Καθημερινή Αδέσμευτη Εφημερίδα

Εμπιστοσύνη...: Το ζητούμενο για το νέο ξεκίνημα του “Επιχειρείν”

Αξιότιμε κύριε Αναγνώστη

Τελευταία, αρκετά συχνά, βλέπω πληθώρα άρθρων στον Τύπο για το “Επιχειρείν” και για την “Ανάπτυξη”, κάτι που τα προηγούμενα χρόνια το ακούγαμε μόνο στα συνθήματα των κομμάτων και στις πολιτικές ομιλίες των Αρχηγών.

Τα κανάλια δε των Αθηνών, προεξάρχοντος του κ. Αυτιά, για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι πως θα μοιραστεί και φαγωθεί η πίτα* και όχι πως θα την φτιάξουμε. Με την ευκαιρία, έχω να πω και γι’ αυτούς τους κυρίους δύο λόγια, για την πτώχευση της Ελλάδας (της πλειοψηφίας των Ελλήνων) δεν ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί αλλά και τα Μέσα Ενημέρωσης που έστρωναν το δρόμο προς την κόλαση, με τα ροδοπέταλα των παροχών, που όλοι εδικαιούντω!;

Διότι κατά τα άλλα, οι επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες, ριχνόντουσαν στον Καιάδα χωρίς δισταγμούς. Εξάλλου, έχουν ομολογήσει την εκτίμησή τους για τη μεσαία τάξη και μας είναι γνωστή η ταξική τους συνείδηση και τα αισθήματα που τρέφουν γι’ αυτούς τους ανθρώπους.

Για να μπορούμε όμως να μιλάμε σε ρεαλιστική βάση για επενδύσεις, ανάπτυξη και επιχειρείν, κατ’ αρχήν πρέπει να γίνει αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των επιχειρηματιών με τους πολιτικούς και τους τραπεζίτες.

Εμπιστοσύνη, η οποία χάθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης και των μνημονίων και είναι το ζητούμενο. Διότι τα «εγκληματικά λάθη», άλλοι τα έκαναν και άλλοι «πλήρωσαν το μάρμαρο».
Αυτό φαίνεται εκ του αποτελέσματος, δηλαδή από το πόσες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν και πόσοι άνθρωποι έχασαν την εργασία-θέση τους. Διότι οι πολιτικοί μας, συνέχιζαν να παίρνουν λάθος αποφάσεις. Αυτό οφειλόταν στο ότι αυτοί δεν είχαν απτή εικόνα της πραγματικότητας και στο ότι κάποιοι από αυτούς δεν θα έχαναν τα περιουσιακά τους στοιχεία, ούτε θα πήγαιναν φυλακή, αλλά οι άλλοι «οι κακοί επιχειρηματίες». Αυτοί, την περιουσία τους, την είχαν εξασφαλισμένη στις «Ελβετίες» και σε ορισμένους είχε δοθεί και το προνόμιο της ασυλίας.

Υποθέτω όμως, πως κανένας «κακός» επιχειρηματίας, που καταστράφηκε την εποχή της κρίσης και των μνημονίων από τις επιλογές και τους νόμους των αρμόδιων υπουργών και κυβερνήσεων, δεν θα προτείνει σήμερα στα παιδιά του και σε άλλους νέους να γίνουν επιχειρηματίες, σ’ αυτή την Ελλάδα. Διότι είναι γνωστό πλέον τι συμβαίνει όταν «χτίζεις στην άμμο παλάτια».

Τι νόημα θα έχει να γίνουν επιχειρηματίες (ως άλλοι Σίσυφοι) με τους ίδιους κανόνες, με όσα λεφτά και αν τους δώσουν, δάνεια ή επιδοτήσεις.

Πρέπει να μπει τέρμα στα συνειδητά ψέματα και στην απόκρυψη στοιχείων από τους πολιτικούς, διότι αυτά οδηγούν τους επιχειρηματίες σε λάθος αποφάσεις και στην καταστροφή.

Η αλήθεια είναι πικρή και η πραγματικότητα σκληρή και δεν ήθελαν να μας την πουν, ούτε να την αγγίξουν, διότι θα έπρεπε να προτείνουν τα αναγκαία μέτρα που θα είχαν πολιτικό κόστος και έτσι δεν έκαναν τίποτα, ως «καλοί πολιτικοί».

