Πολιτικοί αρχηγοί κατώτεροι των περιστάσεων

Γράφει ο
Χρήστος Αλεξανδρής

Οι δικογραφίες πάνε κι ερχονται στη Βουλή. Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες κινείται μεταξύ προανακριτικών και εξεταστικών επιτροπών. Συντάσσονται κατηγορητήρια, απαγγέλλονται κατηγορίες.  

Στην καλύτερη περίπτωση για πλημμελήματα. Στη χειρότερη για κακουργήματα.

Σε πλήρη εξέλιξη η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου, διαμορφώνοντας μια εικόνα που δεν τιμά τον κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία μας.

Με τόσες ανοιχτές δίκες για τη διερεύνηση ποινικών ευθυνών ακόμη και για πολιτικά πρόσωπα που τα ονόματά τους φέρονται να εμπλέκονται σε υποθέσεις κακοδιοίκησης και διαφθοράς, τίθεται εν αμφιβόλω η εντιμότητα του πολιτικού μας συστήματος και οι πολίτες εύκολα σχηματίζουν την εντύπωση ότι αν και έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από την εποχή των μνημονίων, πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει αναφορικά με το μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας αλλά και τις νοοτροπίες που είχαν επικρατήσει και χαρακτήριζαν για δεκαετίες τη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας. Τις χειρότερες στιγμές της πολιτικής αντιπαράθεσης θυμίζουν και οι συζητήσεις στη Βουλή.

Όλοι εναντίον όλων. Η μία σύγκρουση διαδέχεται την άλλη, ενώ ακούγονται βαριές εκφράσεις από τα στόματα των πολιτικών αρχηγών. Ένα διαρκές κατηγορώ “για γαλάζιες συμμορίες”, “για κλέφτες που πρέπει να μπουν στη φυλακή”, “για εγκληματική οργάνωση που προσπαθεί να κρύψει τα ίχνη της”, “για Λουδοβίκους και Μαρίες Αντουανέτες”, “για κακές και απαίσιες υπάρξεις“.

Στην ημερήσια διάταξη οι τραμπουκισμοί και οι τραμπισμοί.

Με τον απόλυτα εχθρικό τους λόγο απέναντι στην κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι αυτά που διαμορφώνουν τον τελευταίο καιρό την ατζέντα της πολιτικής. Αναπαράγοντας συνεχώς μια σκανδαλολογία και μια ρητορεία περί διαφθοράς, στην προσπάθειά τους να ενοχοποιήσουν υπουργούς και πολιτικά πρόσωπα, φανερώνουν και την αδυναμία τους να αρθρώσουν εναλλακτική πρόταση που να κινείται πέρα από τη σκανδαλολογία και να έχει στο κέντρο της τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Όμως δεν πάει πίσω στη συντήρηση του νοσηρού κλίματος και ο πρωθυπουργός ανακαλύπτοντας ... συνωμοσίες καναλαρχών και μιλώντας “για μέσα ενημέρωσης που σπεύδουν να γίνουν πρόθυμα πλυντήρια μιας από τις πιο μαύρες εποχές της πρόσφατης ιστορίας μας”, όπως είπε σε μια πρόσφατη ομιλία του ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να συνεχίσει μιλώντας “για κάποια συμφέροντα και κάποια ΜΜΕ που προτιμούν ενδεχομένως έναν πρωθυπουργό όμηρο των δικών τους πιέσεων”.

Προφανώς για τον πρωθυπουργό αυτά τα ακατανόμαστα συμφέροντα και αυτά τα ακατανόμαστα μέσα ενημέρωσης δεν υπήρχαν ή δεν μπορούσαν να παίξουν το σκοτεινό ρόλο που τους αποδίδει σήμερα στις πέντε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όταν η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδιζαν του αντιπάλους τους.

Παρακολουθώντας τις συζητήσεις στη Βουλή μένουμε πάντα με την αίσθηση ότι δεκαπέντε χρόνια μετά την οικονομική κρίση και την είσοδο της χώρας στη μακρά και ταραχώδη περίοδο των μνημονιακών χρόνων, η πολιτική ζωή του τόπου εξακολουθεί να έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν.

Κρίνοντας από το πολύ χαμηλό επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης και την τοξικότητα που κυριαρχεί στη Βουλή, διαπιστώνουμε ότι το πνεύμα αυτοσυγκράτησης που επιδείκνυαν σε άλλες εποχές οι πολιτικοί αρχηγοί δεν υφίσταται στις μέρες μας.

Μέσα σε αυτό το διχαστικό κλίμα, δικαιολογείται η δυσπιστια των πολιτών απέναντι σε ένα πολιτικό και κομματικό σύστημα που δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και δικαιολογημένα αμφιβάλλει ο πολίτης, αν ο κάθε πολιτικός αρχηγός με τις εμμονές που κουβαλά απο το παρελθόν, είναι σε θέση να αντιμετωπίσει περίπλοκες εσωτερικές και διεθνείς καταστάσεις και πολύ περισσότερο αν είναι σε θέση να υπηρετήσει ένα πνεύμα συναινετικής πολιτικής αντιπαράθεσης για το καλό του τόπου, πέρα απο τις συγκρούσεις, το διχαστικό λόγο και την τοξικότητα.