Συνάντηση με τους απόφοιτους του 1ου Λυκείου του 1988

Γράφει ο Αθ. Δ. Γκίκας, Μαθηματικός

Συμπληρώθηκαν 35 χρόνια από την αποφοίτησή τους.

Η σημερινή τους ηλικία βρίσκεται εύκολα, αντιμεταθέτοντας τις δεκάδες με τις μονάδες!

Είχαν την καλοσύνη να προσκαλέσουν και μένα ως Δ/ντή του 1ου Λυκείου και μαθηματικό όσων παρακολουθούσαν την 1η Δέσμη, με την οκτάωρη διδασκαλία Μαθηματικών ανά εβδομάδα.

Η συνάντηση ξεκίνησε από το προαύλιο του 1ου Λυκείου.

Έτσι όπως τους είδα παρατεταγμένους μπροστά μου έφερα στο νου την τότε εικόνα τους.

Στα 17-18 τους χρόνια ήταν όλα συναρπαστικά.

Ο χρόνος τους περίμενε στο πλάι ανεξάντλητος.

Ήταν οι νέοι των σιωπών και τον ονείρων . των εξάρσεων, των αναζητήσεων και των αμφισβητήσεων.

Τώρα είχα μπροστά μου, δικηγόρους, γιατρούς, μηχανικούς, εμπόρους … μανάδες και πατεράδες, που μου έδιναν την βεβαιότητα ότι αποδείχτηκαν καλοί πλοηγοί της ζωής.

Δεν μπόρεσα να μη σχολιάσω την παρακμιακή εικόνα που εισέπραξα αντικρίζοντας τους τοίχους του σχολείου: Συνθήματα, ύβρεις, κακόγουστα γκράφιτι …

Το «μοσχοβολούν οι γειτονιές βασιλικό κι’ ασβέστη …» αταίριαστο σ’ αυτή τη περίπτωση. Είπε κάποιος.

Βλέπεις Δ/ντή πόσο καλά παιδιά ήμασταν εμείς;

Πριν πω κάτι συμπλήρωσε άλλος:

Κάτι γράφαμε και μεις το βράδυ, αλλά το πρωί δεν τα βλέπαμε!  

Και πώς να τα δουν αφού η αφεντιά μου μαζί με τον επιστάτη, πριν έλθουν οι μαθητές τα είχαμε σβήσει με το αντίστοιχο χρώμα της επιφάνειας!

Πάντα οι μαθητές έβλεπαν τους τοίχους καθαρούς. Δυο-τρεις-πέντε φορές και οι ρυπαντές απογοητεύτηκαν και σταμάτησαν να γράφουν τα βράδια, αφού τα μηνύματά τους ουδείς τα έβλεπε για να τα διαβάσει!!

Κάθε φορά που βρίσκομαι σε σχολικούς χώρους ή ακούω ή διαβάζω κάτι για την πολύπαθη παιδεία μας παίρνω φόρα και διανύω το δρόμο των αναμνήσεων.

Ξαναζώ στιγμές της μαθητικής μου ζωής στο 1ο Γυμνάσιο Αρρένων τη δεκαετία του ’50, στο παραδοσιακό κτίριο της Υψηλάντου και Τσιριμώκου, το αποκαλούμενο σήμερα κακόηχα «Πέτρινο». Ο επιθετικός προσδιορισμός «Πέτρινο» είναι συνυφασμένος με την παρακμή, το άγονο: πέτρινα χρόνια, πέτρινη γνώση κλπ.  

Η ανάμνηση έχει ένα λάσκο . την πας πιο δω ή πιο κει ανάλογα με το τι θέλεις ν’ αραιώσεις ή να πυκνώσεις.

Στην εποχή που ήμουν μαθητής δάσκαλοι και καθηγητές ήταν σεβαστά πρόσωπα. Τούτο πέραν των άλλων το χρωστούσαν και στο ότι η γνώση εκπορευόταν από τον καθηγητή και το μοναδικό βιβλίο. Σήμερα οι μαθητές έχουν άλλες πηγές γνώσεις . βιβλιοθήκες, Η/Υ, φροντιστήρια ομαδικά ή ιδιαίτερα, τον μορφωμένο γονιό.

