Τα “Τέμπη” φωνασκούν: “ώρα αναστοχασμού και αντιμετώπισης παθογενειών...”

Γράφει η
Ευμορφία Ρουποτιά
Φιλόλογος
Δημοτική Σύμβουλος

Τα Τέμπη είναι μια κοιλάδα φυσικού κάλλους και ιερότητας, αλλά τα τελευταία χρόνια έμελλε να γίνει τοπος τραγωδιων τέτοιας μορφής, ώστε πλέον ακούγοντας τη λέξη να δημιουργούνται στο μυαλό μας αρνητικοί και οδυνηροί συνειρμοί.

Ήταν οι στιγμές που ο Φλεβάρης έδινε τη σκυτάλη στον Μάρτη, όταν οι φωνές νεανίδων και νεανιων, που ξένοιαστες/οι απολάμβαναν τη χαρά της νιότης, της αγάπης, της συντροφιάς πάνω σε έναν συρμο, μετατράπηκαν σε οδυρμούς, αλαλαγμούς, σπαρακτικούς αντίλαλους και μια ηχώ άγρια έστελνε το μήνυμα της συντριβής των ονείρων και της βίαιης διακοπής της ζωής 57 ανθρώπων.

Καθώς η συμφορά διαδιδόταν, οι άνθρωποι στο άκουσμά της θρηνούσαν και οδύρονταν για τις αδικοχαμένες νεανικές ζωές, αλλά και εξοργίζονταν και θύμωναν απέναντι σε έναν καταρρακωμενο μηχανισμό που καθιστά επισφαλές και ανασφαλές το ταξίδι με το τρένο. Όλοι τότε μίλησαν για εθνική τραγωδια, για ένα δυστύχημα που πλήγωσε την οικουμένη και όλοι υποσχέθηκαν ότι η δικαιοσύνη θα λάμψει και θα χυθεί άπλετο φως στα αίτια σύγκρουσης των δύο αμαξοστοιχιων. Τώρα, δύο χρόνια μετά, οι συγγενείς των θυμάτων νιώθουν εξαπατημένοι, η κοινή γνώμη έχει καταδικάσει στη συνείδηση της όλους όσοι χειρίστηκαν την υπόθεση, ενώ στους κόλπους της κοινωνιας έχουν επωαστει, γεννηθεί και θεριευσει η καχυποψια  και η αμφισβήτηση των θεσμών και της τριφυους εξουσίας με επακόλουθο τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής.

Τα "Τέμπη", λοιπόν, πονούν, προβληματίζουν και διεγείρουν πλείστα ερωτήματα για τον τρόπο λειτουργίας του κράτους και για τη δυνατότητα να παρέχει υπηρεσίες στον πολίτη, ώστε να νιώθει ασφάλεια. Χωρις ποτέ να λειτουργουμε μηδενιστικα και αφοριστικά για τους θεσμούς, χωρίς ποτέ να εργαλειοποιούμε είτε ως άτομα είτε ως μέλη φορέων κάθε πρόβλημα, κάθε τραγωδια, για να σπιλώνουμε μονόπλευρα και εκδικητικά έναν πιθανό εχθρό, ας αναζητήσουμε όλοι μας  αφενός τις παθογένειες που λανθάνουν ή είναι εμφανείς σε έναν πολυπρόσωπο και πολυδαίδαλο κρατικό μηχανισμό, αφετέρου και τη συνευθύνη που έχουμε για τη διαιώνιση κακοτρόπων μεθόδων και πρακτικών παρελθουσων περιόδων που φθείρουν και διαφθείρουν θεσμούς και αξιακά συστήματα.

Όσον αφορά τις παθογένειες ας κόψουμε το νήμα με τη γραφειοκρατία που περιλαμβάνει μια σειρά ενεργειών που πρέπει να τελεστούν από τη στοχοθεσία, τον προγραμματισμό, την παρακολούθηση μέχρι και τη διεκπεραίωση των υποθέσεων και των συναλλαγών με το κράτος. Μέσα σε αυτύν τον κυκεώνα πράξεων, εντύπων, αρχείων ο αρχικός στόχος συχνά εγκαταλείπεται η τροποποιείται, μεταμορφώνεται ή παραμορφώνεται -γενικά παρατηρείται δυσλειτουργία όλων των εμπλεκομένων φορέων και το λάθος αναδύεται, που μπορεί να είναι και μοιραίο.

Έπειτα, η χώρα μας στην τροχιά της τεχνολογικής ανάπτυξης (τεχνογνωσία, κατάρτιση, αποτελεσματική εφαρμογή) και στον τεχνολογικό εκσυγχρονισμο βρίσκεται πάντα ουραγός είτε γιατί η οικονομική ανέλιξη χαρακτηρίζεται από βραδείς ρυθμούς είτε γιατί η απόσταση που πρέπει να διανυθεί από τη γνώση στην εφαρμογή είναι στη χώρα μας δυσεξήγητα διπλάσια απ' ότι σε άλλες.