Στην αρχή της κρίσης και των μνημονίων, συνέχεια ακούγαμε από τους πολιτικούς, ότι σε λίγο βγαίνουμε από την κρίση και από τα μνημόνια, και μας πήγαιναν από εποχή σε εποχή (τα Χριστούγεννα, την Άνοιξη, μετά το Καλοκαίρι με τον τουρισμό) ότι θα ανέβαιναν τα έσοδα και μετά ξανά-μανά τα ίδια και όλο μέσα ήμασταν.

Διότι φοβόντουσαν να πάρουν τα ενδεικνυόμενα μέτρα! Οι κυβερνήσεις έπεφταν, οι υπουργοί άλλαζαν και όλο πιο βαθιά μας έβαζαν στα μνημόνια. Τώρα δήθεν, είμαστε στη μεταμνημονιακή εποχή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με μέτρα μνημονίου και ελέγχους από Τρόικα, Θεσμούς κ.λπ.

Έλεος κύριοι, δέκα (10) χρόνια και να δούμε ως πότε!!!

Με αφορμή την έντονη κινητικότητα τον τελευταίο καιρό, του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη των αρμόδιων υπουργών και την προβολή από Μέσα Ενημέρωσης του «Επιχειρείν και της Ανάπτυξης», θέλω να καταθέσω κάποιες διαπιστώσεις, εμπειρίες, σκέψεις, εκτιμήσεις και προτάσεις, που πιστεύω θα βοηθήσουν στην προσπάθεια επίτευξης του αντικειμενικού στόχου και θα προσπαθήσω να πω τα πράγματα με το όνομά τους. (Ίδιον του αθεράπευτου  Έλληνα, λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά).

Σε ένα πλαίσιο ευσυνείδητων δημιουργών, θα μπορούσε να θεσπιστούν κανόνες για τις Ελληνικές επιχειρήσεις. Κανόνες που θα τις βοηθήσουν να ανταποκρίνονται στον ανταγωνισμό του διεθνούς περιβάλλοντος, έτσι ώστε αυτή την πανάκριβη εμπειρία που αποκτήσαμε από τα λάθη μας στα δέκα χρόνια της κρίσης, να την αξιοποιήσουμε σωστά και να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, αλλά να διορθώσουμε και τα κακώς κείμενα.

Κάποιες από τις νομικές επιλογές που έγιναν μέσα στην πορεία των μεταπολεμικών χρόνων που ήταν δικαιολογημένες τότε, σήμερα, μετά από την εμπειρία της πτώχευσης και των μνημονίων, ίσως να χρειάζονται αλλαγή-προσαρμογή.

Δεν είναι δυνατόν οι επιχειρήσεις να επιβαρύνονται μονίμως με τη στήριξη της «κοινωνικής πολιτικής» και τις επιλογές της κάθε κυβέρνησης, χωρίς να παίρνουμε υπ’ όψη μας τι γίνεται στο παγκόσμιο χωριό.

Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, οι περισσότερες επιχειρήσεις Τύπου της Περιφέρειας, εφημερίδες, περιοδικά κ.λπ., έκλεισαν και οι πολιτικοί μας για να δείξουν την κατανόηση-συμπάθειά τους στο πρόβλημά μας (στον άλλο πυλώνα φύλακα της Δημοκρατίας, όπως μας αποκαλούν), μας επέβαλαν και πρόσθετο φόρο 2% επί του τζίρου και μάλιστα όχι επί των κερδών, υπέρ του ΕΔΟΕΑΠ (Ταμείο Ασφαλίσεως  Δημοσιογράφων)!

Eπέβαλλαν αυτό το χαράτσι στα Περιφερειακά Μέσα Ενημέρωσης, διότι οι «μεγάλοι» δημοσιογράφοι και συνδικαλιστές των Αθηνών, έχουν τη δυνατότητα επιρροής στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Είναι άγνωστο πόσοι και ποιοι πληρώνουν αυτή την εισφορά, είναι γνωστό όμως ότι τα μόνιμα υποζύγια την πληρώνουν, διότι κινδυνεύουν να μην πάρουν ενημερότητα, μέχρι να αποφανθεί το Σ.τ.Ε για το νόμιμο ή μη της “φοροεισφοράς”. Πρέπει να σημειώσω δε, πως προτάθηκε επί της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ και ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα του “Δημοκρατικού Τόξου”.