Παλαιά στο μεσημεριάτικο τραπέζι όλοι αναφέρονταν στους δασκάλους με σεβασμό στα πρόσωπα και το έργο τους.

Σήμερα στο τραπέζι πρωτεύουσα θέση έχουν οι αστοχίες του καθηγητή, ώστε να προκληθεί γέλωτας, χωνευτικό για την περίπτωση . την εμπνευσμένη διδασκαλία την αφήνουμε ασχολίαστη.

Ο μαθητής ο μελετηρός που σέβεται τους καθηγητές του είναι το «φυτό», ενώ εκείνος που πυροβολεί τον καθηγητή του με το αεροβόλο είναι ο «ήρωας».

Έχει επιπλέον:

Την επιεική μεταχείριση από το σύλλογο διδασκόντων με την ποινή της επίπληξης.

Την δικαιολόγηση της πράξης του από τον πρόεδρο του συλλόγου των κηδεμόνων «ελάτε για πλάκα το έκανε, ψεύτικο ήταν το όπλο!».  Γι’ αυτόν αξιόποινο θα ήταν αν τον πυροβολούσε με καλάζνικοφ!!  

Στην εποχή μου ασφαλώς ήταν αυταρχική η εκπαίδευση.

Σήμερα της δώσαμε τον τίτλο της αντιαυταρχικής χωρίς όμως περιεχόμενο.

Την ταυτίσαμε:

Με την ήσσονα προσπάθεια.

Τον πληθωρισμό του «άριστα» . αυτός ο πληθωρισμός μοιάζει με το πληθωρικό χρήμα. Έχει πολύ μικρή αξία.

Με την υποτίμηση κακότροπων συμπεριφορών, σημάδι των καιρών.

Σήμερα η ηθική της εργασίας μετατράπηκε στο να «περνάω καλά και άκοπα» . η σεμνότητα μετατράπηκε σε θράσος ατιμώρητο.

Στην εποχή μου το «πάρκο», ήταν το σημείο συνάντησης των μαθητών για το στήσιμο της παρέας. Σήμερα οι παρέες ψήνονται στο φροντιστήριο, το ωδείο, το γυμναστήριο. Έχασε το «πάρκο» αυτό το προνόμιο, όπως έχασε τα δέντρα του, τα λουλούδια, τους υπαίθριους φωτογράφους του. Του έμεινε μόνο το όνομα και ας μοιάζει σήμερα με κρανίου τόπο.

Ο τρόπος που μίλησα για το παρελθόν ας μη με κάνει στη σκέψη σας ύποπτο νοσταλγίας. Είχε και εκείνη η εποχή τις ασχήμιες της, τις αυθαιρεσίες δασκάλων προς μαθητές, την έλλειψη πολυμέσων διδασκαλίας κλπ.

Όμως παραμένουμε ζωντανοί χάρις στην αυταξία ορισμένων στιγμών που επιλέγουμε και επανασυνδέουμε, δημιουργώντας μια δεύτερη ροή, πιο νέα παράλληλη με τη ροή των ρυτίδων μας.

Θα κλείσω όπως άρχισα, με τους απόφοιτους του 1988.

Το πρόγραμμα περιελάμβανε και συνεστίαση στο κέντρο «ΛΑΣΠΙΑ».

Τον ιδιοκτήτη του Αλέξανδρο Λασπιά είχα μαθητή τη δεκαετία του ’70 και αυτόν στο 1ο Λύκειο!

Είχε την ευκαιρία να με εκδικηθεί για ότι κακώς έπραξα ή παρέλειψα να κάνω στα χρόνια της μαθητείας του. Δεν το έπραξε . πέρα από τους μεζέδες του, μου θύμισε αξέχαστες στιγμές διδασκαλίας μου.

Στους απόφοιτους του 1988 εύχομαι να γιορτάσουν και την επόμενη 35ετία χωρίς να λείψει κανείς τους.