Στον ίσιο δρόμο της Καμήλας!

Γράφει ο Χρήστος Αλεξανδρής

  Ρώτησαν κάποτε την Καμήλα τι προτιμά τον ανήφορο η τον κατήφορο και το σοφό αυτό ζώο απάντησε αφοπλιστικά: ''γιατί ίσιος δρόμος δεν υπάρχει;''
Μέσα στην ερώτηση και την απάντηση αυτής της ιστορίας κρύβεται η πολιτική, οικονομική και κοινωνική περιπέτεια της σύγχρονης Ελλάδας την τελευταία εικοσαετία.
Αναζητώντας το δρόμο του εκσυγχρονισμού και του εξευρωπαϊσμού της ελληνικής οικονομίας μέσα από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις που κατέληγαν σε εναλλακτικά κυβερνητικά σχήματα ,συχνά έχανε ''τον ίσιο δρόμο'' και χωρίς να το συνειδητοποιεί κάθε φορά, έμπλεκε σε αδιέξοδα και σε ψευτοδιλήμματα που έθετε το ίδιο το πολιτικό σύστημα στον εαυτό του,κρατώντας ολόκληρη τη χώρα αιχμάλωτη ιδεοληψιών και δογματισμών Χωρίς καμία δόση υπερβολής χάσαμε μια ολόκληρη εικοσαετία βολοδέρνοντας μέσα σε έναν φαύλο κύκλο χαμένων ευκαιριών.
 Αυτό το κενό της χαμένης εικοσαετίας επιχειρεί να καλύψει σήμερα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.  Κάνοντας τον ίδιο δρόμο τις μεγάλες αλλαγές στο κράτος και υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις τις οποίες, είτε δεν θέλαμε, είτε δεν καταφέραμε να προωθήσουμε τα προηγούμενα χρόνια,ζώντας πάντα με την εσφαλμένη πεποίθηση παραπλανημένων ανθρώπων ότι υπάρχει κάποια άλλη λύση. Εντελώς διαφορετική από την προφανή που μας πρότειναν με τις εκθέσεις τους όλοι οι διεθνείς και ευρωπαϊκοί οργανισμοί.
 Την δεκαετία του 2000 με την Ελλάδα μέλος της ευρωζώνης και της οικονομικής νομισματικής ένωσης αντί να προτάξουμε τη λύση της αύξησης της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της οικονομίας, οικοδομώντας ένα φιλοεπενδυτικό περιβάλλον,ακολουθήσαμε το δρόμο της αύξησης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και της υπερδιόγκωσης του δημοσίου χρέους,πιστεύοντας εντελώς εσφαλμένα ότι η οικονομία μας ήταν απολύτως θωρακισμένη μέσα στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.
 Όταν αυτή η σιγουριά αποδείχτηκε μια μεγάλη αυταπάτη,αντιδράσαμε επιρρίπτοντας τις ευθύνες της δικής μας απρονοησίας στους κακούς Ευρωπαίους, που ήρθαν για να υφαρπάξουν τα ''ασημικά'' της χώρας, με τη μέθοδο του μνημονίου. Χάνοντας ξανά ''τον ίσιο δρόμο της Καμήλας'', δεν διστάσαμε να διακινδυνεύσουμε ακόμα και την συμμετοχή μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, αυτό που ο Ευάγγελος Βενιζέλος συνηθίζει να αποκαλεί το ιστορικό,θεσμικό και οικονομικό κεκτημένο της χώρας.
Κατά την άποψη μου οι ηγέτες που σφράγισαν,υπηρέτησαν και διαφύλαξαν αυτό το ιστορικό κεκτημένο ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που προνόησε για την ένταξη της χώρας στην Ευρώπη, ο Ανδρέας Παπανδρέου με την προσπάθεια κοινωνικού εκσυγχρονισμού, ο Κώστας Σημίτης με την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη και στο ενιαίο νόμισμα, αλλά και η κυβέρνηση Σαμαρά -Βενιζέλου με τις δυσάρεστες πολιτικές αποφάσεις που χρειάστηκε να πάρει για να μείνει η χώρα στην Ευρώπη και να σταθεί η οικονομία στα πόδια της.
 Μέχρι σήμερα ζούσαμε μια ακατανόητη παραδοξότητα. Όσοι μιλούσαν για την ανάγκη εκσυγχρονισμού και μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, το ασφαλιστικό, την Παιδεία, την δικαιοσύνη, την υγεία και σε άλλους τομείς της δημόσιας ζωής του τόπου λοιδορήθηκαν, συκοφαντήθηκαν, πολεμηθηκαν λυσσωδώς από ένα πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο που αντιδρούσε σε κάθε αλλαγή και μεταρρύθμιση. Θυμίζουμε την αντίδραση αυτού του κατεστημένου στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο του Τάσου Γιαννίτση το 2001 και την αντίδραση στο νόμο Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ που ενώ είχε στηριχθεί από μια ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ανατράπηκε στη συνέχεια από την πρώτη φορά Αριστερά της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμένου.
 Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη επιδιώκει να πιάσει το νήμα του εκσυγχρονισμού από εκεί που το άφησε ''ο αβαθής εκσυγχρονισμός'' (κατά την προσφιλή έκφραση του καθηγητή Γιάννη Βούλγαρητου) του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη  και να προχωρήσει σε βάθος τις μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος στην οικονομία,τη δικαιοσύνη,την υγεία,την Παιδεία και αλλού.  Υπάρχουν σήμερα οι ευκαιρίες αλλά και όλες οι προϋποθέσεις για μια μεγάλη επανεκκίνηση της οικονομίας προς όφελος της κοινωνικής ευημερίας.