Τύφλα να’ χει δηλαδή η πολιτική του Χότζα, που έβαλε μέσα στο σπίτι του, μαζί με την οικογένειά του, τον γάιδαρο και τη γίδα και όταν έβγαλε έξω τα ζώα, ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

Το παραπάνω δείγμα μας δείχνει το ποιοτικό επίπεδο και το βαθμό του ρεαλισμού που διακατέχει τους συνδικαλιστές-συντεχνίες και τα κόμματα, όταν παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον του Τύπου και της Δημοκρατίας.

Από την ισότητα που λέει το Σύνταγμά μας, πώς πάμε στην Ελλάδα; Επειδή οι “δημοσιογράφοι” είναι περισσότεροι από τους εκδότες, πάει να πει ότι μπορούν να επιβάλλουν στους “εκδότες” ότι τους καπνίσει;

Αξιότιμοι κύριοι “εκπρόσωποί” μας στο Κοινοβούλιο, δώστε ότι θέλετε στους εργαζόμενους (δώρα, επιδόματα, άδειες, υπηρεσίες υγείας, εφάπαξ, αποζημιώσεις κ.λπ.), αλλά όλα αυτά να περάσουν σε έναν “ΟΑΕΔ”, που θα διαχειρίζεται τα χρήματα και τα αγαθά. Οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις να πληρώνουν το κόστος με τις ανάλογες εισφορές κάθε μήνα. Έτσι θα είναι όλα αρμονικά και ο καθένας θα απολαμβάνει τα ανταποδοτικά του οφέλη.

Οι επιχειρήσεις από δω και πέρα, πρέπει να απαλλαγούν από τον βραχνά να υποκαθιστούν το κράτος. Να πληρώνουν ένα μισθό κάθε μήνα 12 φορές το χρόνο ή τα ανάλογα μεροκάματα. Έτσι μπορεί να ξεφύγουμε από το τέλμα και να υπάρξει ανάπτυξη.

Λαβύρινθος & κυκεώνας

Ένας άλλος αντιαναπτυξιακός-αντιπαραγωγικός παράγοντας, είναι ο Ελληνικός λαβύρινθος και κυκεώνας της εργατικής και φορολογικής νομοθεσίας, κάνει σχεδόν αδύνατη την πιθανότητα επιτυχίας της όποιας επιχειρηματικής πρωτοβουλίας, στην πορεία του χρόνου.

Πρέπει οι αρμόδιοι υπουργοί να αναθέσουν σε φωτεινά μυαλά να δημιουργήσουν κάτι σύγχρονο και ευέλικτο, που να μπορεί να ανταποκρίνεται στις συνθήκες της εποχής μας, με στόχο την απελευθέρωση των Ελληνικών επιχειρήσεων από τα δεσμά του παρελθόντος και των δήθεν φιλεργατικών πολιτικών. Διότι κάποιοι νόμιζαν ότι αυτή η πολιτική των παροχών, θα διασφαλίσει την επανεκλογή τους (δυστυχώς γι’ αυτούς και για μας ο πρώην Υπουργός, επί πρωθυπουργίας Σημίτη, Τάσος Γιαννίτσης είχε δίκιο.

Δυστυχώς, επίσης για όλους, κάθε 2, 3 ή 4 χρόνια, είχαμε εκλογές και συνήθως οι κυβερνήσεις έπεφταν  σε ποσοστό ή από την εξουσία, παρά τα ψέματα και τα χαϊδέματα.

Ο Μεγάλος Πελάτης

Καλώς ή κακώς, ο μεγάλος πελάτης σήμερα στην Ελλάδα είναι το Κράτος, οι Περιφέρειες, οι Δήμοι και οι ΔΕΚΟ, φορείς οι οποίοι δεν φημίζονται για την συνέπεια στον χρόνο της πληρωμής των υποχρεώσεών τους.

Όταν ο επιχειρηματίας δεν πληρώνει στην ώρα του, όπως ο νόμος ορίζει, επιβαρύνεται με πρόστιμα από την εφορία, τον ΕΦΚΑ, το ΣΕΠΕ κ.λπ., σε κάποιες δε περιπτώσεις έχει συνέχεια και στα Δικαστήρια ή αυτόφωρο και φυλάκιση (όπως για τα Δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, αν δεν πληρωθούν). Αντιθέτως, όταν κάποιος από το Δημόσιο δεν πληρώνει στην ώρα του, αλλά μετά από μήνες ή χρόνια και με παρακάλια, ποιος πλήρωσε πρόστιμο ή πήγε φυλακή; Όταν οι φορείς του Δημοσίου δεν πληρώνουν, δηλαδή δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις προς τους προμηθευτές-εργολάβους, πώς στη συνέχεια ο επιχειρηματίας θα ανταποκριθεί στις οικονομικές υποχρεώσεις του; Αυτός ο γόρδιος δεσμός έχει καταστρέψει πολλούς επιχειρηματίες και κάτι πρέπει να γίνει.

