Η αφύπνιση των δαιμόνων ! (Aρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Με τις βόμβες να πέφτουν βροχή στη γειτονιά μας, θα ήθελα να θέσω προς όλους μας ένα ερώτημα. Μπορούμε να φανταστούμε έστω για μια στιγμή πως θα ήταν ο κόσμος μας σήμερα χωρίς τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, που ήταν μετεξέλιξη της Κοινωνίας των Εθνών και συμβολίζει την πρόοδο που έχει επιτευχθεί τα τελευταία 80 χρόνια; 

Μπορούμε να φανταστούμε πως θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς την ύπαρξη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου που να τιμωρεί τους παραβάτες των κανόνων διεθνούς δικαίου;

Η απάντηση είναι απλή. Είναι ο κόσμος που ζούμε σήμερα. Ένας κόσμος ατελείωτης βίας με τον κύκλο του αίματος να μην κλείνει ποτέ. Με τις φρικαλεότητες και τις θηριωδίες να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας.

Μέσα από αυτές τις εικόνες προκύπτει αβίαστα και ένα άλλο ερώτημα. Τι χρειάζεται ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, που ιδρύθηκε για να μας προστατεύει από την κόλαση και όχι για να μας πάει στον παράδεισο, όπως είχε πεί ο πρώτος γενικός γραμματέας του Οργανισμού, αν τελικά δεν μπορούν να εφαρμοστούν και να φέρουν αποτέλεσμα οι αρχές και οι αξίες αυτών των οργανισμών και των διεθνών θεσμών για να αποτρέψουν το αδιανόητο;

Τι νόημα έχει να συντηρούμε πολυδάπανους οργανισμούς με στρατούς διπλωματών και γραφειοκρατών, αν αυτοί οι οργανισμοί που δημιουργήθηκαν για να φέρουν την ειρήνη δεν μπορούν να αποτρέψουν με τις αποφάσεις τους, το αδιανόητο επιβάλλοντας τον σεβασμό στο διεθνές δίκαιο; 

Τι νόημα έχει να επικαλούνται οι ηγέτες αυτές τις αρχές, αφού υπάρχουν μόνο στα χαρτιά;

Δεν ξέρω αν είναι γραπτό στις πλάκες του Μωυσή τα πράγματα να χειροτερέψουν πριν καλυτερεύσουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι ούτε που φανταζόμασταν πριν μερικά χρόνια, πως θα φτάναμε στο σημείο στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης και της τεχνητής νοημοσύνης, η ανθρώπινη βλακεία να καθορίζει για μια ακόμη φορά στην ιστορία τις εξελίξεις, τις τύχες των λαών, επιλύοντας και πάλι τις διαφορές μας ρίχνοντας ο ένας στον άλλον βόμβες και ρουκέτες. 

Σε μια εποχή που εχει χαθεί το μέτρο και η λογική, δεν είναι σαφές αν το δικαίωμα στην αυτοάμυνα σταματά εκεί που αρχίζει ο σεβασμός του ανθρωπιστικού δικαίου.

Με το φτωχό μας το μυαλό δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί όταν μια τρομοκρατική οργάνωση σκοτώνει άμαχο πληθυσμό και κυρίως γυναικόπαιδα, θεωρείται εγκλημα πολέμου, αλλά όταν ο στρατός του Ισραήλ σκοτώνει αμάχους και βομβαρδίζει Νοσοκομεία και σχολεία, με το επιχείρημα ότι από κάτω κρύβονται οι τρομοκράτες της Χαμάς, είναι δικαίωμα στην αυτοάμυνα ;

Κάποιος διεθνολόγος να μας το εξηγήσει, βρε παιδιά, για να μη χάσουμε το δρόμο της “πολιτικής ορθότητας”.

Συμφωνούμε ότι οι δημοκρατίες θα πρέπει να προστατευτούν από τους τρομοκράτες και τους τυράννους, αλλά δεν μπορεί αυτό να γίνει χρησιμοποιώντας τις ίδιες πρακτικές με αυτούς. Και ο λόγος είναι ότι “δεν είμαστε ίδιοι”, όπως θέλουν να μας τσουβαλιάζουν όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες του κόσμου και το αντισυστημικό κίνημα που κερδίζει συνεχώς οπαδούς. Όπως είπε μια συγγραφέας από το Ισραήλ που ζει στην Αμερική “το Ολοκαύτωμα δεν μπορεί να γίνει άλλοθι για να χάσουμε την ηθική μας ακεραιότητα”.

Στις μέρες μας ζούμε την αφύπνιση όλων των δαιμόνων που λανθασμένα είχαμε πιστέψει πως έχουμε θέσει οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Ο εθνικισμός, η τρομοκρατία ο αντισημιτισμός, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός βγάζουν στην επιφάνεια τα αγριότερα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης και οδηγούν τους ηγέτες σε παρανοϊκές αποφάσεις.

Τα προηγούμενα πολλά χρόνια εμείς στην Ευρώπη είχαμε καταφέρει να σκοτώσουμε τον Χίτλερ μέσα μας και η λευκή περιστερά αναδύθηκε μέσα από αιματοβαμμένες χώρες της Ευρώπης οικοδομώντας την μακροβιότερη περίοδο ειρήνης στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ποτέ πως θα φτάναμε και πάλι στο σημείο σε μια κρίσιμη καμπή που θα λύναμε τις διαφορές μας πετώντας ο ένας στον άλλον βόμβες και ρουκέτες!

Για να μη χάσουμε εντελώς το μέτρο και τη λογική αλλά και το δημοκρατικό μας προσανατολισμό, στη σωστή πλευρά της ιστορίας είναι αυτοί που βραβεύουν τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες για τον αγώνα που κάνει να επικρατήσει η διπλωματία και η ειρηνική επίλυση των διαφορών στον κόσμο με σεβασμό στο ανθρωπιστικό δίκαιο και όχι αυτοί που ζητούν την παραίτηση του Γενικού Γραμματέα επειδή τους υπενθυμίζει ότι “ο ανθρωπισμός είναι το όριο της αυτοάμυνας”.