ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΡΙΔΑ

Γράφει ο Χ.Τ. ο Βιτ'λιώτης

Σπρώχνει ο χρόνος τον καιρό
Οι μέρες μας το χρόνο
Κι ο νόστος με το γυρισμό
Γλυκαίνουνε τον πόνο.

Κι αν βρεις βουνά χαλάσματα
Και θάλασσες σαρίδια
Είν’ απ’ της νύχτας τ’ άρματα
Της αστραπής τα φίδια.

Αν δεις τον πλούτο να μετρά
Το πατρικό σου κτήμα
Να ξέρεις θα σε πολεμά
Ως να το κάνει θύμα.
Αν δεις ν’ αρπάζουν το ψωμί
Από τη χήρα μάνα
Θα πει πως το παλιό σκυλί
Δεν έχει πια δαγκάνα.

Αν δεις να κλαίει στη γωνιά
Του φουκαρά το δίκιο
Θα πει πως η κορμοστασιά
Σπαθί δεν έχει αντρίκιο.

Και τότε στα χαλάσματα
Θα σπείρει η ελπίδα
Ζωή. Κι αν γίνουν θαύματα
Θ’ ανθίσει κι η πατρίδα.

Χωρίς πατρίδα τίποτα
Και με πατρίδα όλα
Φύλλο συκής στ’ ανείπωτα
Και το πετσί σου σόλα.
*
Όλοι οι πρόσφυγες το δάκρυ
Στην καρδιά το ’χουν κλειδώσει
Και στα μάγουλα το βράδυ  
Το  κρεμούν για να στεγνώσει.