Ένας άλλος ασφυκτικός κλοιός που γεννά παθογένειες  είναι η αναξιοκρατική πρόσληψη, τοποθέτηση ή μετάθεση στελεχών σε θέσεις ευθύνης με αποτοκα την αδυναμία ανταπόκρισης σε αυτές και την υφερπουσα απειλή για μη εκτέλεση παραγωγικού και κοινοφελους έργου.

Τελος, παθογένειες δημιουργούνται εκεί που η διαφθορά "ανθιζεί". Εξαγορά συνειδήσεων, δωροδοκίες, εκβιασμοί, απάτες αποτελούν βασικές συνιστώσες ενός σαθρού πολιτικού συστήματος που αδυνατεί να πείσει για την ακεραιότητα των υπηρετών του.

Κυβερνησεις έρχονται και παρέρχονται, κόμματα διαλύονται ή μετασχηματιζονται, σωτήρες παρελαύνουν με όραμα τη διάσωση της χώρας, κοκορομαχίες σε όλα τα μέσα, έπαρση και πολιτικός ναρκισσισμός, συναποτελούν το δυσεπίλυτο παζλ της πολιτικής εικόνας. Και γιατί όλα αυτα;

Γιατί η πολιτική σήμερα έχει νοθευτεί και από  ένα ανεξάρτητο σύστημα διαχείρισης των βασικών πυλώνων ανάπτυξης μιας χώρας μεταβάλλεται σε φερέφωνο και διεκπεραιωτή επιθυμιών ενός ιδιότυπου οικονομικού παρεμβατισμού που ακυρώνει τη νομιμότητα, κατευθύνει και καθοδηγεί πολιτικές επιλογές και αποφάσεις, δημιουργεί ένα σύστημα προώθησης ή μη προσώπων αρεστών σε αυτόν με σκοπό το κέρδος. Εδω να τονίσω ότι είμαι από τους ανθρωπους που πιστεύω στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στην επιχειρηματικότητα και θαυμάζω εκείνους που με φιλοπονία και εντιμότητα ενισχύουν την οικονομία και τη γιγαντώνουν. Από το σημείο, όμως, αυτό έως το σημείο της διαβρωτικής εισχώρησης των οικονομικών παραγόντων στο χώρο της πολιτικής υπάρχει ένα δυσθεωρητο χασμα, στο οποίο κατακρημνίζονται η νομιμοφροσύνη, η δικαιοσύνη, η πολιτική αυταξία.

Σε τέτοιες συνθήκες η δημοκρατία κλονιζεται, τα προβλήματα διογκώνονται, ο πολιτης ανιχνεύει το δίκιο του και, όταν δεν το βρίσκει, τότε εκχειλίζει λάβα θυμού, οργής και αγανάκτησης που στο διάβα της καίει τα πάντα.

Όσον αφορά, τώρα, τη συνευθύνη των πολιτών αυτή εδράζεται στους κόλπους της αδιαφορίας, της ανευθυνότητας, της ασυνειδησίας που  χαρακτηρίζουν στάση και κοινωνική συμπεριφορά. Γιατί τίποτα το διαφορετικό δε συμβαίνει στην ατομική ψυχη (στον μικρόκοσμο) από αυτό που συμβαίνει στη συλλογική ψυχή (στον μακρόκοσμο) σύμφωνα με τον φιλόσοφο Πλάτωνα.

Όπως στη συλλογική ψυχη υπάρχουν δυνάμεις που δρουν σχισματικά για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνιας και τις οποίες τις συναριθμήσαμε πιο πάνω, έτσι και στην ατομική ψυχη κατοικούν τα πάθη που τυφλώνουν τον άνθρωπο και είτε εκτρέπεται της ηθικής και γίνεται φιλήδονος, είτε έχει ψευδή εικόνα για την αξία του και γίνεται φιλαυτος, είτε συναγαπά το χρήμα και γίνεται φιλοχρήματος.

Εκ τούτου συχνά οι αποφάσεις και οι επιλογές του είναι ανήθικες, οι απαιτήσεις του παράλογες και πέραν της αξίας και των ικανοτήτων του και οι συνέργειες σε παρανομίες όχι ασήμαντες.

Ναι, τα "Τέμπη" είναι η μέγιστη απόδειξη μιας διαταραγμένης ατομικής και συλλογικής ψυχής (γιατί η συλλογική ψυχή είναι το άθροισμα ατομικών ψυχών) και καθιστούν αναγκαία τον αναστοχασμό αλλά και την ανατροφοδότηση της κοινωνίας με υγιείς δυνάμεις - κυρίως πνευματικές και φιλοσοφημένες - που θα διαρρήξουν τον ιμάντα της παθογένειας και θα εγγυηθούν τη δίκαιη, συνετή και έλλογη άσκηση των δημοκρατικών εξουσιών. Αν στον καθένα μας αντηχουσαν τα λογια του Καζαντζακη"Να αγαπάς την ευθυνη 'να λες : εγώ, εγώ μοναχός μπορώ να σώσω τον κοσμο" τότε η κοινωνία μας θα ήταν πιο καλή!