ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ

Γράφει ο
Ηλίας Σπυρόπουλος
συνταξιούχος εκπαιδευτικός

✓ Ας σχολιάσουμε και σήμερα μερικά από τα λίαν ενδιαφέροντα θέματα της καθημερινότητας. Πολλά βέβαια επίκαιρα θέματα απασχολούν και προβληματίζουν το σωστά σκεπτόμενο συμπολίτη μας. Ας αρκεστούμε σ’ αυτά τα λίγα αφήνοντας τα υπόλοιπα για επόμενες στήλες.

✓ Και άλλες φορές έχω σχολιάσει και βέβαια το ακούμε και το βλέπουμε καθημερινά ότι ο Σουλτάνος γείτονας της χώρας μας Ερτογάν έχει στραμμένο το βλέμμα του στους γεωργαφικούς χώρους μας, αλλά και στην ίδια την πατρίδα μας. Βιάζεται να δρέψει δάφνες δόξας και να μείνει το όνομά του στην Ιστορία. Ας μη βιάζεται, δεν θα του κάνουμε το χατήρι.

Μακροχρόνια όμως δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς θα εξελιχτούν οι καταστάσεις. Και εξηγούμαι. Στην Τουρκία ο πληθυσμός αυξάνεται αλματωδώς. Στη χώρα μας φθίνει συνεχώς. Η υπογεννητικότητά μας στο ζενίθ. Η φυγή των νέων για εύρεση εργασίας σε όλα τα μέρη του κόσμου έχει καταντήσει επικίνδυνη μάστιγα.

Ας τ’ ακούσουν αυτό οι κ.κ. Τραπεζίτες μας που άδειασαν εντελώς από προσωπικό τις τράπεζες για να γεμίσουν τα θησαυροφυλάκιά τους. Στα αρνητικά επίσης και το ότι η χώρα μας έχει κατακλυσθεί από 1.000.000 πρόσφυγες – μετανάστες νέους σε ηλικία και φανατισμένους μουσουλμάνους.

Άνετα το ισλαμικό τόξο σιγά – σιγά θα μας θέσει υπό την κυριαρχία του. Και δυστυχώς αυτό το καυτό, το λίαν επικίνδυνο θέμα δεν μας προβληματίζει όσο πρέπει, ιθύνοντες κατά πρώτο λόγο, αλλά και κάθε λογικά σκεπτόμενο πολίτη.

Καιρός να συνέλθουμε, να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας αν θέλουμε τούτος ο τόπος να συνεχίσει τη δοξασμένη πορεία του, το ιστορικό του γίγνεσθαι.

✓ Το ότι η κυβέρνηση εξαγγέλλει μέτρα για ενίσχυση της οικογένειας είναι ευχάριστο και καλώς πράττει. Το ότι όμως ο θεσμός της οικογένειας αναγνωρίζεται επισήμως ότι περνάει κρίση είναι κακό μαντάτο.

Και βέβαια είναι κοινώς παραδεκτό σ’ όλους μας και όλους πρέπει να μας προβληματίσει ότι η ελληνική οικογένεια που ανέκαθεν υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος του κοινωνικού μας ιστού δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε.

Οι κοινωνικές και οικονομικές ανακατατάξεις, τα νέα πρότυπα που προβάλλονται, η αβεβαιότητα και οι πιέσεις της καθημερινότητας, οδήγησαν με ταχύ ρυθμό στην υποβάθμιση της παραδοσιακής αντίληψης περί οικογένειας.

Οι γάμοι που μειώνονται συνεχώς, τα διαζύγια, οι μονογονεϊκές οικογένειες, η υπογεννητικότητα απειλούν το θεσμό της οικογένειας και γενικώτερα την πατρίδα μας. Απειλείται η κοινωνική συνοχή αλλά και η ίδια η δημογραφική κρίση που περάσαμε, η ακρίβεια, το υψηλό κόστος στέγασης συνετέλεσαν και συντελούν στο να καθιστούν δύσκολη τη δημιουργία οικογένειας.

Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής, η εργασιακή ανασφάλεια η μετανάστευση χιλιάδων νέων μας στο εξωτερικό συντελούν ώστε να χάνει σταδιακά ο θεσμός τη δύναμή του.

Στα παλαιότερα χρόνια οι  οικογένειες είχαν πολλά παιδιά, αλλά τότε ι συνθήκες της ζωής ήταν διαφορετικές χωρίς πολλές απαιτήσεις.

