Να σωθεί η ΛΑΡΚΟ, αλλά πως ;

Πολιτική λύση για τη σωτηρία της ΛΑΡΚΟ, αναζητούν εργαζόμενοι και τοπικοί φορείς πιέζοντας βουλευτές και κυβέρνηση να διατηρήσει τον δημόσιο χαρακτήρα μιας κρατικά διευθυνόμενης εταιρείας προκειμένου “να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας και να μην πληγεί ανεπανόρθωτα η οικονομία”. 

Σε κάθε περίπτωση πάντως η πρόσφατη καταδικαστική απόφαση δημιουργεί ένα νέο τοπίο και τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί ενδεχομένως να μην μπορούν να ξεπεραστούν με ευχολόγια για πολιτικές λύσεις. Διότι εκτός από τις πολιτικές λύσεις πρέπει να υπάρχουν και τα λεφτά για να σωθεί η ΛΑΡΚΟ. Τι να κάνουμε υπάρχει ο σιδερένιος νόμος της οικονομίας, παραγωγή - κατανάλωση, προσφορά - ζήτηση, κόστος -κέρδη, έσοδα - έξοδα που δεν μπορούν να τον ξεπεράσουν οι απλόχερες και γαλαντόμες προεκλογικές υποσχέσεις των πολιτικών και των κομμάτων. Το δυστύχημα είναι ότι ο σιδερένιος νόμος της οικονομίας λειτουργεί σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης, ανεξαρτήτως αν οι πολίτες μιας χώρας έχουν αριστερή ή δεξιά κυβέρνηση.

Το δυστύχημα στη δική μας χώρα είναι ότι για πολλά χρόνια κυβερνούσαν η δεξιά και το ΠΑΣΟΚ, αλλά με τις ιδέες της Αριστεράς. Η ιδεολογία του μεγάλου κράτους ήταν στο επίκεντρο της σκέψης όλων. Η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα ο υπέρ πάντων αγώνας. Και για να διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας προβληματικών και ελλειμματικών κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών δόθηκαν ομηρικές μάχες στις πλατείες, τα πεζοδρόμια, τους δρόμους και τις εθνικές οδούς. Πάντοτε με όλες τις κυβερνήσεις τα συνδικάτα της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ μαζί με την Αριστερά που χαλούσε τον κόσμο με τις διαδηλώσεις, αναζητούσαν για κάθε πρόβλημα πολιτικές λύσεις. Με πολιτικές λύσεις διογκώσαμε το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα. Με πολιτικές λύσεις κατέρρευσε το Ασφαλιστικό. Με πολιτικές λύσεις παλεύαμε να σώσουμε την Ολυμπιακή και χωρίς να το καταλάβουμε ο εθνικός αερομεταφορέας μας έβαλε μέσα 4 με 5 δισ. (δύο ΕΝΦΙΑ δηλαδή, για να έχουμε μια εικόνα της ζημιάς).

Όλοι θέλουν να σωθεί η ΛΑΡΚΟ, αλλά κανένας δεν λέει τι πρέπει να γίνει και κυρίως κανένας δεν θέλει να αλλάξει τίποτα από αυτά που έκαναν τη ΛΑΡΚΟ να μην είναι βιώσιμη. Το μόνο που κάνουμε είναι να ξορκίζουμε το κακό που δεν πρέπει να μας βρει, που δεν είναι άλλο από τον κίνδυνο της ιδιωτικοποίησης. Παραβλέπουμε και προσπερνάμε στο δημόσιο διάλογο αυτά που έκαναν την εταιρεία προβληματική επιχείρηση και απλά φοβόμαστε αυτό που θα έρθει, χωρίς να το γνωρίζουμε και χωρίς να το έχουμε δοκιμάσει !

Το πρόβλημα είναι πολιτικό - (παράξενο, πως δεν το αντελήφθησαν 200.000 επιχειρήσεις που αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο μέσα στην κρίση), - συμφώνησαν όλοι οι τοπικοί φορείς και αποφάσισαν νέο γύρο αγωνιστικών κινητοποιήσεων, ζητώντας παράλληλα από τους κυβερνητικούς βουλευτές να τηρήσουν τις πολιτικές δεσμεύσεις που αναλάμβαναν προεκλογικά κάθε φορά που επισκέπτονταν το εργοστάσιο.

Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι αν επέλθει το μοιραίο και κλείσει η ΛΑΡΚΟ, το πολιτικό κόστος για τους κυβερνητικούς βουλευτές θα είναι τεράστιο. Το πολιτικό κόστος όμως είναι το ελάχιστο. Το πραγματικό κόστος θα το πληρώσει η κοινωνία με νέα ανεργία και νέα φτώχεια. Οι υπέρμαχοι των πολιτικών λύσεων, όμως, δεν πρέπει να ξεχνούν ότι η σημερινή κυβέρνηση αναδείχτηκε μέσα απο τις πλατείες των αγανακτισμένων, τα κινήματα δεν πληρώνω κατά των πλειστηριασμών και κάθε ιδιωτικοποίησης δημόσιου οργανισμού. Παρ’ όλα αυτά και πλειστηριασμοί γίνονται και οι ιδιωτικοποιήσεις προβληματικών επιχειρήσεων δεν πρόκειται να αποφευχθούν και λύση για τη ΛΑΡΚΟ δεν έχουν. Και όλα αυτά για τον απλούστατο λόγο ότι οι πολιτικοί έχουν την βούληση για να σώσουν τη ΛΑΡΚΟ, αλλά δεν έχουν τα λεφτά. Και ως γνωστόν όταν τελειώνουν τα λεφτά των άλλων, τελειώνει και ο ...κρατισμός !

Ομοφωνία υπήρξε στη σύσκεψη ότι χρειάζεται πολιτική λύση. Μήπως ξεχνάμε όμως ότι οι θαυματουργές πολιτικές λύσεις ήταν αυτές που χρεοκόπησαν τη χώρα ακριβώς γιατί πήγαιναν κόντρα στην οικονομική πραγματικότητα ;

Χρήστος Αλεξανδρής