Ο φόβος συναίσθημα αυθόρμητο και υποβολιμαίο...

Γράφει η Ευμορφία Ρουποτιά

Φιλόλογος 

Μέσα στο θυμικό μας εδράζεται και ο φόβος, ένα συναίσθημα συνήθως αυθόρμητο που απορρέει από ένα αρνητικό εξωτερικό ερέθισμα υπαρκτό ή μη και από την ένταση εκδήλωσης του δημιουργεί λίγα η πολλά προβλήματα στην καθημερινοτητα μας. Ωστοσο, το συναίσθημα του φόβου δεν είναι πάντα αυθόρμητο, αλλά συχνά κατασκευαζεται και υποθάλπεται από εξωτερικούς παράγοντες. 

Ο φόβος που πηγάζει από ένα ερέθισμα εξωτερικό μπορεί να απειλεί την εσωτερική μας γαληνη, αλλά αυτή η εκούσια ή ακούσια αντίδραση δρα και προστατευτικα για τους ποικιλωνυμους κινδύνους και για τις πολύμορφες παγίδες της σύγχρονης ζωής - δεν είναι και λίγες !!!

Επίσης, εξαιτίας του φόβου αποκτούμε και μια μορφή εγκράτειας, ώστε να περιορίσουμε την επιπολαιότητα και την ανωριμότητα που συχνά μας διακατέχει απέναντι στα απροσδιορίστου προελεύσεως είδωλα, κακέκτυπα ψυχαγωγίας και στους πολυάριθμους κρούνους σώρευσης πληροφοριών και ιδεών.

Ειναι αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός μας: “Ο φόβος φυλάει τα έρμα”.

Βέβαια, κατάδηλος είναι και ο φόβος που καλύπτεται κάτω από το προσωπείο της κοινωνικής και πολιτικής σταθερότητας, συναίσθημα τεχνηέντως κατασκευασμένο και διοχετευμένο στον καθημερινό άνθρωπο προς κατάπαυση αντιδράσεων και διεκδικήσεων των έννομων αγαθών ή των φύσει δικαιωμάτων. Άλλωστε ο λαϊκισμός και ο μεσσιανισμός υποθάλπονται στη μήτρα του φόβου και της κινδυνολογίας, κυοφορούν την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια και γεννούν ένα άτομο δειλό και αδύναμο να διεκδικεί και έναν πολίτη πνευματικά απαθή, πολιτικά και ιδεολογικά αποπροσανατολισμένο, αγόμενο και φερόμενο από τους χαρισματικούς ηγέτες, εκείνους που ένα απροσδιοριστο “θεόθεν” έχουν λάβει την κλήση να επιλύσουν ως δια μαγείας τα πλείστα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία.

Ηγέτες που από ένα “καλά”στερεωμένο σύστημα ανάδειξης προσώπων προσδιοριζονται ως σωτήρες, δημιουργούν φόβητρο στον λαό ότι η μη εκλογή τους θα σημάνει το χάος, δημαγωγούν και λαοπλανούν τεντώνοντας το “κοντέρ της υποσχεσιολογίας”, διχάζουν, μηδενίζουν τον πολιτικό αντίπαλο και ρίχνουν στον “Καιάδα” όλες τις θετικές προσπάθειες και τα θετικά επιτεύγματα με στόχο την ικανοποίηση ενός “Υπερεγώ” που γεννιέται συνήθως από τρεις παραγοντες: φιλαρχία, φιλοκέρδεια, φιληδονία για τον έλεγχο των πάντων.

Ο δε λαός εξουθενωμένος και αποδεκατισμένος από τα προβλήματά του, από την αδυσώπητη καθημερινότητα των λογαριασμών, των φόρων, της υπερεργασίας ή της ανεργίας αδυνατεί να εντρυφήσει στην περιρρέουσα πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα, στην ψυχή του φωλιάζουν ο φόβος του “αύριο”, με αποτέλεσμα να πείθεται στους εκάστοτε “Μεσσίες” και στις “Κασσάνδρες” της εξιδανίκευσης κάποιων προσώπων, αρέσκεται στα ωραία και ευήκοα λόγια και χωρίς κρίση και άβουλα εκλέγει τον ηγέτη του.

Όταν αυτός δεν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες, τότε ο λαός μετανιωμένος επαναζητά σανίδα σωτηρίας κάπου αλλού χωρίς, όμως, να έχει αποβάλλει τον ενδόμυχο φόβο και ο φαύλος κύκλος των “Μεσσιών” συνεχίζεται. Είναι αυτό που έλεγε ο Κώστας Ουράνης: "Για ασφάλεια κυκλωθήκαμε με τείχη και γίνανε τα τείχη φυλακή μας"

Ως άτομα απέναντι στον αυθόρμητο φόβο πρέπει να αντιτεινουμε μια διαρκή άσκηση αντιμετώπισής του και ως συλλογικότητες απέναντι στον υποβολιμαίο φόβο μια σθεναρή αντιδραση, μια καίρια απαίτηση για απάλειψη προσωπείων και μασκών, για γνήσια, αντικειμενική πληροφόρησή μας πάνω σε θέματα που αφορούν το μέλλον της ατομικής και συλλογικής ύπαρξης.

Ο σκεπτόμενος και πεπαιδευμένος πολίτης δεν μπορεί να ζει με το φόβο ενός δυσοίωνου “αύριο”, αλλά πρέπει να ζητά την πλήρη αλήθεια, ώστε να γίνει αρωγός και συνοδοιπόρος των ηγετών στον δρόμο της ανάπτυξης και της αντιμετώπισης των προβλημάτων. Και όπως έλεγε και ο Ουίνστον Τσωρτσιλ:

"Ο φόβος είναι αντιδραση, το θαρρος είναι απόφαση".