Όπως την ψάλλουν οι Υμνωδοί... Η φρικτή προσφορά

Η Εκκλησιαστική ποίηση θρηνολογεί το Θείο δράμα ολόκληρη την Μεγάλη Εβδομάδα και σε όλες τις φρικτές διαστάσεις του. Η ένθεη ποιητική φαντασία των ευλαβών υμνωδών έκθαμβη εμπρός στο ασύλληπτο γεγονός της σταυρωμένης Θείας αγάπης, με βαθιά κατάνυξη κι’  ευγνωμοσύνη υμνολογεί ένα προς ένα «τα φρικτά και σωτήρια πάθη».
Στο πάθος αυτό κανένα σημείο του ασπίλου Σώματος δεν έμεινε ανέπαφο. Από την αγία Κορυφή του μέχρι τα άχραντα πόδια, κατήντησε όλο μια πληγή, καθώς σημειώνει και ο Προφήτης Ησαΐας. Η προσφορά ήταν ολοκληρωτική. Εμπρός στην άβυσο αυτής της θείας «κενώσεως» ο υμνωδός αναφωνεί:
«Έκαστον μέλος της αγίας σου Σαρκός,
ατιμίαν δι’  ημάς υπέμεινεν
τας ακάνθας η κεφαλή· Η όψις
τα εμπτύσματα·
οι σιαγόνες τα ραπίσματα·
το στόμα την εν όξει κερασθείσαν χολήν
(= χολήν αναμεμιγμένην με ξύδι) τη γεύσει·
τα ώτα τας δυσεβείς βλασφημίας·
ο νώτος την φραγγέλωσιν, και η χείρ τον κάλαμον·
αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω Σταυρώ·
Τα άρθρα τους ήλους (καρφιά) και η πλευρά την λόγχην».

Και στο θρήνο αυτό του πλάσματος απαντά ο γλυκύς Ιησούς:
«Τον νώτον μου έδωκα εις μαστίγωσιν,
το δε πρόσωπόν μου ουκ απεστράφη από εμπτυσμάτων
Βήματι Πιλάτου παρέστην, και σταυρόν υπέμεινα
δια την του κόσμου σωτηρίαν».

Και για μέτρο της αγάπης του, της άφατης, έχυσε μέχρι την τελευταία σταγόνα το αίμα του που προσφέρεται από τότε στον κάθε πιστό «υπέρ ζωής και σωτηρίας». Αυτό το σώμα και αίμα του Χριστού που θυσιάσθηκε, ιερούργησε και παρέδωσε ο ίδιος τη νύχτα του Μυστικού Δείπνου, λίγο πριν παραδοθεί. Το γεγονός συγκλονίζει τον υμνωδό.
«Εσύ ο Κύριος των πάντων και κτίστης
Θεός, φόρεσες σώμα κτιστό.
Το ένωσες με την θεότητα.
Έγινες φτωχός. Και για Πάσχα, εσύ
ο ίδιος πρόσφερες τον εαυτό Σου,
πεθαίνοντας για χάρη μας!
Και βοούσες: Φάγητε το Σώμα μου
και μείνετε πιστοί μου».

Το παραδίδει στους μαθητές του για όλο τον κόσμο:
«Με το λυτρωτικό για όλο το γένος των ανθρώπων
κι’  ευφραντικό Ποτήρι Σου, γεμάτο ως τα χείλη
που Συ ο ίδιος, ιερούργησες, προσφέροντας
θυσία τον Εαυτό Σου,
Επότισες τους μαθητές, βοώντας, αγαθέ.
Πίετε το Αίμα μου καί θα με πιστέψετε σταθερά,
ως Θεό και Λυτρωτή σας».

Με αυτόν τον τρόπο, αντί για τον Πασχάλιο αμνό, που έτρωγαν κάθε Πάσχα οι Εβραίοι προσφέρει ο Κύριος τον Εαυτό του:
«Το Πάσχα είναι ο Χριστός, το μέγα και σεβάσμιο,
Γιατί αυτός προσφέρθηκε, και σφάχθηκε σαν πρόβατο
για χάρη των ανθρώπων.
Αυτό το σώμα ευλαβικά και το αίμα
εμείς όλοι κοινωνούμε στο Μυστήριο».
Και πόσο λαχταρούσε η άπειρη αγάπη Του
την ώρα αυτή της «φρικώδους προσφοράς!».

«Βάπτισμα έχω βαπτισθήναι και πως συνέχομαι έως ου τελεσθεί»! «Επιθυμία επεθύμησα τούτο το Πάσχα φαγείν μεθ’  υμών», έλεγε ο ίδιος. Αυτό ψάλλει και ο υμνωδός:
«Προχωρώντας προς το Πάθος,
που ελύτρωσε από τα πάθη,
όλο το Γένος του Αδάμ,
στους μαθητές σου Κύριε, είπες:
Μαζί σας επεθύμησα, αυτό το Πάσχα να δειπνήσω,
αφού εμένα τον Μονογενή, θύμα του κόσμου εξιλαστήριο
έστειλε ο Πατέας μου στον κόσμο».
 
***
Εμπρός σ’  αυτή τη φρικτή, μα και υπέρτατη σε αξία προσφορά πρέπει να μας χαρακτηρίζει άγιος φόβος του Θεού και ευγνωμοσύνη βαθιά. Όχι φευγαλέοι συναισθηματισμοί. Αλλά γεμάτοι σοβαρότητα και συναίσθηση να λάβουμε μέρος στα άγια Πάθη του Κυρίου μας.
Ας βαδίσουμε, λοιπόν, και μεις προς το Ποτήριο της ζωής με βήμα σεμνό και καρδιά αγνή λέγοντας εντός μας με κατάνυξη τούτη τη γεμάτη νόημα προσευχή:
«Του δείπνου σου του μυστικού
σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε·
ου μη γαρ τοις Εχθροίς σου το μυστήριον είπω,
ου φίλημα σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας,
αλλ’ ως ο Ληστής ομολογώ σοι·
μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία

Του Κων/νου Νικ. Αρβανίτη
π. Δ/ντή του Δήμου Λαμιέων