Εισφορές: Υγεία, συντάξεις, εφάπαξ ή αποζημιώσεις

Οι υποχρεώσεις που δημιουργήθηκαν από (εισφορές για υγεία, συντάξεις, εφάπαξ ή αποζημιώσεις) κατά τη διάρκεια του εργατικού υπαλληλικού βίου 30-40 έτη στις επιχειρήσεις, με την αλλαγή του νομίσματος από τη Δραχμή σε Ευρώ, οι διαφορές και οι συνέπειες στις επιχειρήσεις είναι τρομακτικές. Αυτό δεν αντιμετωπίστηκε τότε και όπως έπρεπε με την αλλαγή του νομίσματος και στη συνέχεια έγινε ένας βρόχος που έπνιξε τις επιχειρήσεις με τις ανάλογες καταστροφικές συνέπειες. Τέλος, μαζί με όλα τα άλλα που προτείνουν ο ΣΕΒ και το ΙΟΒΕ, εκτιμώ πως κάτι πρέπει να κάνουν και γι’αυτά.

Εκσυγχρονισμός εργατικής νομοθεσίας

Ο εκσυγχρονισμός της αντιεργοδοτικής νομοθεσίας, που καταλήγει να γίνεται αντιεργατική τελικά, όπως και η γενικά αναπτυξιακή πολιτική, που απλά είναι σπατάλη πόρων, με την ίδρυση ή τον εκσυγχρονισμό κομμωτηρίων, καφετεριών κ.λπ., τα οποία είναι υπερβολικά πολλά και το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι να κλείνουν τα παλιά, όταν ανοίγουν τα καινούρια. Αυτό πρέπει να σταματήσει και να γίνει «κλαδική αναπτυξιακή πολιτική», αφού πρώτα γίνει αντικείμενο μελέτης, διαλόγου και προτάσεων από τα επιμελητήρια προς την κυβέρνηση, με σκοπό τη δημιουργία παραγωγικών και σύγχρονων ανταγωνιστικών μονάδων.

Τα επιμελητήρια, παράλληλα με τον ΣΕΒ και το ΙΟΒΕ, πρέπει να παίξουν τον ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκαν και τα πληρώνουμε. Να μελετούν τα τοπικά προβλήματα, με αμφίδρομη πληροφόρηση-ενημέρωση, για ρεαλιστική αντιμετώπιση, με στόχο τη βελτίωση των συνθηκών και των προϊόντων-υπηρεσιών που μπορούν να προσφέρουν οι ντόπιες επιχειρήσεις και τοπικά και στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Αναπτυξιακές προτάσεις

Επίσης, θέλω να αναφέρω τη σκέψη για ένα πρόγραμμα που να καλύπτει τις ανάγκες των επιχειρήσεων, ανάλογο με το “Εξοικονομώ κατ’ οίκον”, που το κέρδος από την οικονομία σε ενέργεια θα είναι μεγαλύτερο απ’ ότι με τα σπίτια, όπως και το όφελος από τη μείωση των ρύπων στο περιβάλλον.

Τέλος, για την αντιστροφή του “brain drain”, είναι σε θετική κατεύθυνση, αλλά οι πολιτικοί μας δεν πρέπει να ξεχνούν και τους προσοντούχους νέους με μεταπτυχιακά, που έμειναν εδώ και “επέμειναν ελληνικά” και φυσικά υπέστησαν και την ανάλογη φθορά.

*πίτα = επιδόματα, συντάξεις, κοινωνικά μερίσματα, αναδρομικά, αποζημιώσεις, επικουρικά κ.λπ.


Σπύρος Αλ. Ρίζος

 

    

 

Απόψεις

# Μπροστάρης σε όλους τους αγώνες των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ το στέλεχος του ΚΚΕ και Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς ο Κώστας Μπασδέκης, έχει αναδείξει το πρόβλημα σε όλα...

Ενημερωτικά δελτία

Ενημερωθείτε άμεσα από την εφημερίδα μας για τις τελευταίες ειδήσεις μέσα από την ηλεκτρονική σας διεύθυνση.