Που είσαι “Μεγάλε Αλέξανδρε”

(σύνδεση με τα προηγούμενα άρθρα και το παρόν αφορά το ζήτημα των αδέσποτων αγελάδων) (τελευταίο)

Γράφω, ξεγράφω, ξαναγράφω, άδικος κόπος, αφού είτε γράψω είτε όχι, όλοι με έχουν “εγγεγραμμένη” στα παλαιά τους υποδήματα, εντελώς όμως….

Δε βλέπω φως αγαπητοί συγχωριανοί, δε βλέπω προκοπή με … μολύβι και χαρτί….

Εδώ χρειάζεται κάτι πιο δραστικό, πιό τολμηρό, πιό … πιό… (συμπληρώστε εσείς τη λέξη).

Τώρα το μόνο που μας έμεινε πια είναι να βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί: “Που είσαι Μεγάλε Αλέξανδρε” γιατί μόνο αυτός ήξερε καλά πως “ότι δεν λύνεται κόβεται”.

Θα μου πείτε πως κόβεται ετούτος ο “γόρδιος δεσμός” που ταλανίζει τόσους ανθρώπους σε τόσα χωριά για αρκετά χρόνια.

Πάντα υπάρχει τρόπος, γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός “όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος”.

Μη σας τρομάζει η λέξη “ράβδος” γιατί και οι καλοί μας δάσκαλοι “για το καλό μας” κάποιες φορές μας έβαζαν κάποια τιμωρία….

Προς Θεού μη νομίσει κανείς ότι θα βγούμε παγανιά  με όπλα και παλάσκες ….  Όχι βέβαια, γιατί για κανένα λόγο δεν επιθυμώ ούτε εγώ, ούτε κανένας συγχωριανός μου το κακό κάποιου συνανθρώπου μας για τίποτα στον κόσμο.

Το μόνο που επιθυμούμε και γι΄ αυτό προσπαθούμε τόσο καιρό είναι να συνετίσουμε και να επαναφέρουμε στο “σωστό” και “νόμιμο” δρόμο τον συμπαθή κατά τα άλλα συνάνθρωπό μας που έχει παρεκκλίνει κάπως…..

Και επειδή όλοι μας αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει πια κάτι καινούργιο να ειπωθεί, οφείλω να ομολογήσω πως είναι η τελευταία προσπάθεια που κάνω πάνω στο “φλέγον” θέμα και ύστερα θα σιωπήσω….

Η λύση που μας έμεινε να δοκιμάσουμε είναι: η τηλεόραση.

Ναι αγαπητοί συγχωριανοί, η τηλεόραση έχει μεγάλη δύναμη, αρκεί να το χειριστούμε κατάλληλα.

Προτείνω λοιπόν να συσταθεί μια επιτροπή που θα εκπροσωπεί τους πληγέντες από τις αγελάδες του εν λόγω κυρίου, και να απευθυνθεί σε κάποιο μεγάλο κανάλι, είτε δια ζώσης, είτε τηλεφωνικά, έτσι ώστε το πρόβλημα να γίνει ευρέως γνωστό.

Αυτά είχα να πω αυτή τη φορά και επαναλαμβάνω αυτό που είπα πιο πάνω ότι είναι η τελευταία φορά που γράφω για το “καυτό” θέμα, κι αυτό γιατί όσα επιχειρήματα είχα τα κατέθεσα όλα, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα.

Λυπάμαι πολύ, αγαπητοί συγχωριανοί, λυπάμαι ειλικρινά, γιατί πίστεψα ότι κάτι θα γινόταν, αλλά που…. “φωνή βοώντος εν τη ερήμω”!!!  Όπως λέμε και στο χωριό μας “στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα”….

Τώρα είναι η σειρά σας…..

Αυτή τη φορά θα υπογράψω όχι μόνο ως ”θυμωμένη” αλλά και ως “απογοητευμένη”.

Ευχαριστώ για την ανοχή σας
Μάγδα Οικονόμου