200 χρόνια από το 1821: Ο Μαλιακός Κόλπος στη Χάρτα του Ρήγα
του Δημήτρη K. Καραθεοδώρου
Φυσάει του Μαλιακού τ’ αγέρι μ’ ανάλαφρη φόρα και μου ανασταίνει σώμα, νου και ψυχή. Χρυσός ζωής αέρας, χαράς και δημιουργίας, σε μια στιγμή μεγάλης ευδαιμονίας πνευματικής - αντίδοτο γλυκό στις ακατανόητες μέρες που περνάμε. Αρματώνω τη μυθολογική βαρκούλα μου “ΜΑΛΙΣ” και γλιστράω στην ακύμαντη θάλασσά μας, τον Μαλιακό. Μπουνάτσα και πρίμα ο καιρός, ανοίγομαι μισοπέλαγα και αρμενίζω κοντά στον Αφαλό. Στο μέρος, που σ’ αυτό συμβαίνει, όπως μου λέγαν στα παιδικά μου χρόνια κάτι γέροι ψαράδες καπεταναίοι, ένα περίεργο πράγμα.
Αναβλύζει νερό, όχι θαλασσινό μα καθαρό σαν κι αυτό που πίνουμε. Πολλές φορές εμείς οι θαλασσινοί, όταν περνάμε από κει, σκύβουμε και πίνουμε με τη χούφτα μας νερό και προπαντός το χειμώνα. Γι’ αυτήν την παράξενη πηγή λένε πως μια φορά στο Πήλιο θες, στο Βελεστίνο μαθές (θα σε γελάσουμε παιδί μου, δεν θυμάμαστε και καλά) ρίξαν σε μια πηγή εκεί άχυρο, για να δούνε πού βγαίνει το νερό. Ρωτώντας, λοιπόν, μάθαν πως το νερό βγαίνει καταμεσίς στον Μαλιακό, στον Αφαλό· και όσο τρέχει το νερό στην πηγή της Μαγνησίας, θα υπάρχει και ο Αφαλός.
Διαβάστε περισσότερα στην εφημερίδα μας, στο φύλλο του Σαββάτου 13 - Κυριακής 14 Φεβρουαρίου.
