Όταν το ΠΑΣΟΚ αυτοκτονεί

Σε όλον τον κόσμο οι κρίσεις φέρνουν μεγάλη πολιτική αναστάτωση. Τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν υπάρχει χώρα που να υποχρεώθηκε να χτυπήσει την πόρτα του ΔΝΤ και των διεθνών πιστωτών, δεν υπάρχει χώρα που να πέρασε μια τόσο μεγάλη τραγωδία, σαν αυτή που περνά η Ελλάδα σήμερα, και το πολιτικό προσωπικό να επιβίωσε χωρίς μεγάλες ανατροπές. Το φαινόμενο αυτό στην Ελλάδα το ζήσαμε και το ζούμε με τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Το άλλοτε κραταιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα παρουσιάζει σήμερα οικτρό θέαμα πολιτικής και ιδεολογικής αποσύνθεσης, λεηλατείται εκλογικά και κατασπαράσσεται εσωτερικά απο μικρούς και μεγάλους εμφυλίους και στα μάτια των απλών ψηφοφόρων εχει χάσει την πολιτική του τιμή και αξιοπιστία. Η αυλαία έχει ήδη πέσει, το έργο που παιζόταν πάνω από τριάντα χρόνια τελείωσε, οι πρωταγωνιστές έχουν αποσυρθεί στα καμαρίνια.

Η τραγική ειρωνεία όμως, που περιγράφει και το αδιέξοδο, είναι ότι το έργο τελείωσε όχι κάτω απο τις επευφημίες αλλά κάτω από τις αποδοκιμασίες του κοινού. Το μνημόνιο θεωρείται η ταφόπλακα του ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλων όσων φέρουν την μοιραία ευθύνη της υπογραφής του. Πρώτος αποχώρησε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου με μια πρωτοφανή για τα κοινοβουλευτικά χρονικά ψήφο εμπιστοσύνης. Στη συνέχεια έφυγαν μαζικά και τρέχοντας οι ψηφοφόροι, άλλοι γιατί εβλεπαν ότι με την  υπογραφή και εφαρμογή του μνημονίου προδίδονται οι ιδέες τους και τα πολιτικά τους πιστεύω. Και άλλοι, μάλλον οι περισσότεροι, γιατί διαπίστωναν ότι το πελατειακό και ρουσφετολογικό κράτος, που χτίστηκε στην Ελλάδα με ευθύνη και των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και που οι ιδιοι  στήριζαν με την ψήφο τους, δεν μπορεί πλέον να προασπίσει τα προνομιά τους.
Τελευταία αποχωρούν και τα στελέχη του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ που είχαν  δεθεί  τα προηγούμενα χρόνια με καρέκλες εξουσίας και είχαν διακριθεί στη ζωή τους ως ριψάσπιδες, φυγόμαχοι οπορτουνιστές  και άκαπνοι των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων. Είναι όλοι αυτοί που στο ονομα του ΠΑΣΟΚ έχτισαν πολιτικές καριέρες, έγιναν υπουργοί, βουλευτές, Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες, απόλαυσαν προνόμια, έκαναν περιουσίες και σήμερα το εγκαταλείπουν προς αναζήτηση τροφής σε άλλους πολιτικούς χώρους.

Με πρόσχημα το μονόδρομο και ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, σε κεντρικό επίπεδο λόγω απουσίας εναλλακτικής πολιτικής και σε περιφερειακό επίπεδο λόγω απουσίας περιφερειακού ψηφοδελτίου, καλύπτουν την αυτομόλησή τους στον συντηρητικό χώρο. Χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό παραδίδονται άνευ όρων σε αυτούς που μέχρι χθες θεωρούσαν αντιπάλους τους, βαφτίζοντας το στενό ατομικό τους συμφέρον πολιτική επιλογή. Ευτυχώς όμως το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα δεν εξαρτάται από τις φιλοδοξίες πολιτικών ηγεσιών και το στενο ατομικό συμφέρον κάποιων στελεχών, αλλά απο τις πραγματικές ανάγκες των απλών ανθρώπων που πλήττονται από την κρίση και αναζητούν διεξόδους για να επιβιώσουν.    

Χρήστος Αλεξανδρής