Μιχαηλίδης, Υποψήφιος Διδάκτωρ Βαλκανικής Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, και Δημήτρης Μαριόλης, Εκπαιδευτικός, Ερευνητής - Ιστορικός  μίλησαν για τις πολύπλοκες εγχώριες και διεθνείς πολιτικές συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια και σε όλη την Ευρώπη, κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο καθώς και μετά τη λήξη αυτού το 1946, και αναφέρθηκαν στις πολιτικές επιλογές όλων των εμπλεκομένων που οδήγησαν στον Εμφύλιο το 1946.

Οι ομιλητές αναφέρθηκαν στο ρεύμα του ιστορικού αναθεωρητισμού, που περάσει το μήνυμα οτι  η δεξιά και η αριστερά είναι το ίδιο πράγμα, ο φασισμός και ο κομμουνισμός είναι το ίδιο πράγμα, οι Ναζί κατακτητές και οι αντάρτες που τους πολεμούσαν είναι το ίδιο πράγμα. Σύμφωνα με τους ομιλητές αυτός ο  ιστορικός αναθεωρητισμός ισχυρίζεται, μεταξύ άλλων, ότι τον Εμφύλιο τον επεδίωξε και τον έκανε το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ -τόνισαν οι ομιλητές -είχε ήδη αποδείξει πολλές φορές την περίοδο 1943-1945 ότι δεν ήθελε να συγκρουστεί με την ελληνική αστική τάξη και τους Αγγλοαμερικάνους.
Η ηγεσία του ΕΑΜ, καθοδηγούμενη δυστυχώς από την ηγεσία του ΚΚΣΕ, επέλεξε από το 1943 ακόμα τον λάθος δρόμο της ταξικής συνεργασίας με τμήματα της αστικής τάξης και συγκεκριμένα με πολιτικές δυνάμεις του κέντρου. Αυτή η πολιτική ήταν ο πυρήνας της τακτικής των Λαϊκών Μετώπων, μιας πολιτικής γραμμής που είχε χαραχθεί από το ΚΚΣΕ ήδη από τη δεκαετία του 1930. Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν η υπαγωγή του ΕΛΑΣ το 1943 στη διοίκηση του συμμαχικού στρατηγείου, αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν ο Λίβανος, η Καζέρτα και βέβαια η εγκληματική συνθηκολόγηση της Βάρκιζας.

Τα κεντρικά πολιτικά συμπεράσματα  ,είπαν ,από τον τιτάνιο αγώνα του ΔΣΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, από τα Δεκεμβριανά και τη μάχη της Αθήνας, από τη Βάρκιζα, από τη Λευκή Τρομοκρατία του 1945-46, και από την εξώθηση του ΚΚΕ και όλου του δημοκρατικού κόσμου στον Εμφύλιο, είναι πως πρώτον, η ταξική συνεργασία της αριστεράς με κομμάτια της αστικής τάξης, πάντα ζημιώνει το λαό και τους αγώνες του.
Δεύτερον, πως για να απελευθερωθεί ένας λαός, πάντα πρέπει να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις και να παίρνει τις δικές του αποφάσεις, και δεν πρέπει να λαμβάνει εντολές από κανένα εξωτερικό κέντρο, είτε αυτό λέγεται Σοβιετική Ένωση, είτε προφανώς λέγεται ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δηλ. Βρετανία, ΗΠΑ, ή Ευρωπαϊκή Ένωση στο σήμερα.
Τρίτον, πως οποιοδήποτε λαϊκό κίνημα, δεν είναι πραγματικά δημοκρατικό, δηλαδή, σε οποιοδήποτε λαïκό κίνημα δεν αποφασίζει η βάση του κινήματος αυτού για την πορεία του, σε οποιοδήποτε λαϊκό κίνημα η ηγεσία έχει αποκοπεί από τη βάση του, τότε αυτό είναι καταδικασμένο να αποτύχει.