«Το άρωμα της πόλης...»
Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης
Ποια μυρωδιά να γεμίζει άραγε τις αισθήσεις η δόνηση της κάθε νέας ημέρας λίγο πριν ή λίγο μετά το ξημέρωμα; Ίσως το άρωμα του φρέσκου πρωϊνού, ίσως το άρωμα της προσπάθειας που ξεκινά με στόχους και επιμονή. Ίσως πάλι εκείνο της ελπίδας πως ο κόπος θα μετουσιωθεί σε μια δημιουργικά χρηστική σχέση μεταξύ τού παραγόμενου έργου και των ονείρων που είναι κρυμμένα βαθιά μέσα στη συνείδηση κι αδημονούν να γίνουν πραγματικότητα. Αν εξορύξει κανείς τη ζωή θα βγάλει από μέσα της πολύτιμα αγαθά, το σημαντικότερο ίσως απ’ όλα είναι μάλλον η αξιοπρέπεια, η οποία συλλέγεται με καθημερινή προσπάθεια επίπονη για να δοθεί ως παρακαταθήκη ελευθερίας στα παιδιά και το μέλλον τού τόπου.
Η αξιοπρέπεια της δημιουργίας και η αξιοπρέπεια της προσωπικής ανάπτυξης, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η διαρκής σημαντική μάχη ενάντια στη νομοτέλεια της φθοράς.
Ο πολίτης, εκ των πραγμάτων, είναι ένα δημιουργικό υποκείμενο μέσα στα όρια κάθε κοινωνίας. Για να ενεργοποιηθεί όμως απαιτείται να υπάρχουν και να είναι διαθέσιμες προς αξιοποίηση όλες οι θεσμικές, τεχνικές και οικονομικές υποδομές που είναι αναγκαίες και απαραίτητες ώστε να λειτουργήσει το κίνητρο της δημιουργίας.
Στο επίπεδο της αυτοδιοίκησης, της αυτοδιάθεσης δηλαδή και της αυτοδιαχείρισης ενός Δήμου, θα πρέπει να είναι ίσως πρωταρχικής σημασίας και ύψιστης προτεραιότητας η ανάπτυξη, ο εκσυγχρονισμός και η διατήρηση σε ενεργητική εγρήγορση αυτών ακριβώς των υποδομών ώστε να διασφαλίζεται όχι μόνο η αειφόρος δημιουργία αλλά κυρίως ένα υψηλό επίπεδο οικονομικής και κοινωνικής ωριμότητας εν συνόλω.
Διότι χωρίς αυτές τις υποδομές, κάθε προσωπική δημιουργική απαίτηση αλλά και κάθε προσπάθεια προόδου θα σκοντάφτει πάντοτε στο εμπόδιο της υποβάθμισης και της έλλειψης ανταγωνιστικών εργαλείων. Γιατί άλλωστε να επενδύσει κανείς τους πόρους και το μόχθο του όταν το κοινό στο οποίο απευθύνεται είτε λιγοστεύει μέρα με τη μέρα επειδή δεν μπορεί να ζήσει μέσα σε μια φθίνουσα κοινωνία και αποχωρεί από αυτή, είτε απλώς αδυνατεί να συμμετέχει στην αλληλέγγυα συνύπαρξη μέσα στην πόλη επειδή δεν έχει τη δυνατότητα να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του κοινωνικού δούναι και λαβείν; Είναι κανόνας άλλωστε για κάθε πολιτεία, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι αυτή, να μην μπορεί να λειτουργήσει με ψευδαισθήσεις!
Η πολιτική δεν είναι κάτι στατικό, εκπέμπεται από τους αιρετούς και προσλαμβάνεται από τους πολίτες και την κοινωνία εν συνόλω, παράγοντας ανεξίτηλα αποτελέσματα με αναφορά τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον. Ειδικά στο αυτοδιοικητικό επίπεδο που αφορά περιορισμένες γεωγραφικά και διοικητικά κοινότητες, η πολιτική δεν μπορεί και δεν πρέπει ούτε να ‘βιομηχανοποιηθεί’ πάνω στα πρότυπα της κυβερνητικής πολιτικής σε επίπεδο χώρας ούτε να εργαλειοποιηθεί από κομματικά ιδεολογήματα και κοσμοθεωρίες.
Αντιθέτως, οφείλει να προσαρμόζεται στις ειδικές και ιδιαίτερες ανάγκες του τόπου ώστε να προσαρμόζει τον τόπο στις ανάγκες της εποχής. Στην αντίθετη περίπτωση, ελλοχεύει ο σοβαρός κίνδυνος κάθε προσωπική αλλά και κάθε συλλογική αναπτυξιακή προσπάθεια να αχρηστεύεται a priori εξαιτίας τού εναγκαλισμού τής πολιτικής δράσης με τα στεγανά των μικροσυμφερόντων.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει για τον τόπο μας είναι το εξής: Είναι όντως αυτοδιαχειριζόμενη η κοινότητα της Λαμίας από τους πολίτες της;
Οι αποφάσεις που λαμβάνονται έχουν αναπτυξιακό πρόσημο ικανό να μπορέσει να δημιουργήσει προϋποθέσεις ικανές να οδηγήσουν στην πρόοδό της;
Ή μήπως η αξιακή της αιμορραγία θα την οδηγήσει τελικώς στην ίδια την ερημοποίησή της; Διότι, και τούτο δεν είναι μια αυθαίρετη διαπίστωση, το αναπτυξιακό κενό της πόλης μας ενδεχομένως να αποτελεί πια πρότυπο προς αποφυγή ενώ η μοναδικότητα της Λαμίας έχει πάψει πια εδώ και πολύ καιρό να αντικειμενοποιείται και να δίνει οικονομικά αποτελέσματα.
Αν υποθέσουμε πως αυτό το τόσο ισχυρό κατεστημένο παρακμής, από το οποίο δύσκολα μπορεί η πόλη να ανακάμψει, οφείλεται σε κάποια νόσο (πολιτικής) αδυναμίας (ενδεχομένως και αδράνειας), είναι βέβαιο πως πρέπει θα πρέπει να στρέψουμε διερευνητικά την προσοχή μας στον τρόπο θεραπείας αυτής της παθογένειας. Δευτερευόντως ίσως θα πρέπει να διερευνήσουμε και τους έχοντες την ευθύνη, χωρίς βεβαίως αυτό να γίνει αυτοσκοπός. Διότι, έχουμε δυστυχώς φτάσει στο σημείο, η διαβίωση στην Λαμία να μην είναι τίποτα άλλο παρά απλώς συμβατική κι απολύτως επίπεδη.
Μια δύσκολη καθημερινότητα απ’ την οποία μονάχα σε διανοητικό επίπεδο μπορεί κανείς να αποδράσει. Επομένως, το σημαντικό ερώτημα γι’ αυτή την πόλη δεν είναι ποιο άρωμα φέρνει το κάθε πρωινό της αλλά ποιο άρωμα αφήνει στο τελείωμά της η κάθε ημέρα που, εδώ και χρόνια, μάταια μάλλον περνά…