Και ας τα θυμόμαστε όλοι, τα μικρότερα παιδιά φορούσαν τα ρούχα (αποφόρια) των μεγαλυτέρων και τα παπούτσια μας τα σολιάζαμε μια και δυο φορές, βάζοντας και τα ανάλογα πεταλάκια. Η εικόνα της πολυμελούς παραδοσιακής οικογένειας αντικαθίσταται όλο και περισσότερο από μικρότερες οικογένειες, με πιο αποστασιοποιημένες σχέσεις, με τα μέλη να ζουν σε άλλες πόλεις ή χώρες, ακόμα και σε ξεχωριστά σπίτια.

Οι νέες τεχνολογίες, η ψηφιακή επικοινωνία αν και μπορούμε να πούμε ότι φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά, δυναμιτίζουν όμως τη διαπροσωπική επαφή, τη συλλογικότητα των οικογενειών των παλαιοτέρων χρόνων.

Σιγουρότατα η υποβάθμιση του θεσμού της οικογένειας πρέπει να καταστεί εθνικό ζήτημα. Σωστά τα μέτρα για τη στέγαση νέων οικογενειών, σωστές οι φορολογικές ελαφρύνσεις, αλλά προέχει η συνεργασία όλων των φορέων και κυρίως πολιτείας και εκκλησίας. Η εκκλησία εδώ πρέπει να έχει πρωταρχικό ρόλο. Άλλωστε η εκκλησία παλαιόθεν και πάντα ευλογεί και συνδράμει τον οικογενειακό θεσμό. Πρέπει λοιπόν να συστρατευτούν κοινωνία, πνευματικός κόσμος και όλοι οι φορείς και να στηρίξουν αυτό το θεμέλιο της κοινωνικής δομής, την οικογένεια. Και πρωταρχικό ρόλο στον αγώνα αυτόν πρέπει οπωσδήποτε να έχουν τα σχολεία και η παιδεία μας γενικώτερα.

✓ Φίλος αγαπητός που μένει σε πόλη της Βορείου Ελλάδας, με τον οποίον έχουμε τακτική τηλεφωνική επικοινωνία και με τον οποίον συζητάμε διάφορα θέματα, λογοτεχνικά, κοινωνικά, οικογενειακά, πολιτικά κλπ. σε προχθεσινή μας συνομιλία μου δήλωσε. «Πολιτικά τώρα είμαι ανένταχτος και δεν ξέρω αν θα πάω να ψηφίσω». Και συνέχισε «Το ξέρεις ότι ανήκω παλαιόθεν στο κυβερνών κόμμα και ότι στις προηγούμενες εκλογές ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ. Και το έκανα διότι πίστεψα ότι αυτός ο νέος πολιτικός ΤΣΙΠΡΑΣ είναι άξιος. Από τη στιγμή όμως που ο χώρος αυτός μετά την παραίτηση ΤΣΙΠΡΑ εξέλεξε για αρχηγό του ένα νέον άγνωστο εξ Αμερικής και το μόνο που ξέραμε ήταν οι σεξουαλικές του ιδιαιτερότητες, πίστεψα ότι δεν μπορώ να συμπορεύομαι με ψηφοφόρους που δεν ξέρουν τι κάνουν και έδειξαν πολιτική ανωριμότητα.

Θα επέστρεφα και πάλι στο χώρο στον οποίον ανέκαθεν ανήκα, αλλά από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός μας θέλει να φαίνεται προοδευτικός και δεν αφουγκράζεται τη φωνή του λαού, τις παραδόσεις των εθίμων και ηθών, και ψηφίζει νόμους που αντιβαίνουν των ανωτέρω ως π.χ. για τους ΛΟΑΤΚΙ και όχι μόνο δεν επιστρέφω. Εφ’ όσον η φωνή των πολιτών δεν εισακούεται, εφ’ όσον οι αποφάσεις είναι επιζήμιες για τον τόπο και τους πολίτες δεν επιστρέφω.

Γι’ αυτό είμαι ανένταχτος και ούτε σκοπεύω να ενταχτώ σε κάποιο πολιτικό χώρο.

Και εγώ του απάντησα. Συμφωνώ εν μέρει μαζί σου. Όμως μέχρι να γίνουν οι εκλογές ίσως αλλάξουν τα δεδομένα, ίσως να δεις τα πράγματα από άλλη σκοπιά, θα τα ζυγίσεις διαφορετικά, και πιστεύω θα ενταχθείς σε κάποιο πολιτικό χώρο και δε θα δηλώσεις αποχή.

✓ Και θα κλείσει και η σημερινή στήλη μ’ αυτές τις επισημάνσεις που άντλησε από την καθημερινότητα ελπίζοντας, ότι η επόμενη παρουσία της ίσως φέρει και άλλα θέματα πιο ενδιαφέροντα.