ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ… ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ (12/04/2014 η Ημέρα των παιδιών του δρόμου)

Όταν τ’ αμάξια σταματούν
στο κόκκινο φανάρι,
δεν τρέχει σαν… τις φίλες της
τη ζητιανιά να πάρει.

Δεν ζητιανεύει έξυπνα
κι’ επαγγελματικά,...
απλώνει το χεράκι της,
μόνο, διστακτικά.

Σε κάθε φιλοδώρημα,
πάντοτε ευχαριστάει
και σε κουβέντες… άσχημες
ποτέ δεν απαντάει.

Φοράει ρούχα ακριβά,
βρόμικα και σκισμένα
και τα θλιμμένα μάτια της,
μονίμως, βουρκωμένα.

Κανείς δεν παρακολουθεί,
πλέον, τα βήματά της,
γι’ αυτό και θύμα γίνεται,
συχνά, για τα ψιλά της.

Κάθε πρωί, πριν τη… δουλειά,
περνά απ’ το σχολείο,
γαντζώνεται στα κάγκελα,
κλαίει για το… θρανίο.

Θυμάται πρόσφατες στιγμές
που ήτανε… αστέρι,
κι οι δάσκαλοι τη φώναζαν
της Πρώτης το ξεφτέρι.

Τότε που μες στο σπίτι τους
ζούσαν αγαπημένοι,
μάνα, πατέρας και παιδί
κι’ οι τρείς ευτυχισμένοι.

Όμως η μοίρα το ‘θελε
παιδί των φαναριών,
κι’ ο λόγος ειν’ ο χωρισμός,
δυό άμυαλων γονιών.

Κι’ ένα πρωί η μάνα της
της άρπαξε το χέρι,
βγήκαν στο πεζοδρόμιο
στο εύκολο… καρτέρι.
Και από τότε χάθηκε
η μάνα, στα σκοτάδια
κι’ η κόρη της καραδοκεί
της μάνας της τα χάδια.

Τώρα στο φιλοδώρημα
στηρίζει τη ζωή της,
να δώσει για το… νοίκι της,
στον εκμεταλλευτή της.

Και, κάπως έτσι… έπεσε
τ’ αστέρι στο φανάρι.
Άραγε κάποιος από μας
θα… σκύψει να το πάρει;

Αυτό… θα βρίσκεται εκεί,
δίπλα στα όνειρά του:
Μήπως περάσει και σταθεί
τ’ αμάξι του… μπαμπά του.-


Χρήστος Βιτ’λιώτης
Νο 401 / 12-4-2014