ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ
Γράφει ο Ηλίας Σπυρόπουλος
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
ü Η στήλη στη σημερινή της κατάθεση, θα ασχοληθεί και πάλι
με επίκαιρα θέματα, θα τα ζυγίσει στη ζυγαριά του σωστού και της λογικής, εκφράζοντας και η ίδια σκέψεις και θέσεις. Ας ξεκινήσουμε.
ü Με αυτά που θα καταθέσει ο γράφων δεν έχει σκοπό να κάνει
ολοκληρωμένη παρουσίαση του βιβλίου ΠΟΝΤΙΟΙ ΤΗΣ ΛΑΜΙΑΣ (του λόφου Μιχαήλ και Γαβριήλ).
Δεν θα παρουσιάσει το περιεχόμενο του εξαιρετικού πονήματος του χαρισματικού δασκάλου , φίλου Αντρέα Στεφανίδη.
Απλά θα συγχαρεί θερμότατα το συγγραφέα ο οποίος πιστός λάτρης της παράδοσης και προσκεκολλημένος άρρηκτα στις ιστορικές ρίζες τούτου του τόπου μας περιγράφει περιεκτικά, απλά, αλλά με σωστές θέσεις και απόψεις την πρώτη εγκατάσταση των προγόνων του ΠΟΝΤΙΩΝ στο λόφο ΜΙΧΑΗΛ και ΓΑΒΡΙΗΛ της πόλης μας.
Μας περιγράφει την εγκατάσταση αυτών των αγνών και απλών ανθρώπων σε ένα λόφο με πουρνάρια κοντά στο εκκλησάκι Μιχαήλ και Γαβριήλ χωρίς κανένα υλικό εφόδιο, αλλά με εφόδια την ελπίδα, τη θέληση, την πίστη και πείσμα για τη ζωή. Μας περιγράφει τις τεράστιες δυσκολίες που συνάντησαν, ακόμα και τον πόλεμο που δέχτηκαν και από τους υπάρχοντες κατοίκους του εκεί γύρο χώρου.
Όμως με ψυχική δύναμη και σκληρή δουλεία κατάφεραν να επιβιώσουν και να γίνουν χρήσιμοι και αναγκαίοι στην τοπική κοινωνία.
Αναφέρεται ο συγγραφέας ιδιαίτερα στο γενεαλογικό του δέντρο, παππούδες, γονείς συγγενείς του, στο αίσθημα αλληλεγγύης που υπήρχε μεταξύ τους και στην πορεία τους να δημιουργήσoυν κάποιο ελάχιστο περιουσιακό στοιχείο, να καλυτερέψουν τη ζωή τους, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους φτάνοντας στο επιτυχημένο σήμερα.
Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου του αναφέρεται γενικότερα στον ΠΟΝΤΟ και στις αλησμόνητες πατρίδες, στην Ιστορία τους, στον πολιτισμό τους, στην πρόοδο του τόπου εκείνου, σε όλους τους τομείς της ζωής.
Και εν επιλόγω μας καταθέτει, ότι οι Ελληνοπόντιοι απανταχού της γης αισθάνονται ολοζώντανη μέσα τους τη φλόγα του Ελληνισμού , αλλά και τη βαθιά νοσταλγία για τις αλησμόνητες πατρίδες.
Ο γράφων συνιστά στο φιλίστορα αναγνώστη να προσεγγίσει το μικρό τούτο ιστορικό πόνημα.
Θα αποκομίσει ωφελήματα, ιστορικά, ψυχικά και θα δονηθεί το συναισθηματικό του είναι.
Φίλε Ανδρέα. Σε συγχαίρω και πάλι εκ βάθους καρδίας για τούτη την καρποφόρο και ωφέλιμη ιστορικά πνευματική σου εργασία και σου συνιστώ να συνεχίσεις αυτές τις τόσο χρήσιμες έρευνές σου.
Μπορείς Πολλά να δώσεις.
ü Οι αυτοδιοικητικές εκλογές τελείωσαν.
Ο Ελληνικός λαός κατά την κρίση του καμία φορά και εσφαλμένη, πάντα όμως σεβαστή, επέλεξε τους δημοτικούς και περιφερειακούς του αντιπροσώπους.
Πρέπει να αναφερθεί, ότι δεν έλειψαν και οι εκπλήξεις. Ακόμη και πολιτικοί αναλυτές, που ασχολούνται επιστημονικά με τα προεκλογικά δρώμενα, προβληματίστηκαν, όπως οι ίδιοι το καταθέτουν με ορισμένα εκλογικά αποτελέσματα.
