Τι κάνουμε με ένα πτώμα (Πρόδρομος Γιαγκόπουλος)

Γράφει η
Γιώτα Τριανταφύλλου

Περιπατητές, κυματοθραύστες και χαμένες διαδρομές. Ιστορίες από το σημείο όπου ο χρόνος παύει να έχει σημασία.

Στη συλλογή, Τι κάνουμε μ’ ένα πτώμα και άλλες ιστορίες τέσσερις ενότητες ξεδιπλώνουν τέσσερις διαφορετικές όψεις του κόσμου, όπως τον βλέπει ο Πρόδρομος Γιαγκόπουλος με λεπτή ειρωνεία, υπόγεια συγκίνηση και ρεαλιστικές αποχρώσεις.  Οι ιστορίες κινούνται ανάμεσα στο γνώριμο και στο ελαφρός παράδοξο, στην αστική ρωγμή   και στην στιγμιαία ανατροπή της καθημερινότητας.

Η ενότητα Περιπατητές και αγάλματα  ξεκινά με το διήγημα  (Τι κάνουμε μ’ ένα πτώμα),  μια σκηνή που αγγίζει το υπαρξιακό.  Όπως το Μαμούθ στη γραμμή του τρένου, όπου η μνήμη γίνεται σιωπηλή πρόσκρουση στο παρόν.

Ακολουθούν εικόνες σιωπής…. Άνθρωποι που στέκουν ακίνητη, παρακολουθούν τη ζωή από απόσταση, φέρουν τη σιγή σαν κουκούλι. Ιστορίες όπως το μπλούζ της απόδοσης ή το Τελευταίο λεωφορείο για Κόρινθο. Δείχνουν ήρωες που δεν ξέρουν αν πηγαίνουν προς τα μπρος ή προς τα πίσω.  

Με χιούμορ, απώλεια, τρυφερότητα και υποδόρια ειρωνεία, ο συγγραφέας σκιαγραφεί χαρακτήρες που μας μοιάζουν, έστω και για λίγο. Μια συλλογή που δεν υψώνει φωνή. Αλλά αφήνει ίχνος.

Στην ενότητα Χολή από αρσενικό πνευμόνι, η ματιά γίνεται πιο κοφτερή.   Ένας άντρας που ψάχνει τι να κάψει, ένας θεριστής που κόβει δεσμούς, ένα πείραμα με γάτες που ξεγυμνώνει τα όρια της ηθικής.  Το σχήμα του κόσμου διαρρηγνύεται,  οι τρεις λόγοι για να μισήσεις τους αστροναύτες γεφυρώνουν ειρωνεία και απόγνωση, και οι διάλογοι πριν την δουλεία μιλούν για τη φθορά της ρουτίνας.

Στην Τρίτη ενότητα, Άνθρωποι στους κυματοθραύστες, οι ήρωες κινούνται στη άκρη του κύματος. Το Άλμα στο κενό, η Άσκηση εξέγερσης στα  Zara και το ρυθμικό  Κλικ Κλικ Κλικ, αποτυπώνουν σπασμένες προσπάθειες αντίστασης. Λίγος αφρός στα χέρια, παλιές συναντήσεις βινυλίου, και η εγκατάλειψη στο Εκεί που καταλήγουν τα ωτοστόπ.

Η τελευταία ενότητα, παιδικό λεύκωμα, κρατά τις ευαίσθητες γραμμές. Ο συγγραφέας μπροστά στο δίλημμα χάνει τον έλεγχο της αφήγησης, το Αντίο κυρία Αφροδίτη είναι ένα μαλακό ξέφτισμα, και οι κρίσεις πανικού σε κοινή θέα εκρήγνυνται σιωπηλά. Στο πεδίο μάχης προσθέτουν   ελαφρότητα και απώλεια μαζί, ενώ στο τέλος, μόνο οι μέρες που απομένουν έχουν αξία.

Παράπλευρος, ξεδιπλώνεται το είσαι εκείνο που φανταστικές, μια ιστορία για την εικόνα που κατασκευάζουμε μέσα μας,  και ο μελισσοκόμο, το καλοκαίρι, που αποτυπώνει τον ρυθμό των εποχών σαν ανάσα παλιάς σιωπής. Το ακίνητο παγώνει τη σκέψη μέσα σ’ ένα βλέμμα που δεν προλαβαίνει να προχωρήσει, και η μικρή ιστορία  έρωτα και πόνου γίνεται σπαρακτική μέσα στην απλότητά της,

Έτσι, η συλλογή συμπληρώνει κάθε στροφή, κάθε βήμα που μένει μετέωρο ή κάθε βήμα που μένει μετέωρο ή κάθε λέξη που δεν ειπώθηκε. Όλες οι ιστορίες, με τη διακριτική φωνή του συγγραφέα, γίνονται καθρέφτες, άλλοτε θολοί, κι άλλοτε καθαροί, που μας ζητούν απλώς να κοιτάξουμε.