Που κρύφτηκαν οι αγανακτισμένοι;

Για πολλοστή φορά τον τελευταίο χρόνο οι συνδικαλιστές καλούνται να απαντήσουν στο ίδιο ερώτημα. Γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος στα μέτρα του μνημονίου και της τρόικας; Γιατί δεν στηρίζει με τη συμμετοχή του τις απεργιακές κινητοποιήσεις των συνδικάτων; Γιατί δεν βγαίνει μαζικά στους δρόμους να φωνάξει “φτάνει πια δεν αντέχουμε άλλο;”.
Μα που κρύφτηκαν οι αγανακτισμένοι; Αμέτρητα γιατί. Κάποιοι θα πουν το γνωστό, ότι μας ψεκάζουν. Υπάρχουν και αυτοί που θα ρίξουν τις ευθύνες στο συνδικαλιστικό κίνημα που έχασε την αξιοπιστία του. Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα είχαμε ένα αφυδατωμένο και γραφειοκρατικό συνδικαλιστικό κίνημα που συνήθιζε να εκπροσωπεί και να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των δημοσίων υπαλλήλων. Είχαμε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που συνήθιζε να προκηρύσσει γενικές απεργίες και να “χαλάει τον κόσμο” διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς από ένα ελλειμματικό και αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα, αδιαφορώντας εάν υπήρχαν τα λεφτά για να μοιραστούν ή αυτά τα χρήματα τα δανειζόμασταν.
Είχαμε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που δεν προκήρυξε ποτέ καμία απεργία ζητώντας μέτρα για την μείωση της ανεργίας.  Είναι ένα σοβαρό επιχείρημα. Η άλλη άποψη είναι ότι πλέον από εδώ και πέρα με την κρίση να παίρνει διαστάσεις κοινωνικής καταστροφής στο δρόμο πλέον δεν θα συναντούμε αγανακτισμένους αλλά καταθλιπτικούς ανθρώπους.
Οι αριθμοί αποτυπώνουν το δράμα που περνά σήμερα η ελληνική κοινωνία. Κοντά 3 εκατομμύρια άτομα  ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή με λιγότερα από 300 ευρώ το μήνα.
Πάνω από 1,5 εκατομμύριο  βρίσκονται στην ανεργία και  ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, ενώ 3 εκατομμύρια  είναι ανασφάλιστοι. Δεκάδες χιλιάδες είναι οι άστεγοι και οι απόκληροι. Πάνω από 4.000 είναι οι αυτοκτονίες.
H μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων ζει με μισθούς που δεν ξεπερνούν τα 400 και 500 ευρώ. Εκατοντάδες χιλιάδες ξωμάχοι της δουλειάς ζουν με συντάξεις πείνας των 250-350 ευρώ το μήνα.
Η κοινωνική δυστυχία και η φτώχεια απλώνεται παντού γύρω μας και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν στο πετσί τους την κρίση δεν έχουν το κουράγιο να βγουν στο δρόμο και να φωνάξουν. Μένουν απαθείς όμως και με τις διακηρύξεις των πολιτικών. Οι άνεργοι για παράδειγμα όταν ακούν τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς αυτής της κυβέρνησης να μιλούν για το πρωτογενές πλεόνασμα μένουν ασυγκίνητοι γιατί βλέπουν ότι ψάχνουν να βρουν μια δουλειά και δεν βρίσκουν. Όπως απαθείς παρακολουθούν το “γλέντι” κυβερνητικών παραγόντων και τραπεζιτών γιατί “βγαίνουμε στις αγορές”, χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες που αναγκάστηκαν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους εξαιτίας της ύφεσης και των φορολογικών επιδρομών.
Δυστυχώς στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια οι πολιτικοί έκαναν το λάθος να δίνουν μεγάλη προσοχή σ’ αυτούς που είχαν τη δύναμη να φωνάζουν περισσότερο. Πίστευαν ότι το δίκιο ήταν με το μέρος τους. Ώσπου κάποια στιγμή αντιληφθήκαμε  – σ’ αυτό βοήθησε και ο τρόπος που σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε το μνημόνιο από τις κυβερνήσεις σωτηρίας – τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα μόνο που ήταν κάπως αργά.
Συνεπώς το  ερώτημα είναι γιατί δεν βάζουν τις φωνές τα πραγματικά θύματα της κρίσης.

Χρήστος Αλεξανδρής