Τέλος πάντων. Αυτά ανήκουν στο χθες και ευχόμαστε το σήμερα να είναι καρποφόρο για τον τόπο και με επιτυχία να στεφθεί το έργο των νεοεκλεγέντων.
Ωστόσο αυτό που είναι λιαν ανησυχητικό είναι η πρωτοφανής αποχή.
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση όλο και πιο πολλοί ψηφοφόροι αποστρέφονται την κάλπη και την εκλογογική διαδικασία, δίδοντας έτσι τη δυνατότητα σε μειοψηφίες φανατισμένες να μετατρέπονται σε ισχυρές πλειοψηφίες και να μπορούν να καθορίζουν δήθεν με δημοκρατικό τρόπο την τύχη και της χώρας, αλλά και σε τοπικό επίπεδο.
Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι το εκλογικό σώμα επιλέγει αποχή.
Μερικοί από τους λόγους , που μπορούν να αναφερθούν είναι αδιαφορία, απογοήτευση και δυσφορία από το πολιτικό σύστημα, η χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης κ.λ.π κ.λ.π
Αυτή όμως η αποχή δημιουργεί ταυτόχρονα προβλήματα και προβληματισμούς.
Γεννά ζητήματα αντιπροσώπευσης του πολιτικού προσωπικού αφού η συμμετοχή σ ε γενικό πλάνο δεν ξεπερνά του 35%.
Δεν είναι αποδεκτό στο μεγαλύτερο δήμο της Ελλάδας, την Αθήνα, η συμμέτοχη να φτάνει μόνο το 32,2%.
Όσο και αν θέλουμε να δεχτούμε, ότι τα αποτελέσματα τα καθορίζουν εκείνοι που προσέρχονται στις κάλπες, αυτό δεν σημαίνει, ότι η μεγάλη αποχή δεν είναι μια ανοιχτή πληγή για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Και τις ευθύνες γι΄ αυτή την πληγή που δεν άνοιξε τούτες τις εκλογές , αλλά είχε αρχίσει να ανοίγει από παλαιότερες εκλογικές αναμετρήσεις, τις έχει όλο το πολιτικό σύστημα, αλλά πρωτίστως τα κόμματα εξουσίας, αν και αυτά πλήττονται περισσότερο.
Όμως η απαξίωση της πολιτικής δημιουργεί μέγιστο κίνδυνο για το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Αυτό επιζητούν και τους χαροποίει μέγιστα και εκείνοι που διέπονται από φασιστικά και ναζιστικά πιστεύω.
Φυσικά όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου πρέπει να συνεργαστούν να βρουν λύσεις να βγάλουν απ΄ αυτό το αδιέξοδο τη δημοκρατία μας.
Δικαιολογημένα κάποιος πολιτικός αρχηγός επεσήμανε, ότι στις τωρινές αυτοδιοικημένης εκλογές ηττήθηκε η δημοκρατία.
Και η δημοκρατία ποτέ δεν πρέπει να βαδίζει πορεία ήττας, αλλά πάντα η πορείας της να είναι νικηφόρα.
Η ευθύνη βέβαια δεν βαραίνει μόνο τους πολιτικούς σχηματισμούς. Βαρύνει και μας τους απλούς πολίτες. Όταν αμελούμε να επιτελέσουμε το ύψιστο δημοκρατικό μας δικαίωμα, να ψηφίσουμε για να εκλέγουμε τους καλύτερους από τους υποψηφίους, που πρόκειται να μας διοικήσουν, τότε οι ίδιοι ωθούμε αυτούς που επιζητούν να μας οδηγήσουν σε μια δημοκρατία, οικογενειακή, ολιγαρχική κομματική και η οποία σίγουρα θα οδηγήσει τη χώρα σε διαρκή σήψη. Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας ο καθένας ξεχωριστά, αλλά και όλοι μαζί και ας αποφασίσουμε, τι δημοκρατία θέλουμε.
Με την αδιαφορία μας δουλεύουμε σε βάρος του τόπου μας, του ίδιου του εαυτού μας.
Και οι ιθύνοντες κάθε βαθμίδας διοίκησης, πάραυτα να αναλάβουν τις ευθύνες τους, γιατί οι ευθύνες αυτούς βαρύνουν περισσότερο και να θεραπεύσουν σταδιακά, αυτή την πληγή που έχει ανοίξει στο σώμα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
ü Αυτά σχολιάζει η σημερινή στήλη. Πιστεύει ότι είναι θέματα που
προκαλούν το ενδιαφέρον, προβληματίζουν, διδάσκουν, μορφώνουν, αλλά και πολλές φορές μας αγανακτούν.
